Column Ozair Hamid: #JohanDerksenMatters

Voorafgaand aan de beladen uitspraak sprak Johan Derksen zich in Veronica Inside sterk uit tegen racisme: “Iedereen met innerlijk fatsoen is tegen racisme – en ik ook.” Maar op die uitspraak legden de verontwaardigen zich niet op toe. Zij refereerden aan wat Derksen later zei in de uitzending, toen een Zwart Piet met de tekst “Zwarte Piet Lives Matter” in beeld kwam: “Weet je zeker dat het (de Zwart Piet, red.) niet Akwasi is?”

Het gezonde verstand leert dat dit een ironische uitspraak was; immers, Akwasi stelde in een demonstratie tegen racisme dat hij Zwarte Piet zou trappen. Hoe dit niet begrepen wordt door velen die zich aan de linkerkant van het politieke spectrum begeven, is voor mij een raadsel.

Maar het toont ook een twee ernstige ziektes aan in onze samenleving. Ieder die zich op een ironische wijze uitlaat omtrent het racismedebat, is een racist, fascist etc. En ieder die zich beledigd voelt, is verheven en verdient steun en sympathie.

Waarom zijn deze twee praktijken dan wenselijk, vraag ik mij af.

Ironie en humor dragen tenslotte bij aan een gezondere maatschappelijke ambiance en kunnen, wanneer men zich tolerant opstelt jegens degene die de desbetreffende uitlating doet, de polarisatie is de samenleving in zekere mate reduceren.

Daarnaast is het gevoel eenvoudigweg ondergeschikt aan de waarheid, de feiten en de ratio. Men kan zich, wanneer hij dat wenst, zich beledigd laten voelen – maar dat betekent niet per se dat de desbetreffende persoon ook daadwerkelijk het slachtoffer was van bijvoorbeeld discriminatie. Zo kan ik mij gediscrimineerd voelen na te zijn afgewezen voor een bepaalde baan, door te stellen dat de werkgever alleen maar blanke personen zou inhuren. Ben ik daadwerkelijk gediscrimineerd? Waarschijnlijk niet, omdat mijn CV niet erg spectaculair is, en omdat het bedrijf zeer divers is.

Het zijn deze kwalen die zijn tentoongesteld door de uitspraak van Derksen.

Dus zouden wij hem niet eigenlijk moeten bedanken voor de uitspraak?