Jan Roos werd afgelopen maandag verrast door het bericht dat zijn voormalige politieke kompaan Joram van Klaveren zich tot de islam had bekeerd. Jan beschrijft in deze column zijn gemengde gevoelens bij die onverwachte overstap van de man die hem bij VNL binnenhaalde.
Een van de grootste criticasters ten aanzien van de islam, tenminste: die ik persoonlijk ken, is Joram van Klaveren. Nou ja, kende. Want Joram is geen criticaster meer; hij is moslim geworden. Toen hij de PVV verliet en mijn voormalige partij VNL begon, deed hij dat nou niet omdat zijn islamstandpunt was gematigd. Liever gezegd, hij vond de koers van de partij van Geert Wilders niet rechts genoeg. Hij vond de islam niet bij Nederland horen. Hij vond de islam een verderfelijke ideologie. En hij vond moslims hele vervelende mensen. En nu zit-ie bij ze in de moskee.
Kan dat? Ja, dat kan. Gelukkig hebben we keuzevrijheid in dit land, dus ook qua religie. Verbaast deze draai me? Ja, volledig. Want elke mens kan zijn standpunt op een dag bijsturen, maar honderdtachtig graden bijsturen is wel erg radicaal. Het is toch van het niveau dat een zwarte man zich op een dag bij de Ku Klux Klan aansluit, of Marianne Thieme bij de kiloknaller tien kilo speklapjes koopt. Speklapjes die Joram overigens niet meer mag eten van zijn nieuwe geloof, maar dat geheel terzijde.
Kan ik zo'n radicale draai van standpunten begrijpen? Ja en nee. Joshua Livestro werd ook van de ene op de andere dag regressief links, terwijl hij altijd conservatief-rechts was. Duidelijk was dat hij het voor het geld deed. Ik zie Özcan Akyol steeds meer een linkse troetelturk worden, terwijl hij daar in het verleden verschrikkelijk wars van was. Maar ja, bij de VARA betalen ze nou eenmaal goed. Dus ik kan me best voorstellen dat je op een dag met je portemonnee gaat denken en niet meer met je brein.
Maar bij Van Klaveren gaat het een stuk verder want voor hem is er no way back. Zijn nieuwe geloof de rug toekeren zal immers betekenen dat hij moet vrezen voor zijn leven.