Wanneer wordt wanbeleid bijna misdadig?

In het Vlaamse tijdschrift Knack (31 juli 2013) staat de kern van het ontsporen van de Europese Unie sinds het overmoedige Verdrag van Maastricht.

Men noemde dat voluntarisme, maar voor mij neigde het naar gewetenloos optimisme. "Zijn houding was roekeloos en, denk ik soms, bijna misdadig”, aldus twee Vlaamse economen onder de titel “Wij leven in Zombiestaten. Waarom zouden wij niet mogen zeggen dat de keizer geen kleren draagt”. Beide economen plaatsen hun opmerkingen in het kader van het luidruchtige en onterechte klaroengeschal van de zoveelste verkondiging dat de eurocrisis over is. De Vlaamse hoogleraren houden zich in, kennelijk om mogelijke juridische procedures te voorkomen, anders zou het woordje ‘bijna’  ongetwijfeld niet gebruikt zijn. Zo gaat de huidige discussie over de open grenzen bijvoorbeeld ook ten onrechte over Roemenen, Bulgaren of Polen, die naar andere landen reizen. Afgezien van de (criminele) overlast van een beperkte groep, zijn het veelal harde werkers, die door scrupuloze Nederlanders meedogenloos worden uitgebuit.  De verpauperde en veelal in eigen land gediscrimineerde Oost-Europeanen kan het niet kwalijk worden genomen hun heil elders te zoeken. De hoogopgeleiden trekken ook massaal weg. Het probleem zit vooral in de corrupte regeringen en overheden in deze landen, die op een onverantwoorde en roekeloze wijze vrije toegang hebben gekregen tot de Europese strooppotten en hun (sociale) problemen afwentelen op andere landen. Wat de Muur was voor het Communisme, is het Europese Dogma van open grenzen voor de Europese Commissie. Ook voor de misdaad is de grenzenloze Europese Unie een El Dorado. Dat heeft niets te maken met nationalisme of xenofobie, maar met feiten.     

Op monetair gebied is het Dogma van de euro ook onaantastbaar, zoals de Kerk lang beweerde dat de zon om de aarde draaide. Terwijl het ene na het andere Europese land sociaal en economisch wordt gesloopt, de koopkracht in alle eurolanden achteruitholt en de monetaire, politieke en economische middenschool snel gestalte krijgt, blijft de VVD beweren dat er geen bevoegdheden worden overgedragen naar de EU. Het federalistische gebral van Verhofstadt, Van Baalen en in ’t Veld is ook absurd, omdat het Europees Parlement daar helemaal niets over te zeggen heeft.

Bij nationale verkiezingen valt het woord Europa echter niet. Die andere Europese eenheidsideologie propageerde de gelijkheid van mensen om de vijanden (onder anderen bourgeois, kulakken, kunstenaars) te vernietigen, zo propageren deze Europese eenheidsideologen de gelijkheid van Europeanen en moeten de vijanden (de vredelievende natiestaat en nationale structuren) worden vernietigd. D’66 en de VVD staan dicht bij het revolutionaire elan van Lenin. De methodes mogen, vooralsnog, verschillen, de resultaten beginnen al aardig overeen te komen: economische stagnatie en recessie (ook Duitsland kent weinig groei en dan vooral dankzij export naar niet euro-landen), grote toename armoede (behalve voor de politici en eurocraten) democratische Verelendung en een totale ontwrichting van het monetaire en economische stelsel in de eurozone.  De Eurozone is niets anders dan een nieuwe Communistische Comecon in aanbouw: onvergelijkbare landen worden van bovenaf op één hoop gegooid met de facto één monetair beleid, één economisch beleid, één regering. Welvarende landen zoals het voormalige Tsjecho-Slowakije en Oost-Duitsland zijn in een paar jaar leeggezogen door de transferunie en de communistische variant van de eurobonds. De armen landen baatte het niet, de rijken werden ook steeds armer, alleen de elite (inclusief de grote staatsbedrijven, zeg maar de banken en multinationals van nu) profiteerde. Dit experiment wordt gesubsidieerd door het MKB en de burgers.  

