Britse topklimatoloog: 'Wij verspillen miljarden aan klimaatbeleid'

Het grote terugkrabbelen zet door.

Onder de titel: 'Why I think we're wasting billions on global warming, by top British climate scientist', publiceerde de 'Mail on Sunday' een bijdrage van professor Myles Allen.

Allen is een aanhanger van de menselijke broeikashypothese en wordt door de groenen als een van hen beschouwd. Hij gaat een eind in de richting van wat de klimaatsceptici al meer dan tien jaar hebben verkondigd. Maar dan komt hij toch met een voorstel uit de hoge hoed om het beleid te richten op de opslag van CO2 (CCS = Carbon Capture and Storage). Dat is erg duur en kost erg veel extra energie. Grote proefprojecten zijn de laatste tijd zonder succes beëindigd. Maar Miles gelooft dat als de overheid maar de juiste voorwaarden/regels stelt het bedrijfsleven wel uiteindelijk de oplossing zal vinden.

Kortom Allen presenteert een sprankje realisme om toch uiteindelijk weer in een sprookjeswereld te belanden.

Wat mankeert dat soort mensen toch?

The Mail on Sunday has campaigned tirelessly against the folly of Britain’s eco-obsessed energy policy. Now comes a game-changing intervention... from an expert respected by the green fanatics themselves

Myles Allen.

Last week, I was part of a group of academics who published a paper saying that the faster, more alarming, projections of the rate at which the globe is warming look less likely than previously thought. That may mean we can afford to reduce carbon dioxide emissions slightly slower than some previously feared – but as almost everyone agrees, they still have to come down. [Noot HL: 'almost everyone'? – de hardnekkige mantra.]

So the time has come to focus on something just as important: that 90 per cent of the measures adopted in Britain and elsewhere since the 1997 Kyoto agreement to cut global emissions are a waste of time and money – including windfarms in Scotland, carbon taxes and Byzantine carbon trading systems.

Do I think we’re doomed to disastrous warming? Absolutely not. But do I think we are doomed if we persist in our current approach to climate policy? I’m afraid the answer is yes. Subsidising wind turbines and cutting down on your own carbon footprint might mean we burn through the vast quantity of carbon contained in the planet’s fossil fuels a little slower. But it won’t make any difference if we burn it in the end. We need to rethink.

For instance, if you suppose that the annual UN climate talks will save us, forget it. I met a delegate at the last talks in Doha in December who told me he had just watched a two-hour debate that culminated in placing square brackets around a semi-colon.

Since Kyoto, world emissions haven’t fallen – they’ve risen by 40 per cent. And these vast jamborees – some involving more than 10,000 people – haven’t even started to discuss how we are going to limit the total amount of carbon we dump in the atmosphere, which is what we actually need to do to avoid dangerous climate change.

While failing to delay CO2 levels rising through the 400 parts per million level, Kyoto and the policies which stem from it have achieved the loss of jobs from countries such as Britain – where we have at least managed a small reduction in the emissions we produce – to others whose factories are far more carbon-intensive.

As my Oxford colleague, the economist Dieter Helm, noted in his book The Carbon Crunch, we may have cut the CO2 actually emitted here, but our reliance on imports means the total emissions attributable to British economic activity have increased by 19 per cent since 1992.

Where Dieter and I disagree is that carbon taxes are the answer. A carbon tax will not stop fossil fuel carbon being burnt. While a modest tax would be good for turbine-builders and the Treasury, in the short-term it will not promote the technology we need to solve the problem. There’s been a lot of talk about ‘unburnable carbon’ – the carbon we shouldn’t burn if we are to keep global temperature rises below 2C. A catchy phrase, but can we really tell the citizens of India of 2080 not to touch their coal?

Dan volgt een vrij technisch verhaal, waarbij Allen nog steeds uitgaat van een vrij hoge temperatuur response van een verdubbeling van de CO2–concentratie in de atmosfeer: de zogenoemde klimaatgevoeligheid. Volgens de klimaatsceptici ligt die beduidend lager. En dan komt hij met zijn 'oplossing'.

Fortunately, there is a solution. It is perfectly possible to burn fossil carbon and not release carbon dioxide into the atmosphere: you have to filter it out of the flue gases, pressurise it, and re-inject, or ‘sequester’, it back underground. .

. why not just make it a condition of licensing to extract or import fossil fuels? In forestry, if you fell trees, the law obliges you to replant. We must use the same principle: a law to compel a slowly rising percentage of carbon dioxide emissions to be sequestered and stored. Fossil fuel industrialists will need a few years to gear up, but they won’t need taxpayer-funded subsidies. They’ll simply need to do this to stay in business.

All past evidence suggests that when industry is faced with technical challenges it needs to overcome, it’s ingenious at finding ways of doing so. ...

You might argue that this would need a cumbersome agreement. Not so. All the countries who take this seriously have to do is make it clear we won’t import goods from China unless they have been made using fossil carbon treated in the same way.

Aldus Allen.

Lees verder hier.

Kortom, na een goed begin komt Allen met een 'oplossing' met een hoog 'Alice–in–Wonderland– gehalte. Zoals ik al eerder opmerkte, is CCS op grote schaal thans technische en economisch geen haalbare kaart. En de verwachting is dat dit nog lang zo zal blijven. Bovendien is een dergelijke voorstel totaal ondenkbaar in het licht van de (economische) machtsverhoudingen in de wereld. De wereldeconomie kan inmiddels niet meer zonder export en import van China. En geen haar op het hoofd van China (en andere landen) denkt erover om een dergelijk voorstel te steunen. Het Westen zal de confrontatie met China ter zake niet willen of durven aangaan, want dat zou op een handelsoorlog uitdraaien. En niemand zit daarop te wachten.

Men kan zich met verbijstering afvragen hoe fantasten als Myles Allen zich toch in het academisch milieu (en dan nog wel Oxford!) weten te handhaven.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen, zie hier.