Column Jan Bennink: Pieter Omtzigts wraak wordt ijskoud opgediend

Echter. Al Capone parafraserend: “Don’t mistake his kindness for weakness.”

Omtzigt wist al jaren dat de partij waar hij hart en ziel aan heeft gegeven, de partij wiens achterban is opgepompt met electoraat dat puur voor hem nog CDA stemde, hem het liefst face down in het Twentekanaal zag dobberen.

Dat besef begon bij hem vast zo’n beetje in te dalen, rond de verkiezingen van 2012 waarvoor hij na wat gesputter over de PVV, op een onverkiesbare plek werd gezet, maar door 36.750 naobers alsnog de kamer in werd gestemd.

Ook het door Gekaufte NRC Journalisten voorgekookte moment waarop hij zich van het MH17 dossier liet wegsnauwen, moet bij Pieter weinig vertrouwen hebben gewekt in de wederzijdse werkrelatie.

En ook de gelegenheid waarbij zijn Ayfer klunzig werd gefeliciteerd met de “overwinning” van zijn zichtbaar impopulaire tegenstander en hij zich het podium op liet trekken, met vrouw en een bosje pompstation bloemen, moet hem woedend en wanhopig hebben gemaakt.

Maar zelfs toen WEF mooiboy Hoekstra tegen alle beloftes in, de CDA scepter overnam en Hugo de pijp aan de “goudeerlijke” Rutger Ploum gaf, gaf ons Pieter uiterlijk geen krimp en bleef loyaal.

Een onmenselijke prestatie, zeker omdat hij ook in die tijd van grimmige haat, afgunst en intrige, voor het oog van de natie bleef doorwerken aan zijn dossiers.

Ik heb toentertijd nooit begrepen, waarom Pieter zich al deze scheermessen en vuistbijlen, die in zijn rug werden geworpen door rancuneuze kleptocraten en dienaren van een “andere God”, zo minnelijk liet welgevallen.

Deze hondse trouw aan een ranselend baasje, ging veel verder dan de gewone loyaliteit waar Tukkers om geroemd zijn.

Hij had immers eenvoudig voor zichzelf kunnen beginnen.

Een Lijst Omtzigt had tijdens de verkiezingen voor een enorm Fortuyn effect kunnen zorgen. En zijn wraak op het CDA zou compleet zijn.

Vele malen nam “muis ik” het “olifant hem” op Twitter kwalijk dat hij zo met zijn enorme ballen liet spelen.

Uiteraard zat ik fout, besef ik nu, het schaakbord overziend.

Pieter Omtzigt wilde vast niet de geschiedenis ingaan als de rancuneuze sloper van de partij die ooit door Abraham Kuijper werd opgericht.

Pieter wilde al die rotzakken van “The Club” terugpakken, het ware gezicht van het CDA openbaren én iets goeds doen voor het land.

En dus liep hij niet weg vóór de verkiezingen, als makkelijke prooi voor de hyena’s uit het Mediapark en het NRC gebouw, maar melde hij zich ziek vlak er na.

En hield zich daarna muisstil.

Zo pakte hij niet alleen de rust om voor heel Nederland, een van darmdampen borrelend inktzwartboek over “trainwreck CDA” open te doen. Zodat mensen beseffen waarom deze scheefgegroeide kerkruïne tot de grond moet worden afgebroken, hij kreeg ook, door zich als populaire middenpoliticus, onzichtbaar te maken, de macht over de hele formatie in handen.

Hoe? Heel simpel Ron Fresen.

Pieter is goed voor 25, misschien wel 30 zetels. En Rutte kan geen kant op, zolang de “dark horses” van Omtzigt, die nu in de Tweede Kamer zijn gekozen, zich niet bekend hebben gemaakt.

Omtzigt is megapopulair. En heeft vast wat aanhang bij de PvdA fractie, de VVD, de SP, Groen Links, de PVV en niet te vergeten het CDA zelf.

Zolang Omtzigt niet duidelijk maakt wanneer hij terugkomt in de Tweede Kamer en vooral wie hij allemaal meeneemt, van welke fractie, bungelen Rutte en Kaag machteloos verder, onmachtig om een kamermeerderheid, die langer dan een week duurt, te garanderen. En nieuwe verkiezingen gooien rinkelend hun WEF ruiten in.

Rutte probeert Omtzigt niet voor niets via het geval Sywert, te beschadigen. Het CDA probeert hem niet voor niet door hun schmierende tweetjes weg te zetten als een idioot.

Pieter heeft ze keihard bij de ballen.