Column Jan Roos: Rituele slacht toont het bijzondere huwelijk tussen dierenliefhebbers en islam-aanhangers aan

In zijn column van deze week speelt Jan Roos open kaart. Hij vertelt openhartig over zijn voorliefde voor vlees van de barbecue, maar breekt tegelijkertijd een lans voor diervriendelijkheid. Minder fraaie woorden heeft hij over voor 'groene types' die zeggen dierenliefhebbers te zijn, maar ook de rituele slacht goedpraten. Jan omschrijft dat als een hilarische variant van het Stockholmsyndroom.

Ik ga er niet omheen draaien, ik ben een vleesliefhebber. Als het even kan staat bij mij de barbecue te gloeien met een halve kinderboerderij erop. Ik werk dus willens en wetens mee met het over de kling jagen van dieren. Als omnivoor is het niet alleen onderdeel van mijn voedselpatroon, maar ik vind het ook gewoon heel lekker.

Wel vind ik dat als je zo'n offer vraagt je er ook verstandig mee moet omgaan. Ik eet dus zoveel mogelijk biologisch vlees, zorg ervoor dat kippen wel een leven buiten hebben gehad en mijd de kiloknaller. Ik begrijp dan ook niks van het ritueel slachten van dieren. Het opensnijden van hun strot en dan zien hoe het dier langzaam van de wereld gaat is uitermate wreed. En ook totaal onnodig. Dat ze dat in het jaar kruik deden betekent niet dat wij er in 2018 nog steeds mee moeten doorgaan. Daarom vind ik het onbegrijpelijk dat dit in een beschaafd land als dat van ons nog steeds is toegestaan. Dat wij dieren opeten is een ding, maar dan kunnen we wel zo diervriendelijk te werk gaan. Ook bij hun dood.

'Oh Jan, begin je nou weer moslims te bashen?' Nee hoor, want ik vind dat alle rituele slacht verboden moet worden, dus ook voor Joden. En je kan veel van me zeggen, maar mij uitmaken voor antisemiet wordt lastig bij een vriend van Israël.

Je zou zeggen dat ik de Groenen aan mijn kant kan vinden. Zij komen immers standaard op voor de de natuur en zeker de beestjes. Toch? Nou nee: er is namelijk een heel bijzonder huwelijk tussen die dierenliefhebbers en aanhangers van de islam. Die kunnen namelijk in de ogen van die schattige hondenvrouwtjes geen kwaad doen. Dus dat ze alleen in ons land al tienduizenden dieren onverdoofd de dood in martelen is dan opeens geen punt meer. Ze staan zelfs met spandoeken langs de kant van de weg ze een fijn offerfeest te wensen.

Onbegrijpelijk dat je zo makkelijk van je principes kan stappen om een brute godsdienst te pleasen. Dan heb je echt een ruggengraat als een tuinslang. Maar het zal wel alles te maken hebben met angst om intolerant genoemd te worden. Voor je het weet ben je immers een islamofoob. Iets waar de Partij voor de Dieren - die wel voor afschaffen van de rituele slacht is - steeds door die groene types voor wordt uitgemaakt.

Maar niet alleen dierenrechten moeten wijken voor de door links zo geliefde islam. Ook vrouwenrechten worden met alle liefde aan het aanrecht gezet als dat zo uitkomt. Zo staan de zogenaamde feministes in de rij om het salafisme te verdedigen, terwijl vrouwen volgens de aanhangers minder dan dieren zijn. Burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, is volgens dit soort niet meer progressief omdat ze de samenwerking met salafistische organisaties wil stoppen.

Terwijl juist de aanhangers van deze islamitische stroming een bloedhekel hebben aan progressieve meisjes. Het Stockholmsyndroom van links neemt soms hilarische vormen aan, maar eigenlijk is het niets meer dan volledige achterlijkheid.