ChristenUnie-denkers: wij zijn een linkse partij

Afgelopen weekeinde verscheen in de CU-partijkrant het Nederlands Dagblad een lezenswaardig artikel van de hand van de partij-ideologen Gert-Jan Segers en Egbert Schuurman. In het artikel wordt zonneklaar gesteld dat men liever over links dan over rechts regeert. Dat daarbij eventueel compromissen gesloten moeten worden met de cultuurrelativistische nationale identiteitsontkenners van D66 neemt men voor lief.

Wie zich de GPV en RPF van voorbije jaren herinnert, zal daar misschien verbaasd over zijn. Eind jaren zeventig hielp CU-voorganger GPV immers samen met de SGP het centrumrechtse kabinet CDA-VVD regelmatig aan een meerderheid. In de jaren tachtig vormden RPF en GPV samen een rechts front in het kernrakettendebat, waarbij de eenzijdige ontwapeningsboodschap van het IKV nadrukkelijk werd verworpen. En in de jaren negentig gingen beide partijen voorop in de strijd tegen de progressieve immateriele wetgeving.

Het afgelopen decennium heeft de partij echter een politieke omslag gemaakt. De nieuw gevormde ChristenUnie is onder invloed komen te staan van de gelijkheidsdenkers van de Vrije Universiteit. Niet gehinderd door enige kennis van economische zaken predikten deze figuren een agenda van economische nulgroei en radicale herverdeling, een agenda die door de leiding van de RPF (met name Leen van Dijke en Andre Rouvoet) integraal werd overgenomen. Terwijl men met het rechterbeen nog in de beginselen stond, krulde men met het linkerbeen langzamerhand om de SP heen.

Die politieke spagaat plaatste de nieuwbakken fusiepartij voor een keuze als het om een voorkeur voor mogelijke coalitiepartners ging. Koos men voor rechts, daarbij een deel van de nieuwe economische bagage overboord zettend? Of ging men toch over links, zelfs als dat zou betekenen dat men op het punt van de beginselen enige - mogelijk zelfs vergaande - compromissen zou moeten sluiten?

Het antwoord op die vraag luidt inmiddels overduidelijk: over links.

De afgelopen jaren werd op allerlei gebieden al stelling genomen voor linkse geloofsartikelen. CU-Kamerlid Tineke Huizinga Godwinde er lustig op los en voormalig CU-leider Kars Veling ondertekende vrijwel elk links multicultureel pamflet dat werd gepubliceerd - van Hans Dijkstals Een land, een samenleving tot Doekle Terpstras Benoemen en Bouwen. Het artikel van vandaag maakt duidelijk dat het rechterbeen ook niet langer rotsvast in de Bijbelse beginselen staat. Als er omwille van de regeerbaarheid compromissen moeten worden gesloten met het onbijbelse, om niet te zeggen anti-Bijbelse D66, dan moet dat maar. Alles blijkbaar liever dan samenwerking over rechts met de PVV van Geert Wilders - een partij die overigens behoud van het joods-christelijk erfgoed hoog in het vaandel voert.

De gemaakte keuze is misschien niet logisch, maar zij toch niet zonder verdiensten. Het maakt het politieke landschap immers wel een stuk overzichtelijker. Nu ook de ChristenUnie eindelijk kleur dyurft te bekennen, worden langzaam maar zeker de contouren zichtbaar van een nieuw tweeblokken-systeem waarin links en rechts tegenover elkaar staan en de kiezer een duidelijke keuze kan maken - voor een premier, en voor een politieke koers. Het is het stelsel dat het beste past bij de ontzuilde, volledig ge-emancipeerde samenleving van vandaag.