De EU laat zich weer drijven door “anti-Russische reflexen.” Hoe meer EU-elites dat doen, hoe sympathieker Rusland lijkt

Het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken beklaagt zich erover dat de Europese Unie klaarblijkelijk gedreven wordt door "anti-Russische reflexen." Zo vinden de Russen het ronduit belachelijk dat EU-ministers hebben gezegd dat ze "de Britse vaststelling dat Rusland hoogstwaarschijnlijk verantwoordelijk is" voor de moordpoging op de Skripals "zeer serieus."

"We betreuren het dat de Europese Unie opnieuw gehoorzaamt aan misleidende beschouwingen van 'eurosolidariteit' en aan het vergroten van anti-Russische reflexen," aldus de Russen. "Deze stand van zaken siert het gemeenschappelijk buitenlands beleid van de EU uiteraard niet."

Oh ja, voor de goede orde voegt het Kremlin daar nog even aan toe dat alle chemische wapens van het land al lang vernietigd zijn. Het zenuwgas, stellen zij, kon dus niet uit Rusland komen.

Zo. Of de EU die even in haar rijkelijk met bullshit gevulde zak kan steken.

Je mag het vast niet zeggen, maar hoe meer de EU-elites Rusland aanvallen -- en hoe verder ze daarin gaan -- hoe sympathieker ik over dat land denk. Ik ben nooit een fan geweest van Vladimir Poetin, en zal dat ook nooit worden, maar man; op de één of andere manier denk ik wel degelijk positiever over hem dan een jaar of twee geleden. En dat komt puur en alleen door de voortdurende aanvallen van West-Europese leiders op hem én op zijn land.

Juist door die aanvallen ben ik me de laatste maanden gaan bezighouden met de lange geschiedenis van Rusland om op die manier het huidige gedrag van dat land -- en dat van zijn president -- te gebruiken. Als je dat doet, als je je zo zeer in een land verdiept, gebeurt er iets merkwaardigs; je krijgt er dan zowaar empathie mee. Je begrijpt het land beter, en begrijpt dus ook hoe het tegen de huidige problematiek aankijkt.

Daarnaast zit er ook genoeg van een contrarian in mij om bijna automatisch sympathiek te staan tegenover de mensen en landen die continu veroordeeld worden door het quasi-moreel superieure eurofiele gajes. Als zij zo afgeven op, zeg, een Vladimir Poetin moet er bijna wel iets goeds aan hem zijn.

De anti-Russische hetze van de EU bereikt bij mij dus precies het tegendeel van wat Brussel, Berlijn, Parijs, Londen en Den Haag beogen. En op de één of andere manier heb ik het gevoel dat ik alles behalve de enige ben bij wie dit gebeurt.