Bloot

Het is weer zover: de mensen trakteren ons op hun bloot. Het is niet altijd een genoegen en zou - toch zeker de mannen - streng verboden moeten worden.

Het heeft dit jaar gelukkig iets langer geduurd dan andere jaren, maar het is nu toch weer zover: men loopt bloot. Ik zie in de omringende tuinen al mannen rondlopen in alleen een broekje, waar hun buik dan overheen hangt. Vinden ze het lekker zo rond te lopen? Is het gewoon een gebruik? Of denken ze aantrekkelijker voor hun vrouw (of een andere vrouw) te zijn als hun bierpens een kleurtje krijgt?

Ik schrijf dit vanuit België. Daar ging het bij het begin van de zomer altijd zo: de mannen lieten een deel van hun kleding weg. Weg de lange broek, die door een vormloze korte broek van kunststof werd vervangen. Weg jasje en dasje, en overhemd. De rest werd gewoon behouden. Ze liepen dus in hun onderhemd – hun ‘onderlijfke’ – en aan de voeten zag je nog de winterse schoenen en de winterse sokken. Mooi was het niet. Velen volgen deze geraffineerde zomermode nog steeds.

Omdat ik net terug ben van Mallorca, werd ik de laatste dagen extra veel met bloot geconfronteerd. Niet door de Spanjaarden, die veelal nog het fatsoen hebben hun lijf te bedekken tenzij ze aan het strand zijn. Nee, door de toeristen natuurlijk. Dat ze aan het strand praktisch geheel bloot zijn, vind ik niet onlogisch, maar als ze in die staat het strand verlaten, zou er een alarm moeten afgaan. Voldaan zag ik de Noord- en Midden-Europeanen hun onbedekte vettigheid op de boulevards tonen. Meer dan ooit kon ik vaststellen dat de helft van ons te dik is, waarbij dan weer de helft daarvan eenvoudigweg wanstaltig is.

Op het hotelterras in Puerto Pollensa waar ik lunchte, kwamen ook twee meisjes in bikini iets eten. Nu verdraag ik vrouwelijk bloot wel aanzienlijk beter dan mannelijk bloot. Dit is Gods wil. De meisjes waren bovendien mager – te mager, zoals tegenwoordig graag gezien wordt om voor mij onbegrijpelijke redenen. Maar al die andere blote mensen die in hun volle blootheid op de terrassen en in de cafés kwamen zitten, hadden mijns inziens beboet dienen te worden. Waar was de Guardia Civil?

Opvallend is dat oude mensen niet lijken te beseffen hoe stuitend ze eruitzien. Het lijkt dus of ze denken dat het bruin – dat vaak rood is – hun kansen op de huwelijksmarkt nog enigszins verbetert. Of geeft het hun een gevoel van jeugd om nog even bloot rond te lopen? Hoe dan ook, dit ‘Schrumpelfleisch’ zoals de Duitsers het noemen, zou je tot vegetariër maken.

Er bestaat een totaal verouderde uitdrukking ‘stadskledij’. Dat hield in dat je in de winkelstraten geen bloot liet zien. Maar helaas is dat verleden tijd. Mannen vinden het doodnormaal om in korte broek of een andere incomplete lengte in de stad rond te wandelen. Ik kan wel begrijpen dat ze dit in de warmte lekker luchtig vinden, maar ik ben er ook nog! Want al die mannen zijn geen adonissen. Ze trakteren me op lelijke, harige benen, die vandaag ook nog vol artificiële littekens zitten – ik bedoel uiteraard de tatoeages.

