Cultuur des doods

U zult wellicht denken dat ik het heb over de cultuur van de Palestijnen. Niets is minder waar: ik heb het over Nederland. 

De aanleiding? Dit artikel in de Volkskrant, waarin maar weer eens geopperd wordt dat het prima is dat ouderen zich van het leven beroven, zelfs als ze volkomen gezond zijn. Er is een rechter die eenzaam is en zich daarom maar van kant maakt, een ander wil niet naar het verpleeghuis. Weer anderen willen hun kinderen niet 'lastigvallen', en dus kiezen ze er maar voor om zelfmoord te plegen.

Ja, ja, ik weet dat we dat tegenwoordig euthanasie moeten noemen, maar het komt op hetzelfde neer: zelfmoord. Dat is het. Puur en simpel. Iemand doodt zichzelf, vrijwillig. Daar is niets 'moois' aan. Dat is schandelijk.

Zo heeft de samenleving hier historisch tenminste altijd tegenaan gekeken. Jammer genoeg is dat niet meer zo. Tegenwoordig is het volkomen normaal dat men zich van het leven berooft. Sterker nog, zelfdoding wordt bij tijd en wijle aangemoedigd. 

Ben je oud? Tja. Dan ben je eigenlijk niet langer 'nuttig' voor de samenleving. Je vormt een 'last'. Het draait allemaal om materiële zaken: je kan niet meer werken - of wil dat niet meer - en dus voeg je niets meer toe.

Het is en blijft ironisch dat sociaaldemocraten en socialisten altijd net doen alsof conservatieven zo materiëlistisch zijn. De waarheid is natuurlijk anders. Juist het conservatisme benadruk dat wij mensen meer zijn dan een lichaam en dat het doel van het leven uit meer bestaat dan onszelf te omringen met zoveel mogelijk hebbedingetjes.

Ouderen hebben nog altijd bijzonder veel toe te voegen aan de samenleving, ook als ze niet meer werken, of zelfs als ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Ze bezitten (als het goed is tenminste) wijsheid en levenservaring. De jongere garde kan vaak het één en ander van ze leren.

En als deze ouderen niet meer voor zichzelf kunnen zorgen doen ze 'ons' nog altijd een plezier, door ons in staat te stellen om compassie en zorg te tonen. 

Het is simpelweg beschamend dat veel ouderen tegenwoordig het gevoel hebben dat ze niet langer welkom zijn; dat ze een 'last' zijn voor hun kinderen. Het bewijst maar weer eens dat de familieband niet meer is wat zij eens geweest is. Als kind heb je te zorgen voor je ouders, net zoals ze voor jou zorgden toen je nog jong en onschuldig was (en niet in staat om naar het toilet te rennen als je moest plassen). 

'Geen tijd' is geen excuus. Tijd heb je niet, je maakt het. Als je tijd hebt om 's avonds TV te kijken, heb je ook tijd om voor je ouders te zorgen. Als je daar geen zin in hebt ben je de titel 'zoon' of 'dochter' niet waardig.

Het is bijzonder zorgwekkend dat Nederland tegenwoordig in de ban is van deze cultuur des doods.