DDS exclusief! Paul Cliteur: 'Een dag niet ontslagen gewenst is een dag niet geleefd'

In een exclusief betoog voor De Dagelijkse Standaard rekent professor én FVD-prominent Paul Cliteur af met de mensen die hadden gehoopt op zijn ontslag bij de Universiteit van Leiden. Cliteur werd onlangs bestookt door tegenstanders nadat hij een manifest had ondertekend tegenover de zogeheten cancelcultuur.

Na het lezen van het stuk van Michael van der Galien over de zoveelste politieke ijveraar die mijn ontslag eist het volgende: "Heb uw vijanden lief, zegt de Verlosser", en dat is ook bij mij niet aan dovemans oren gericht. Ik heb u lief. Maar ik zeg u wel: U kunt beter stoppen met het sturen van verzoeken naar de bestuurders van de Universiteit Leiden om mij dat ontslag te verlenen, want uw pogingen zijn tevergeefs.

Nou ja, "stoppen", u mag doorgaan natuurlijk (aan u zelf ter beoordeling), maar het heeft geen zin. De universiteit van Leiden is namelijk georganiseerd op basis van het Presidium Libertatis wat betekent vrijheid: vrijheid van onderzoek, vrijheid van expressie, vrijheid om ook 'afwijkende standpunten' in te nemen.

Ik zou het ook kunnen formuleren in terminologie die u meer vertrouwd is maar die u, de schijn van het tegendeel ten spijt, toch niet helemaal ter harte heeft genomen: 'inclusiviteit' en 'diversiteit'. Want met die diversiteit verwijs ik niet naar diversiteit van huidskleur of andere fysieke kenmerken (ik noem dat 'racistisch diversiteitsbeleid'), maar naar diversiteit van gedachten, van opvattingen: zogeheten viewpoint diversity.

Over die diversiteit gesproken: ik heb aan de universiteit aardig wat promovendi begeleid met de meest verschillende culturele en ideologische achtergrond: atheïsten, joden, christenen en moslims. Ook promovendi met zeer verschillende ideologische opvattingen: zowel promovendi die de EU wilden afschaffen (ja, die kent u al) als promovendi die deze hartstochtelijk verdedigen (nee, die had u nog niet gezien, even onderzoek doen graag).

Een ander probleem waar u tegenaan loopt met uw ontslagverzoeken, de 'cancel-culture' waarover de Open brief van Raisa Blommestijn en Bart Collard gaat, is het volgende. Aan de universiteit van Leiden wordt men, net als aan elke andere echte universiteit, alleen beoordeeld op basis van wetenschappelijke prestaties. En of u dat nu leuk vindt of niet, maar mijn werk voldoet aan die maatstaven.

Aan een universiteit wordt iemand niet beoordeeld op zijn standpunten in het publieke debat (de stukjes in DDS op basis waarvan u vindt dat ik ontslagen moet worden), maar op basis van wetenschappelijke artikelen en bijdragen die 'peer reviewed' zijn (dat wil zeggen: beoordeeld door anonieme referenten).

En sorry, ik heb nu eenmaal bijdragen geleverd aan de Oxford Handbook of Secularism, en de Wiley Blackwell Handbook of Humanism. Ook heb ik stukken gepubliceerd in het Journal of Church and State, Journal of Religion and Society, het InternationalJournal of Constitutional Law, het Vienna Journal of Constitutional Law en andere tijdschriften.

Ook heb ik boeken geschreven en / of geredigeerd zoals The Secular Outlook, The Fall and Rise of Blasphemy Law.

Hoe verhoudt zich dit tot stukjes in De Dagelijkse Standaard en The Post Online? Dat heet aan de universiteit valorisatie. Dat wordt wel gewaardeerd, maar het is niet waarop je beoordeeld wordt als hoogleraar. Vroeger heette dat 'popularisering'. Ik heb dat mijn hele academische loopbaan wel gedaan. Oók gedaan dus, niet alleen maar gedaan, zoals boze tongen beweren.

Een stukje in The Helsinki Times, maar ook in The New York Times. Waarom niet? Bijdragen voor Buitenhof (gebundeld in God houdt niet van vrijzinnigheid), maar ook voor The Postonline, de Dagelijkse Standaard, en vroeger ook in: NRC, De Volkskrant, Trouw (columnist geweest zelfs, nauwelijks meer voorstelbaar maar waar). Dus als u een beetje succes wilt boeken met uw verzoeken...

Dus als u een beetje succes wilt boeken met uw verzoeken aan de universitaire bestuurders om mij ontslagen te krijgen, lieve Social Justice Warriors, dan moet u echt gaan aantonen dat het bovenstaande allemaal niks waard is. Bijvoorbeeld omdat ik die tijdschriftredacties heb omgekocht. Of dat zij zich allemaal collectief hebben vergist bij het plaatsen van mijn stukken. Of dat wat ik nu schrijf in De Dagelijkse Standaard allemaal zo verschrikkelijk fascistisch, nazistisch, racistisch, fobisch (xeno, islamo en welke voorvoegsels u maar wilt bedenken) of anderszins verwerpelijk is dat ik ondanks mijn wetenschappelijke track record toch maar ontslagen moet worden. Dat wordt moeilijk voor u...

Zie voor een volledig overzicht mijn website: www.paulcliteur.nl. Maar! Niet hacken, mijn pagina, hé?!

Is dan helemaal geen licht voor u aan het eind van de tunnel? Jawel! Ik ga met pensioen binnenkort. In april 2022 ga ik met emeritaat. Dan is dus gerealiseerd waarop u in uw smeekbedes aan de universitaire bestuurders al jarenlang aandringt. Dus nog minder dan twee jaartjes wachten en uw wensen worden vervuld.

Maar of het u ook helpt? Ik vrees het niet. Dan heb ik de status van 'emeritus hoogleraar' aan de universiteit van Leiden. Dan kan ik weliswaar geen studenten meer direct beïnvloeden, geen 'Thierry Baudets' meer opleiden, 'brrrr!'

Wat wel kan? Mensen kunnen alsnog mijn boeken blijven lezen, en mijn verdraaide stukjes voor DDS. U heeft uw doel pas bereikt wanneer minister Ollongren haar zin krijgt en de online media op instigatie van de EU allemaal op content worden gemodereerd en alleen nog Main Stream Media als NRC Handelsblad en De Groene Amsterdammer kunnen worden geraadpleegd.

Dan pas heeft u die Brave New World gerealiseerd. Dan pas is 1984 een feit.

We zouden als het ware het Chinese model moeten gaan overnemen. Maar het zal duidelijk zijn: U heeft nog een lange weg te gaan. Ik wens u daarbij echter sterkte en volharding. Sterkte en volharding? Ja, want weet u wat het rare is, uw verzoeken werken nog verslavend ook. Echt. Als ik niks meer van u hoor ga ik mij oud voelen. Doe ik er niet meer toe?

Laat u mij gewoon maar aankletsen? Nee toch? Als ik niet meer van u hoor bekruipt mij een gevoel:

"Een dag niet ontslagen gewenst is een dag niet geleefd".

Dus ook als ik niet meer werk aan de universiteit, gaat u dan s.v.p nog even door met mijn ontslag te eisen, want dat houdt me jong.