Dat werd tijd zeg. Newt Gingrich presenteert zich al enkele weken als de conservatieve kandidaat, maar zijn CV zegt iets heel anders over zijn politieke denkbeelden.
Ziet u, Gingrich is feitelijk een big government conservative, in ieder geval voor Amerikaanse maatstaven. Hij doet al tijden mee met de klimaathype, steunde een grootschalige hervorming van de zorgsector (en universal health care coverage: een verzekering voor iedereen, of anders) en is voor amnestie.
Daarnaast heeft Gingrich gezegd dat hij gelooft dat het de taak is van de overheid om actief in te grijpen "to create a dynamic, decentralized, low-tax society". Nou heeft de gemiddelde Republikein natuurlijk absoluut geen moeite met een 'dynamische, gedecentraliseerde en laag-belaste maatschappij', maar het draait natuurlijk om dat 'actief ingrijpen'. Een echte Amerikaanse conservatief, en echte libertariers, weten wat Gingrich hiermee bemoeit: een grote overheid, die zich met van alles en nog wat bemoeit. Dit systeem resulteert uiteindelijk altijd in crony capitalism en in een overheid die veel groter is dan nodig.
Toch lijkt Gingrich er op dit moment in te slagen conservatieve kiezers - en dan met name leden van de Tea Party - voor zijn karretje te spannen. De man is een Washington insider, en een deel van het probleem, maar Republikeinse kiezers doen net alsof hij Ronald Reagan de tweede is. Jammer maar helaas jongens: Gingrich is geen Reagan.
Langzamerhand worden conservatieve columnisten wakker. Zij beginnen hun mede-conservatieven nu te waarschuwen voor Gingrich.
Zie bijvoorbeeld
deze column van David Brooks. Brooks, die toch regelmatig bekritiseerd wordt door
andere conservatieve columnisten, vindt Gingrich simpelweg niet conservatief genoeg.
Maar dat is niet het enige probleem met Gingrich. Ziet u, de voormalige voorzitter van het Huis van Afgevaardigden heeft nog een andere
heel groot probleem: hij is een buitengewoon slechte leider. Zoals Yuval Levin uitlegt op
de website van National Review laat Gingrichs karakter nogal wat te wensen over.
And yet, similar as they are, you dont naturally think of them as belonging in the same category, because they have very different temperaments, and temperament can often matter even more than substance. Romney has a thoroughly executive disposition: He appears to have a very organized mind, intense discipline, a general sense of calm and restraint, and a systematic approach to everything he does. He expects change to result from a process, and so thinks about politics in terms of process. He exhibits each of these qualities to a faultand as a result he can often seem rather cold, and his past flip-flops can seem even more unprincipled.
Gingrich has what you might call a revolutionary disposition: He has great intensity and energy. His mind is drawn to stark and diametrical distinctions; he expects change to occur through cataclysmic clashes and so seems always to be seeking after ways to accelerate the contradictions. This allows him to much more easily thunder over his own inconsistencies and past changes of mind. But he has no discipline whatsoever, can be almost unbelievably erratic and unfocused, and is unironically conceited.
Verder stelt Levin dat Romney en Gingrich qua politieke opvattingen niet zo heel veel van elkaar verschillen (daar ben ik het niet helemaal mee eens, Romney is toch echt, met name fiscaal, conservatiever). Maar toch, zelfs deze columnist, die wilde dat Romney nog veel rechtser was weet dat Gingrich absoluut niet het karakter heeft van een president.
Ten slotte spreekt ook
Ron Radosh, die voor Pajamas Media schrijft, zich vandaag uit tegen Gingrich. Hij doet het om beide redenen: omdat 'The Newt' teveel karakterfouten heeft
en omdat hij gewoon niet conservatief genoeg is.
Ik hoop voor de Republikeinse Partij dat deze aanvallen werken. Gingrich is van zijn lang zal die leven niet in staat om Obama te verslaan in een direct gevecht. Hij is te arrogant, te afstandelijk, te koud, te vervelend. Vergeleken met hem lijkt zelfs Obama een geweldig spontane vent.
