Column Lennard van Mil: 'PRIDES als Processies van de Nieuwe Wereldreligie'

Halfnaakte leatherboys die in het openbaar staan te twerken als Beyoncé. Feesten met als dresscode ‘nude’ en mannen die openlijk andermans urine drinken. Zeer onsmakelijke taferelen, zouden veruit de meesten zeggen. Op z’n minst ordinair. Het is helaas aan de orde van de dag tijdens een gemiddelde PRIDE in Amsterdam. Bepaald geen feest waar iemand met gezond verstand zijn kinderen aan zou willen blootstellen, zou u denken. Desondanks vinden, tijdens de PRIDE, dit soort praktijken openlijk plaats in de publieke ruimte.

Vanuit het nobele, liberale doel om hun kroost het concept van tolerantie bij te brengen, zijn er daarnaast ook ouders die dit feest met hun kinderen bezoeken en zijn er heteroseksuelen die naar deze ‘gezellige en vrolijke homo’s’ komen kijken. Zoiets als een gezellig dagje naar de dierentuin. Vrijwel niemand die, zo het lijkt, hier nog kritische vragen over durft te stellen. Helaas omdat elke vorm van kritiek direct wordt afgedaan als homofoob.

Echter is dit alles wel zo onschuldig als het lijkt? Is het nodig om een compleet stadscentrum te bezetten met zoveel obsceniteit? Welk doel dient het dat anderen, waaronder gezinnen met kinderen, hieraan worden blootgesteld? En betekent de vrijheid om jezelf te zijn automatisch een onbeperkte vrijheid van expressie? Op Videoland kunt u kijken naar de serie ‘Wat vindt een kind’, waar u kunt zien hoe normaal het wordt gevonden dat ene ‘Mr Leather’ aan een kind uitlegt wat een leerfetisj inhoudt en waar zijn handboeien voor dienen. Zeer ongepast en ongeschikt voor jonge kinderen, maar toch wordt het getolereerd. Dit is een gevolg van de, onzes inziens, schadelijke normalisering van obsceniteit en de doorgeslagen vrijheid van expressie.

In een vrije samenleving moet een feest zeker kunnen, ook op basis van geaardheid. Wat men thuis in de slaapkamer doet of tijdens een besloten feest, is iets wat een ander niets aangaat. In de publieke ruimte mag je echter verwachten dat mensen zich toch enigszins beschaafd gedragen. Naaktlopen en wildplassen zijn daarom verboden. Volkomen terecht, lijkt ons.

Deze PRIDES schieten echter door het hele land als paddenstoelen uit de grond. Na Amsterdam zijn er nu ook jaarlijkse PRIDES in Rotterdam, Den Haag, Alkmaar, Utrecht en andere steden. Misschien dat dit te maken heeft met commerciële belangen, maar zitten er ook andere belangen achter? Waarom gelden dezelfde regels niet voor iedereen? Is dit wat men zich moet inbeelden bij gelijkheid en acceptatie?

Bovenal, wat heeft dit te maken met trots? PRIDES zijn al er tijden niet meer voor activistische homo’s die willen laten zien dat zij er ook zijn. Dit feest, van en voor gesubsidieerde, oversekste ‘activisten’ die zich presenteren als (ongekozen) vertegenwoordigers van de homogemeenschap, beschadigen de strijd voor acceptatie en veiligheid. Hoe gaat zo’n onsmakelijk feest er immers ooit voor zorgen dat de conservatievere krachten in ons land homo’s als gelijkwaardig gaan zien? Het geeft hen slechts een reden om te zeggen “Zie je wel!”. Het is voor ons in elk geval geen feest om trots op te zijn, maar eerder iets beschamends. Een beetje ordinair ook.

