De verwachting is dat het volgende kabinet een sterker pro EU karakter zal krijgen, omdat D66 prominenter vertegenwoordigd zal zijn. Is dit een goede zaak? Ik denk het niet. De EU figureert als een lamme eend op het wereldtoneel.
Eurofielen menen dat het verstandig is dat de EU-landen verder integreren, zodat de EU een mondiale machtsfactor kan worden. Deze protagonisten zijn geopolitieke machtsdenkers. Er zijn echter geen tekenen dat zij het bij het rechte eind hebben. Neem alleen al het immigratiebeleid: een volstrekte puinhoop. De EU laat zich nog steeds gijzelen in de Turkije deal. Bij de herziening van die overeenkomst zal Erdogan de duimschroeven aandraaien.
De EU wenst met nog meer Turkije-achtige deals te sluiten, dus nog meer gijzeling, tegen een hoge kostprijs.
En dan gijzeling nummer twee. China laat het Westen steeds driester weten dat haar mondiale dominantie eindigt. De opstelling van Beijing gaat steeds meer in de richting van een fascistoïde supermogendheid. De agressieve diplomatie van de Chinese Communistische Partij is te interpreteren als de gok dat het Westen onherroepelijk in verval is. De Chinese consul-generaal liet weten dat Canada’s premier Trudeau een loophond van de VS is. Dank u! Chinezen zijn ervan overtuigd dat de EU gedwongen zal zijn haar Xinjiang-sancties (vanwege concentratiekampen vol Oeigoeren) op te heffen. Waarom? De EU heeft China's groei broodnodig om uit de coronacrisis te komen via export. Ook hier treedt dus een verkapte gijzeling op.
Turkije en China worden steeds minder populair binnen de EU. Maar zowel Turkije als China zal dat worst wezen. Zij hebben de EU in de houdgreep. Daar doet meer of minder integratie binnen de EU niets aan af. Het puur power play waar de EU niet aan mee kan doen. Onze mondiale rol is uitgespeeld. Jammer, maar helaas...
Terwijl de EU van het ene mislukte beleid naar het andere struikelt, kunnen we ons afvragen hoe het dan kan zijn dat partijen als D66 en Volt blind toch meer EU wensen. Vanwaar die oogkleppen? Moraal psychologen wijzen op het bevestigingsvooroordeel. Men negeert argumenten die niet passen en men wenst enkel te horen dat de visie onderbouwt. Mogelijk zal het zoiets zijn.
Ons land is daar wel de dupe van.
Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.