Coronacolumn DDS-redacteur Wout Willemsen (2): over besmetting, quarantaine, Enschede en alle steun

De column leidde tot verschillende reacties, die in grofweg drie categorieën zijn te plaatsen. De eerste is sympathisch: steun, sterktewensen en bezorgde, nieuwsgierige berichten uit onverwachte hoek. Deze categorie is veruit het grootst. Dan heb je de lolbroeken, zoals m'n vriendin die me (ik hoop plagerig!) een aanstellerige aandachttrekker noemt. En de categorie negatievelingen die beweren dat ik bijdraag aan paniek zaaien. Wat volgens mij grote onzin is, maar goed.

Een dag na mijn column van 17 maart, leek mijn vriendin het ergste te hebben gehad. Ze hoestte minder en de koorts leek af te nemen. We waren voorzichtig optimistisch, want wie weet zou het even later (nog) erger worden.

Dat was bij mij het geval. Ik had nog steeds geen koorts, hoefde niet te hoesten en merkte nog evenveel druk op mijn longen als in de dagen ervoor. Ongemakkelijk wel, maar prima uit te houden. Na m'n hele ochtendritueel te hebben afgesloten met ontbijt, zat ik wat te lezen op m'n pc. Ineens brak het zweet me uit, werd ik duizelig, kreeg ik kokhalsneigingen en een behoorlijk ademtekort!

Ik liep naar de badkamer, dronk wat water en toen zakte het wel weer. Rechtop staan met de handen boven/op m'n hoofd leek te helpen. Dit was het moment dat ik het wel echt serieus begon te nemen. Het overkwam me op dezelfde dag nog drie keer. Ik omschreef het eerst als 'opvliegers', maar ik voelde me wel echt zwaar benauwd. Als het erger zou worden, en vergeleken met de dagen ervoor leek het echt die kant uit te kunnen gaan, zou ik aan de bel trekken. Dat zei ik ook tegen naasten en bekenden die me vroegen hoe het ging.

De dagen erna bleef zo'n nieuwe opvlieger echter uit. Gelukkig maar! De druk op de longen is er echter nog steeds. Maar de symptomen lijken tot nu toe bij ons allebei af te nemen.

Quarantaine in Enschede
Aangezien ik in een appartement naast een park woon (met uitzicht), nam ik zo nu en dan toch even de tijd voor korte wandeling. Weliswaar met handschoenen, een afgedekt gezicht en op momenten waarvan ik dacht dat er geen hond meer op straat zou lopen. Het is wel merkbaar verminderd, maar nog steeds: boy, was I wrong.

De drie categorieën reaguurders zie je in het gedrag van mensen hier in Enschede ook terug! De één draagt een mondkapje, de ander loopt met een boog om je heen. Jongeren zitten dicht op elkaar muziek te luisteren rondom een bankje en er lopen opvallend veel ouderen over straat en in winkels.

Ouderen
Vandaag stond er een man van (ik gok) 60+ aan de deur, die mij een bosje bloemen overhandigde (die voor m'n vriendin bleek te zijn...). Ik pakte de bloemen snel aan met een handschoen, lettend op m'n adem en het (voor zover dat nog mogelijk was) bewaren van afstand. Ook niet helemaal een succes. Het lijkt nog niet helemaal te zijn binnengekomen bij de mensen hier. Die jongeren begrijp ik nog wel, al ligt ook voor hun risico op de loer, maar ouderen zijn hier echt onverstandig bezig. Koppig? Dom? Verkeerd geïnformeerd of naïef? Zeg het maar...

Kerstgedachte in maart
Aan de andere kant zijn er ook mensen die hun beste beentje voor zetten. Veel mensen blijven binnen, vooral als ze vermoeden dat ze besmet zijn geraakt. Maar mensen die er vrij zeker van zijn niet besmet te zijn geraakt, helpen ons momenteel flink uit de brand! Zij brengen een bepaalde sfeer die doet denken aan de kerstgedachte, maar dan contactloos en in maart.

Diverse mensen boden aan om boodschappen voor ons te doen. Anderen bellen aan en laten een 'corona survival kit' achter, met geinige dingetjes en verschillende lekkernijen. Erg fijn om ook te zien hoe zo'n crisis het beste in mensen naar boven haalt. Juist door iets wat maar een klein gebaar lijkt, maar eigenlijk veel groter is. Dus namens ons allebei: ontzettend bedankt voor alle hulp, brieven, bloemen, berichtjes en survival-kits!