Georganiseerd door extreemlinkse LHBT+-activisten, is de PRIDE verworden tot een oversekst inclusiviteitsfeest. Mensen met genderdisforie, die volgens de medische wetenschap met een geestelijke aandoening te kampen hebben, behoren tegenwoordig ook tot de ‘LHBT+-community’. Dit terwijl transgenders met een veel groter probleem te kampen hebben, dat niet van sociaalmaatschappelijke, maar van psychomedische aard is. Niet iets om belachelijk te maken, maar wel van een totaal andere orde. De voormalige Gay Pride mag dan ook niet zo meer genoemd worden, omdat het niet inclusief genoeg zou zijn. Voor transgenders lost dit echter niets op.

Vanuit deze dogmatische, grensoverschrijdende verheerlijking van ‘inclusiviteit’ en tolerantie is de PRIDE juist verre van inclusief. Met deze obsceniteit en dit inclusiviteitsdogma sluit het jaarlijks vele duizenden beschaafde homo-, bi- en heteroseksuelen uit die zich willen inzetten voor homorechten en juist onze vrijheid graag vieren. Burgers die kritisch zijn op de massa-immigratie omwille van hun eigen veiligheid en benadrukken dat bijvoorbeeld de gemiddelde Nederlandse Marokkaan verhoudingsgewijs veel vaker dan een autochtoon betrokken is bij antihomogeweld, zijn wat de regenboogstrijders betreft “niet welkom op de PRIDE”. Daarmee is het dus ook verworden tot een, allesbehalve inclusief, politiek evenement. De hedendaagse PRIDES zijn in feite de Processies van de Nieuwe Wereldreligie, genaamd ‘Diversity & Inclusion’, met als ultieme symbool de regenboogvlag. In transitie naar de ‘Nieuwe Wereld Orde’.

Hoe kunnen wij verwachten dat mensen ons zullen accepteren, als er in naam van gelijke rechten openlijk zulke onsmakelijke praktijken plaatsvinden? Hoe kan dit ooit jonge homo’s die nog in de kast zitten en uit een conservatief milieu komen, uitnodigen om de kast uít te komen? Het zijn niet mannen zoals Johan Derksen die ervoor zorgen dat homo’s in de kast blijven zitten. Het zijn juist de leernichten, fetisjisten en (extreem)linkse diversiteitsdrammers die voor een ongemakkelijke sfeer zorgen. Zaken worden genormaliseerd die niet normaal zijn. Dit beschadigt juist de homorechten en stigmatiseert de homogemeenschap.

De vocaal sterk aanwezige leden van de ‘letterbakgemeenschap’ staan vast met de pen in de hand klaar om ons ‘geïnternaliseerde homofobie’ en haat jegens excentriekelingen te verwijten. Dit betoog schrijven wij echter juist vanuit liefde, omdat wij vinden dat wij als gemeenschap, voor zover die bestaat, beter kunnen én verdienen.

Wat ons betreft staan wij tijdens de PRIDE stil bij hedendaagse onderdrukking elders in de wereld, eren wij de homoseksuele helden uit het verleden, zoals de beroemde Russische componist Pjotr Iljitsj Tsjaikovski, de Britse wiskundige Alan Turing en Dichter des Vaderlands Gerrit Komrij en staan wij stil bij de roze helden uit ons eigen verleden. De roze ouderen die voor ons de weg vrij hebben gemaakt om onszelf te zijn. (Laat ons trouwens gelijk eens wat meer naar deze mensen omkijken.)

Daarnaast feesten wij gewoon gezellig mee tijdens Koningsdag, Bevrijdingsdag, Carnaval en andere nationale en regionale feesten. Dát zorgt uiteindelijk voor meer acceptatie. Dat is waar wij naartoe moeten, namelijk dat geaardheid er niet toe doet en de PRIDE dus niet meer nodig is. Voor wie dan toch behoefte heeft aan een apart feestje zijn er festivals zoals Milkshake, of gewoon de ouderwetse en gezellige gaybar. Geef ons, in elk geval tot die tijd, een PRIDE om TROTS op te zijn!

Lennard van Mil
Voorzitter Stichting De Roze Leeuw