Burgemeesters die zich imam wanen

door mr Harry La Croix

Het Franse woord ‘Laïcité’
betekent in het Nederlands o.a. ‘scheiding tussen kerk en staat’. Op de Franse
scholen geen keppels, hoofddoeken of kruisjes, geen burka, niqaab of jalabba of
andere godsdienstuitingen. Geen woord over godsdiensten in de lessen. Maar
Franse burgemeesters weigeren het burgerlijk huwelijk te sluiten tussen een
Fransman en een Marokkaanse vrouw. De man moet zich eerst bekeren tot de islam.

Frédéric Gilbert
is een bekende TV-persoonlijkheid. Hij wil zijn Marokkaanse partner en moeder
van zijn kind, huwen in de gemeente Aubervilliers.

Hij haalde aanvraagformulieren
op voor het huwelijk. Een document trok zijn aandacht. Het was een certificaat
dat hij ondertekend moest indienen bij het Marokkaanse consulaat in Frankrijk.
“Alle Frans-Marokkaanse paren moeten dat invullen en ondertekenen”, zei de
ambtenaar van de burgerlijke stand te Aubervilliers. Gilbert gaat naar het Marokkaanse
consulaat. Hij verneemt dan dat het bewuste certificaat eigenlijk bedoeld is,
om zich tot de islam te bekeren. Dit is nodig om een “acte tot islamconversie”
te kunnen bemachtigen. Hij weigert dit categorisch en vertrekt zeer pissig naar
het republikeinse en niet religieuze gemeentehuis van Aubervilliers. En daar
hoort hij het ongelofelijke. « Geen huwelijk zonder het certificaat en dus
ook geen huwelijk zonder islamconversie”.

De advocaat van
Gilbert pluist het Franse Burgerlijke wetboek uit en ontdekt dat er geen enkele
wettelijke regel is die hem verplicht zo’n certificaat te ondertekenen. Het kan
hooguit dienen om de ongehuwde burgerlijke staat van iemand te verifiëren omdat
sommige landen in hun administratie geen melding maken van huwelijken en scheidingen
in de geboorteacte. Zijn Marokkaanse partner beschikt over een officieel
certificaat waaruit blijkt dat zij nog ongehuwd is. De ambtenaar van de
burgerlijke stand blijft onwrikbaar. Gilbert moet eens ophouden iedereen te
vervelen en gewoon doen wat alle andere mensen ook doen: Op papier moslim
worden maar niet praktiseren. Gilbert wendt zich tot diverse gemeentehuizen: De
Marokkaanse wet prevaleert boven de Franse wet. Gilbert zoekt door en ontdekt
dat al zijn collega’s die met moslima’s zijn getrouwd « op papier »
moslim zijn geworden. Heel simpel! De conversie voltrekt zich in drie minuten
in een moskee: Het volstaat om met overtuiging en met het hart deze zin uit te
spreken: «Ik erken dat er geen andere God is dan Allah en dat Mohammed zijn
profeet is”. De imam besluit dan dat je moslim bent geworden. “Als je redelijk
zou zijn”, zo zeiden de collega’s, “dan zou je dat doen. Je hebt meer problemen
met de Franse wet dan met de Marokkaanse. En ik drink gewoon alcohol, versmaad
graag een karbonaadje doe dat zelfs tien keer meer dan vroeger om mijn onafhankelijkheid
te demonstreren”  

Maar Gilbert is
niet redelijk. Hij heeft niets tegen de islam en hij respecteert zijn vrouw: “Maar
ik word absoluut geen moslim, katholiek, Jood of bekeer me tot een andere
religie, dat wil ik niet” En gezien zijn achtergrond: “Ik ben de zoon van een
pastoor, mijn vader werd geëxcommuniceerd, is daarna docent in klassieke
letteren geworden op de openbare lycea, hij had ‘laïcité’ hoog in het vaandel
staan en heeft me in die zin opgevoed. Ik heb geen enkele band met een
godsdienst en ik wil daarom, tegen mijn wil, geen moslim worden.

Als zijn partner
in het ziekenhuis van Casablanca prematuur van een tweeling bevalt, laat men de
kleintjes 18 uur zonder eerste verzorging, want het zijn immers kinderen van
een ongehuwde ongelovige. De kinderen werden niet geïntubeerd, verbleven niet
in een couveuse en lagen zonder deken in hun wiegje. Hiermee geconfronteerd
gaat het paar naar een privékliniek tegen 500 € per dag. Uiteindelijk is één
van de tweeling doodgegaan binnen vier dagen. “Maar ik mocht niet rouwen om
mijn dochter, want ik had niet het recht op de begraafplaats te zijn, want ik
was immers geen moslim”.

Gilbert wil de
geboorte van de nog levende dochter  aangeven. Maar dit wordt geweigerd, want het
paar is niet gehuwd en geen moslim. Het consulaat van Frankrijk heeft de
oplossing. De moeder verklaart bij de Marokkaanse autoriteiten dat het kind van
een onbekende vader is. Omdat de naam van de moeder niet kan worden overgenomen
in de geboorteacte, krijgt het kind een voornaam met de letter X en Frederic
Gilbert moet zich daarmee vervoegen tot het Franse consulaat, waarna het kind
eindelijk Française wordt. Maar dan ontdekken ze dat als vader van het kind de
naam Abdullah Mossaid is opgegeven, dus de dochter is van een andere vader. Furieus
gaat Gilbert weer naar de Marokkaanse autoriteiten.    “Goede
morgen, ik heet Grederic Gilbert, maar waarschijnlijk heten mijn testikels
Abdulla Mossaid”. Het gevecht duurt vier dagen. Bij de Marokkaanse prefect is
alles geëindigd. Gilbert wordt dringend verzocht nu zijn “bek te houden”. Hij
vervolgt: “ Ik begrijp u, maar alles is de schuld van deze hoer (zijn partner)
en die zal ik opsluiten”. “Een buitenechtelijke relatie is in Marokko
strafbaar” bijt hij hem nog toe. Frederic slaagt erin de rust te herstellen.
Maar dit keer begint de ellende vanuit Frankrijk. Het kleintje lijdt aan
hydrocefalie en moet koste wat het kost een zware operatie ondergaan in het
Necker hospitaal te Parijs. Er worden geen visa verstrekt aan de moeder en de
baby. Na twee maanden zeuren, drie aanvragen en twee weigeringen krijgt ze toch
het visum. Om een MRI te regelen moet zes maanden worden gewacht. Als er dan
eindelijk een datum geregeld is, gaat de MRI kapot en moet opnieuw vier maanden
worden gewacht. Uiteindelijk besluit het paar te trouwen en het certificaat te
tekenen.

De gemeenteraad
van Aubervilliers hebben besloten de juristen het dossier etappe voor etappe te
laten bestuderen. Juridisch is er volgens Frederic niets loos. Alleen: “Dat de
burgemeesters ophouden met deze flauwekul. Ik ben erin geslaagd vader te worden
van het kleintje en er is geen Franse burgemeester die mij dat zal afnemen
evenals het feit dat ik gewoon de echtgenoot ben van mijn vrouw”.