De enige echte Hollywood-maffioso blaast laatste adem uit

Veel acteurs schijnen te dromen van sterven in het harnas. De laatste adem uitblazen terwijl ze op het podium de laatste scène van de laatste act opvoeren. Of vlak na de laatste take op de laatste draaidag. En dat terwijl de stervende acteurs zojuist hun meesterwerk hebben afgeleverd. Of het ooit iemand is gelukt vraag ik me af, maar James Gandolfini komt toch akelig dicht in de buurt.

Toegegeven, hij had niet nét de laatste scène van The Sopranos opgenomen (deze hoog aangeslagen maffia-gerelateerde serie eindigde immers al in 2007), maar overlijden terwijl je van de rust aan het genieten bent in Italië? Dan ga je heen zoals alleen de grote fictieve gangsters heengaan. Zoals de Don Corleones in die andere maffiasaga, The Godfather. Ook al is 51 veel te jong om de pijp al aan Maarten te geven; als je dan toch moet gaan, ga dan in stijl en groots. Een acteur is pas een ster als hij ook als een ster kan sterven. Wat dat betreft is Gandolfini met vlag en wimpel geslaagd; als half-Italiaanse acteur bekend van maffiarollen overlijden terwijl je in Italië aan het grasduinen bent, dan doe je het goed.

Maar laten we ons niet alleen maar focussen op de laatste momenten van de uit New Jersey afkomstige acteur. Bij leven heeft de man immers genoeg indrukwekkende huzarenstukjes afgeleverd. Ikzelf zal Gandolfini eigenlijk niet eens vanwege de zesdelige The Sopranos-saga herinneren, maar vooral vanwege de briljante romantische comedy/thriller True Romance uit 1993 waarin Gandolfini (en hoe kan het ook anders?) een lijvig maffiafiguur, genaamd Virgil, speelt. Hij is dan een rücksichtslos Italiaans-Amerikaans monster met een dubbelloopse shotgun op schoot: een beetje zoals de Gandolfini die we zes jaar daarna ook in The Sopranos leren kennen. Virgil wacht Alabama Worley (Patricia Arquette) op in een honey moon-suite van een goedkoop motelletje in Los Angeles.

Gandolfini's True Romance-karakter is niet zomaar naar Hollywood gekomen: hij is daar om een koffer vol cocaïne terug te halen. Als hij na een korte maar hevige worsteling de drugs dan eindelijk onder het bed aantreft, besluit hij om Alabama een genadeschot te geven. Maar vanaf dat moment gaat het mis, en worden het niet Alabama's, maar Virgils laatste minuten. Hij krijgt een stoeptegel op z'n hoofd, een schroevendraaier in z'n voet en tenslotte dooft zijn levenskaars door een spervuur aan shotgun-schoten uit z'n eigen geweer. Gandolfini stierf al eerder een fictieve, maar grandioze, bloederige en visuele dood. Voor een normaal mens in het echte leven een gruwel, maar voor een Hollywood-acteur de mooiste gift die je mee kan krijgen.

En zo zal ik James Gandolfini hoogstwaarschijnlijk nog vele jaren herinneren. Als de man van de epische eindes; zowel op het witte doek als in het echte leven. Moge hij vredig met de vissen slapen!