De belangrijkste revolutie komt nog: Iran

Het Midden Oosten maakt op dit moment haar val van de muur mee. Regimes in vrijwel alle Arabische landen houden de adem in en hebben plotsklaps de bereidheid om tot glasnost en perestrojka te komen. Over de aanleiding van deze golf aan burgerrevoluties zullen historici zich nog decennia buigen, maar nu gaat de aandacht nog volop uit naar het heden. De naweeën van Tahrir gonzen nog door Egypte en de wereld, maar de belangrijkste revolutie van allen moet nog beginnen: Iran.

Vandaag bereikte het Westen mondjesmaat de berichten dat er in Iran hevig geprotesteerd wordt. De oorzaak van die slechte informatiestroom is helder; er wordt hevig geprotesteerd, maar de persvrijheid in Iran doet Tunesië en Egypte verbleken als ware zij een kinderspeeltuin. Maar toch, we weten iets: Oppositieleider Mousavi heeft naar verluidt huisarrest gekregen, het internet ligt volledig plat en het informatieverkeer van buitenlandse journalisten wordt ernstig verstoord. Het lijkt de opmaat van weer een Iranese poging tot revolutie. Die pogingen vallen of staan al lang niet meer de steun van Westen. Dat reageert immers niet vanuit Iranese belangen, maar baseert haar houding op de Internationale werkelijkheid. Zie de vorige poging tot revolutie, waarin de wereld via Twitter, Facebook en hacks haar steun betuigde aan de Iranese oppositie. Het Westen had daarin weliswaar veel aandacht voor de gebeurtenissen in Teheran, maar de camera´s waren net zo snel weer vertrokken toen het even iets minder interessant werd.

Maar het Westen kan een belangrijke les leren van Tunesië en Egypte. Haar steun in de vorm van constante aandacht heeft dan misschien niet de doorslag gegeven, het is wel een belangrijke stap in het proces geweest. Juist nu, juist op het moment dat de bondgenoten van Iran – wat vaak de bondgenoten van het Westen zijn – zelf ook onder druk van het volk leven en Iran zich dus niet automatisch gesteund weet door haar Arabische buren, kan de druk van het Westen effect hebben. De Islamitische regering van Iran verwacht geen openlijke steun van het Westen, maar rekent op basis van ervaringen uit het verleden wel op een zekere passieve houding. Daar moeten wij geen gehoor aan geven.

De ogen van het Westen mogen dus best af en toe afdwalen naar Algerije, Jemen, en andere pleinen en straten die de aandacht nodig hebben. Maar vanaf nu moeten zij ook steevast gericht zijn op de belangrijkste revolutie van allen, die op de pleinen en in de straten van Teheran.