Raar toch, dat men eeuwenlang kuis bedekt bleef en dat wij opeens voor de naaktheid hebben gekozen. Ik weet dat de meesten van mijn tijdgenoten het helemaal niet raar vinden, want ze zijn er – ik had het er al eerder over – vast van overtuigd dat wij opeens het licht gezien hebben. Maar dat is eerder zelfgenoegzaam dan filosofisch. Ik neem aan dat onze verre voorouders in de Afrikaanse steppen naakt rondliepen, net als de andere dieren. Maar je zou het als de gang van de beschaving kunnen zien dat men zich geleidelijk ging bedekken en iets minder met piemel en spleet te koop liep. En van peniskoker kwam men tot driedelig pak. In de ogen van onze progressieven een tragische ontwikkeling. Weg de natuurlijkheid van de chimpansee, weg het gezonde contact van onze intieme delen met de frisse buitenlucht. Uit die kleren, die klerekleren! Het blijft verwonderlijk hoe onze intellectuelen een stap achterwaarts altijd als een stap voorwaarts willen zien, hoewel het voor de primitiefsten van hen natuurlijk wel bemoedigend is. Daar ligt volgens mij dan ook precies de kern van de machtige ontwikkeling die onze samenleving in de laatste decennia onderging.

Ooit had ik wel respect voor de Italiaanse schrijver d’Annunzio, die je op z’n minst amusant kon vinden. Hij behoorde tot de eersten die aan bloot deden. Galoppeerde hij niet in z’n nakie op een paard over het strand? Deze ‘vrouwenveroveraar’, die volgens mij homo was want hij koos nooit een vrouw met wie hij geen eer kon inleggen omdat ze van adel was of een beroemde actrice, misgun ik die strandpret niet. Maar daarna kwamen al die malle intellectuelen die in Cefalù en dergelijke oorden zich heel bijzonder gingen voelen als ze in hun kolonies rondliepen als Adam en Eva. En nu zou je op geen enkel Italiaans strand nog kunnen paardrijden zonder bij elke stap van het dier een blote badgast te vertrappen, al heeft die dan over het algemeen nog wel een broek of bikini aan.

Ik moet erkennen dat de zon op mijn lijf me ook wel beviel. Ik ben van voor de tijd dat er informatie over huidkanker bestond. Zelfs in Nederland was ik zo vaak in de zon als maar mogelijk was. Hele dagen zat ik op een tuinbank te schrijven, gekleed in niet meer dan een zwembroek. En ik woonde twee jaar in de buurt van Saint-Tropez, waar ik in mijn tuintje hetzelfde kon doen – in een nog wat fellere zon. Toen vrienden van me een stukje strand op Plage de Tahiti hadden gepacht om er die zomer een strandtent uit te baten, hielp ik ze een hele maand april de boel in orde te brengen. In zwembroek natuurlijk. En daarbij komt nog dat ik van het blonde type ben, met een heel gevoelige huid. Lekker bruin was ik al die jaren, maar nu moet ik wel elk half jaar naar de huidarts om de precarcinomen weg te laten branden. Blijf ik dat braaf doen, dan zal ik er niet aan sterven. Maar hadden onze voorouders die niet zo vooruitstrevend met de zon omgingen, het eigenlijk niet beter door? Of bruin sexier is, kun je je ook afvragen. Een beetje kleur kan wel aardig zijn, maar niets is erger dan zo’n oude bronzen vrouw. Gelukkig heeft men dat niet lang geleden ook ontdekt en wordt ons soms weer bleek vlees geboden. Deegkleurig mag het zelfs zijn, mijns inziens.

Naast Plage de Tahiti heb je Plage de Pampelonne. Daar had je in mijn tijd al een naaktstrand. Ik ben er maar één keer naartoe gegaan, omdat ik seksueel niets te kort kwam. Nee, dat is niet waar: men komt seksueel altijd te kort, want ook dat is Gods wil. Maar ik vond het zo’n dwaze bedoening daar. Er kwamen ook geen Fransen, er kwamen alleen maar mensen uit Scandinavië, Duitsland, Nederland Mensen die het moeilijk hadden met hun seksualiteit, leek me. En die er de ballen van begrepen, als ik deze toepasselijke uitdrukking mag gebruiken. Ik herinner me een jong Zweeds echtpaar met een zoontje van tussen de vijf en de tien. Beiden waren ze al ‘sterk naakt’, maar nu wilden ze dat hun zoontje ook zijn broekje zou uitdoen. Ze probeerden het van hem af te stropen. En dat jongetje gillen! Volgens mij was dat jongetje normaler dan die ouders.