Christian Wulff en het falen van de EU democratie

Het vertrek van de Zakkenvuller van Nedersaksen, Christian Wulff, legt naast een pijnlijk corruptieschandaal ook een andere vervelende realiteit bloot: het falen van een Europese 'democratie'.

Om het aftreden van President Wulff nou het nieuwsfeit van het jaar te noemen is wat overdreven. Wulff, de aftredende uberlintendoorknipper van de Oosterburen, had geen enkele politieke macht in Duitsland. Blijkens zijn verleden als premier van deelstaat Nedersaksen was dat maar goed ook. In die functie was Wulff immers, als we justitie mogen geloven, niet vies van een steekpenninkje hier en daar. En om het geheel wat smeuiger te maken pleegde Wulff vanuit zijn Presidentsstoel wat dreigende telefoontjes naar journalisten, die van deze onrechtmatigheden verslag wilden doen. Allemaal supervervelend natuurlijk, maar niet zo vreselijk belangrijk. Afvoeren die man en snel audities houden voor nieuwe lintendoorknippers.

Maar ja, zo simpel is het natuurlijk niet. Wullf is een partijgenoot van Angela Merkel en dat stak zij niet onder stoelen of banken. Met veel politieke bombarie drukte Merkel in 2010 de kandidatuur van haar vriendje door het parlement. Toen voor Wulff de afgrond naderbij kwam, was het Merkel die hem veel te lang de hand boven het hoofd bleef houden. En daar plukt zij nu de zure vruchten van, aangezien de oppositiepartijen met veel genoegen het electoraat erop zullen wijzen welk een blunder zij hiermee begaan heeft. De onbetrouwbaarheid van Wulff zullen zij proberen in te zetten om de ongeschiktheid van Merkel aan te tonen.  

Wat heeft dit nu allemaal met Europa te maken, zult u vragen. Simpel: dat Duitse electoraat - dat in de deelstaatverkiezingen na Fukushima heeft aangetoont niet vies te zijn van wat volslagen irrelevante emotionele overwegingen in haar stemgedrag - kiest straks de ene helft van het de facto presidentschap van de EU. Waar het Franse 'Ozy' deel van Merkozy over twee maanden ten onder zal gaan tegen Hollande, zal ´Merk´ het lastig krijgen door dit soort fratsen.

Dat de Fransen en Duitsers de schatbewaarders van de Europese toekomst zijn was allang duidelijk. Het Wulffdebacle legt daarbij maar weer eens bloot dat de rest van Europa vooral niet de illusie moet hebben dat het electoraat van deze grootmachten zich echt bewust is van dit rentmeesterschap. De Franse presidentsverkiezingen gaan niet over Merkozy, de Euro of de toekomst van Brussel, maar over Frankrijk. En zo zullen de Duitse verkiezingen niet gaan over Europese fiscale regels, Griekenland of de ECB, maar over het voor u en mij volslagen irrelevante aftreden van de corrupte Wulff en de naweeën van een aardbeving voor de kust van Japan.

Zo, lieve mensen, werkt de Europese democratie nou eenmaal. Lang leve de vooruitgang!  

Foto: flickr.com