De euro heeft niets met economie, export, oorlog of vrede te maken, maar is een politiek prestigeproject en vooral een banenmachine voor de elite. Canada houdt zich uitstekend staande naast reus  Amerika, Nieuw-Zeeland en Australië denken niet aan een muntunie, de kleinste landen in Azië en Zuid-Amerika functioneren uitstekend naast enkele reuzen. In Afrika investeert China in landen met hun eigen valuta.  IJsland en Zwitserland hebben onlangs vrijhandelsverdragen met China gesloten, IJsland heeft de onderhandelingen met de EU stopgezet, in Zwitserland is circa 90% van de burgers tegen lidmaatschap van deze EU (was circa 55% tot de komst van de euro).  Europese multinationals functioneren al vele generaties probleemloos met vele munten. Is er ook maar één Nederlandse ondernemer die vanwege de euro samenwerkt met een Duitse of Italiaanse ondernemer ? Hoe kan het toch dat Zwitserland de export naar bijvoorbeeld Italië tot 2010 ook heeft zien stijgen ? Met de euro vechten Duitsland en Frankrijk elkaar de tent uit in China. Heeft Merkel ooit Franse bedrijven in Brazilië onder de aandacht gebracht ? Wil Frankrijk ‘Straatsburg’, de permanentende zetel in de VN-veiligheidsraad of het landbouwbeleid opgegeven, om nog maar te zwijgen van het rondpompen van structuurfondsen en de bizarre Buitenlandse dienst van de EU met haar 5 000 eurocraten en 149 vestigingen, de vele EU-instituten, voorlichtingsbureaus en andere banenmachines.

De euro is een zeer fragiele munt (fluctuatie 0.80-1.49 ten opzicht van de dollar van 2002-2011). Niet de dollar, maar vergelijkbare Scandinavische en Zwitserse munten zijn het referentiekader.  Nederland heeft altijd een ijzersterke munt gehad, vanwege de hoogstaande producten en dienstverlening en in eeuwen veel verdiend in de export (ja, die bestond al vóór de euro) en relatief goedkoop (olie) geïmporteerd. Dit economische model is vernietigd door de euro.

Niets symboliseert de holle retoriek en de (criminele) waanzin van Verhofstadt (D’66 en de VVD) beter dan  zijn eigen land (of bijvoorbeeld noord- en zuid Italië). België blijkt met maar enkele talen en culturen moeizaam te functioneren. Verhofstadt, de VVD en D’66 willen Nederland opheffen en de pensioenfondsen en het sociale zekerheidsstelsel ‘federaliseren’, zoals ze nu de bankensector federaliseren. Het socialiseren van schulden leidt ook tot het federaliseren van de pensioenfondsen. In de zuidelijke landen is een sterke vergrijzing en de demongrafische tijdbom tikt steeds harder zonder dat er gespaard is voor de oude dag.   

Terecht zegt Verhofstadt dat Rutte op zijn daden, niet op zijn retoriek moet worden beoordeeld. Rutte heeft het Nederlandse parlementaire kroonjuweel, het budgetrecht, verkwanseld aan de Europese Commissie.  Notoire wanpresteerders zoals Italië, Frankrijk en Spanje krijgen een milde behandeling en hervormen niet. Nederland met zijn traditie van hervormingen moet daarentegen extra bloeden. Dit is pas het begin. Rutte tekent nu voor directe steun door Nederlandse belastingbetalers aan failliete banken (de omvang is niet eens bekend, het oppompen van de cijfers is al begonnen, waar onder anderen  Draghi in 2000-2002 ook een meester in was). 

De zogenaamde nationale compartimenten van de bankenunie zijn bedrog en het papier niet waard waarop het geschreven is. In de Europese ‘Grondwet’ staat ook nog steeds het no- bailout principe. Net Nederlandse parlement keurt echter wel de ESM, honderden miljarden aan garanties en bijvoorbeeld 70 miljoen per jaar aan Griekenland ‘alternatiefloos’ goed.  Ook worden miljarden aan leningen op korte termijn ‘alternatiefloos’  kwijtgescholden. Dan trappen Dijsselbloem en Rutte gewoon nog een paar honderdduizend bejaarden, zwakken en zieken op straat om te voldoen aan het vijfjarenplan van de ECB.  De ECB, Europa’s grootste politieke Bad Bank, wordt verantwoordelijk voor het Europese bankentoezicht, hoewel de ECB zelf meer dan een biljoen aan failliete banken heeft uitstaan en Draghi ten koste van alles de euro zal verdedigen. 

De euro is een anomalie in de Europese en wereldgeschiedenis. Nog nooit zijn landen opgeheven of gesticht vanwege export- of economische motieven, die bovendien ook nog eens onjuist zijn. Over het grootste wanbeleid sinds 1648 komt echter géén parlementaire enquête en de valse profeten verdienen er nog goed aan ook. Rutte krijgt zijn baantje als eurocommissaris toch wel, Dijsselbloem is nu al bezig aan zijn sollicitatie voor een functie bij de ECB. Met het behartigen van het Nederlandse belang heeft het niets te maken, met het systematisch en weloverwogen schenden van het mandaat en de Grondwet des te meer. De vraag is wanneer wanbeleid overgaat in “bijna crimineel beleid”.