Eergisteren hield minister Dijsselbloem een zogenaamde 'key note speech' tijdens een OECD seminar in Brussel onder de titel 'Euro area at a crossroads', de eurozone op een kruispunt. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: in tegenstelling tot wat Dijsselbloem in de Tweede Kamer beweert, pleit hij hier voor een Verenigde Staten van Europa. Die letterlijke woorden gebruikt hij natuurlijk niet, daar is hij politicus genoeg voor. Maar hoe moeten we zijn pleidooi voor een gecentraliseerd begrotingsbeleid en een gecentraliseerd economisch bestuur anders interpreteren? De oude Sovjet Plan-economie verbleekt bij de ambities van Brussel. En dat allemaal onder het mom van 'er is geen alternatief'.
Het begint op te vallen. Een Europese Commissie die een soeverein land als Zwitserland
de les spelt bij een haar onwelgevallige uitkomst van een volksraadpleging; een Commissie, die de City van Londen dreigt dat
het licht uitgaat als Groot-Brittannië de EU verlaat; een Commissie, die bij de onderhandelingen over een
vrijhandelsverdrag met de VS de democratie buiten spel zet; een Commissie, die regeringen van soevereine landen dwingt om haar
pensioenreserves aan te spreken om zo de schuldenberg te verminderen; een Commissie die regeringsleiders van soevereine landen dwingt af te treden (Griekenland, Italië); een Commissie wiens beleid de
middenklasse in Europa tot aan de grond toe
afbreekt; een Commissie, die de onafhankelijke Europese Centrale Bank misbruikt voor haar eigen politieke agenda; een Commissie, tenslotte, die niet eens meer heimelijk, maar
openlijk een Verenigde Staten van Europa bepleit. Ik schreef het al
eerder: het nieuwe nationaal-socialisme staat voor uw neus, nu vermomd als neo-liberalisme.
Terug naar Dijsselbloem. Ook hij is een apologeet van de maakbare samenleving. Ook hij gelooft -net als Merkel (die trouwens beter zou moeten weten)- dat je de aard van een volk kan veranderen en dat volk een andere levensstijl op kan leggen. Ook hij gelooft dat je (economische) hervormingen af kan dwingen. Hij zei eergisteren onder meer dit, ik citeer:
"But the greatest potential for creating economic growth lies within the economies of the Member States. Particularly the most vulnerable countries. Labour market reforms can be instrumental in bringing unemployment down to a structurally lower level. Such as measures to lowering the tax wedge on labour income (...) but phasing is very important. If not executed carefully, labour market reforms can increase income inequality. Changing, modernising our economies, has been made an integral part of programmes for the countries receiving financial support."
Dijsselbloem zegt hier dus, onder het mom van 'modernisering', dat met name in de kwetsbare (eurozone) landen arbeidsmarkthervormingen afgedwongen moeten worden, maar wel behoedzaam, omdat anders inkomensongelijkheid dreigt. Welja. Juister was geweest als hij had gezegd: 'wij van Brussel zijn er om het internationale grootbedrijf en de banken te dienen en daarom willen we een EU waarin de kosten van arbeid en de ontslagbescherming zo laag mogelijk zijn en de winsten van de banken en het internationale grootbedrijf zo hoog mogelijk'. Als Dijsselbloem dát had gezegd was hij natuurlijk weggehoond, maar hij zou dan wel eerlijk zijn geweest. Maar die 'hervormingen' dienen niet alleen beperkt te blijven tot de 'programma-landen' (let op die formulering!), ook andere landen moeten eraan geloven. Dijsselbloem weer:
"The push for reform, however, must not been confined to the programme countries.(...) The sense of urgency is crucial for getting more results. (...) We share a common goal to restore growth across the euro area. Structural reforms at the national level have the most potential to achieve this goal."
Versneld op weg naar een Plan-economie! Nou weet ik niet helemaal zeker wie Dijsselbloem bedoelt met 'we', maar de doorsnee burger heeft hij in elk geval niet op het oog. Helemaal bont maakt hij het als hij vervolgens gaat praten over de euro en de eurozone. Volgens Dijsselbloem heeft de euro tot meer handel geleid:
"The creation of the single currency has enabled closer cooperation and has increased trade flows. It has also made our economies more interconnected, increasing spill-over effects from domestic policy decisions. (...) In addition, the joint monetary policy increases the need for solid solutions to issues of competitiveness and sustainable public finances. These three factors combined make a strong case for discussing the topic of structural reforms at the Eurozone level."
Dijsselbloem vervolgt dan met een lofzang op de bankenunie en bepleit tot slot voor een hernieuwde vlucht naar voren:
"The same mechanism we now have developed for our budgets (...) could be used to create political leverage to improve the Eurozones competitiveness. We, as Finance ministers, have worked closely and successfully together in the Eurogroup to stabilise and strengthen the Economic and Monetary Union. (...) Finally, Europe has been a convergence machine. The crisis has caused a setback in this process of convergence. But now we should try to start that engine again. It takes a joint effort, to do what our people expect us to do; to push for more growth and jobs."
Europa als 'convergentie machine', je moet maar durven. Als er iets divergent is, dan zijn het de eurozone economieën wel. Dat is ook juist de reden waarom de eenheidseuro niet werkt. Wat uit Dijsselbloem's verhaal wel duidelijk naar voren komt is het streven van de bureaucraten in Brussel om te komen tot een 'level playing field' van alle lidstaten. Iedereen even arm. We hebben niets geleerd van het verleden.
Klik hier voor een overzicht van mijn columns en volg mij hier op Twitter. 
