BBC en klimaatpropaganda

Inzet van psychologen om klimaatapathie bij het publiek te doorbreken.

De BBC wordt wereldwijd beschouwd als de gouden standaard van de journalistiek. 'Klimaat' en milieu vormen daarop uitzonderingen. Zoals mijn trouwe lezers bekend is, wordt de BBC in kringen van klimaatsceptici gepercipieerd als een fanatiek apostel van het broeikasevangelie. De eerste radiodiscussie waaraan ik in het navolgende aandacht schenk, bevestigt dat maar weer eens. Uit de onderstaande tweede radiodiscussie blijkt echter dat een aantal Britse mainstream klimatologen bezig is een draai te maken. Zij distantiëren zich duidelijk van wat eens als motto gold: 'The science is settled. All scientists agree.'

Onder de titel, 'Are We Tired of Talking About Climate Change?' zond de BBC onlangs een radioprogramma uit waarin verschillende geïnterviewden van hun droefenis mochten getuigen over het feit dat de publieke aandacht voor het klimaat'vraagstuk' de laatste jaren behoorlijk is weggeëbd. De deelnemers aan het programma waren zorgvuldig geselecteerd. De meesten van hen waren uit het juiste politiek correcte ideologische hout gesneden en waren afkomstig uit het het eco–industrieel–complex, dan wel op andere wijze voor hun inkomen afhankelijk van het voortbestaan van de klimaathype. Klimaatsceptici waren zorgvuldig geweerd.

Veel aandacht was er voor de mislukte klimaattop on Kopenhagen (december 2009). Jennifer Morgan, directeur van het klimaatveranderingsprogramma van het 'World Resources Institute' mocht een tranentrekkend verhaal houden over de traumatische indruk die het mislukken van de conferentie in Kopenhagen op haar en vele anderen had gemaakt. Ze had er ècht een doorbraak verwacht.

Kennelijk had ze zich echter niet zo goed op die bijeenkomst voorbereid, want dat was allerminst een verrassing, gegeven het feit dat de standpunten van de diverse partijen mijlenver uiteen lagen. Het toont maar weer eens aan dat de inschatting van de betrokkenen over de kans van slagen van bepaalde beleidsmaatregelen op klimaatgebied meer door wensdenken dan door nuchtere analyse wordt bepaald.

De ezel stoot zich in het gemeen niet twee maal aan dezelfde steen? Het ziet er helaas niet naar uit. Het fiasco van Kopenhagen dreigt zich op de komende klimaattop in december in Parijs te herhalen. Opnieuw worden er grote verwachtingen gewekt. De propagandamachine draait op volle toeren om druk uit te oefenen op de deelnemers van deze bijeenkomst om tot bindende afspraken te komen tot vermindering van de CO2–uitstoot als gevolg van het verstoken van fossiele brandstoffen. Maar de posities liggen bijna nog even ver uit elkaar als in Kopenhagen. Dat wordt dus opnieuw een trauma voor de koene redders van onze planeet. De traumaopvangteams kunnen al vast gaan warmlopen.

Ook had men voor het radioprogramma een psycholoog weten te strikken: Robert Gifford. Deze had 31 redenen gevonden waarom de burger niet meer zo geïnteresseerd was in de opwarming van de aarde. Met een imponerende opsomming daarvan getuigde hij van superieure deskundigheid op zijn vakgebied: de psychologie. Maar van klimaat had hij kennelijk minder verstand, want de meest voor de hand liggende reden – het feit dat de opwarming zo'n 18 jaar geleden is gestopt, hetgeen geen enkel klimaatmodel had voorspeld (beter: geprojecteerd) – bleef onvermeld.

Beluister en lees verder hier en hier.

Commentaar van Bishop Hill:

There was something almost entirely otherworldly about this programme, with the collapse of interest in global warming after 2009 discussed without even a peep about Climategate and related scandals, climate psychologists interviewed as if they were credible academics and the whole show presented as if the world's only concern was to get back to the stone age as quickly as possible. It was all quite odd.

I wonder if the producers of the show could get their heads around the idea that we are not actually tired of talking about climate change. We are, however, tired of being lectured about it, misled about it, lied to about it and subjected to an endless stream of propaganda about it by homicidal environmentalists and closet authoritarians and all with the blessing of the BBC and the political classes.

Apart from that we're really quite interested.

Aldus Bishop Hill.

Lees verder hier.

Het tweede recente radioprogramma van de BBC was getiteld: 'Climate Change. Inconvenient Facts?' De deelnemers aan dit programma waren klimatologen. Wederom schitterden klimaatsceptici door afwezigheid, uitgezonderd een kort intermezzo met Matt Ridley. Maar de interviewer stelde redelijk kritische vragen (wat al tien jaar geleden had moeten gebeuren) en een van de deelnemers, Mike Hulme, deed een aantal uitspraken die voor de oplettende luisteraars toch als een verrassing kwamen. Dat hadden we nog niet eerder van mainstream klimatologen gehoord.

Aan de inleiding van het radioprogramma ontleen ik het volgende:

With arctic sea ice shrinking and Antarctic sea ice growing, Tom Heap asks what is happening to the climate.

Despite the consensus of scientists around the world, [Noot HL: Dit is weer het bekende hardnekkige sprookje dat steeds weer wordt herhaald. Ik heb deze desinformatie reeds verschillende keren weerlegd. Zie hier en hier.] there are still some anomalies in the computer models of the future climate. [Noot HL: 'Some anomalies' is een euphemisme.] Tom Heap is joined by a panel of experts to tackle some of the difficult questions that lead to uncertainties in our understanding of the changing climate.

The perceived wisdom in the scientific community is that the climate is warming but evidence shows that even though Arctic sea ice is melting, there has actually been a growth in Antarctic sea ice. That, along with a documented slow down in the warming of the climate since 1998, has been a 'stone in the shoe' of the climate change story. So what is happening?

Tom is joined by BBC and Met office weather presenter John Hammond to put these 'difficult' climate scenarios to a team of experts: Mark Lynas [Noot HL: Mark Lynas is degene die Bjørn Lomborg in september 2001 een taart in het gezicht had gegooid.

https://www.youtube.com/watch?v=TOg8IqkS4PA

Veel later heeft hij daarvoor zijn excuses aangeboden, die vervolgens door Lomborg zijn aanvaard.] is an author and environmental campaigner, Mike Hulme is professor of Climate and Culture at Kings College London and Dr Helen Czerski is a broadcaster and 'bubble physicist' at UCL.

With the help of this panel, Costing The Earth discusses how best to communicate anomalies that don't appear in climate models and make the science sometimes hard to comprehend.

Presenter: Tom Heap

Zoals opgemerkt, richtte het programma zich dus op de anomalieën – de verschijnselen die niet in het grote opwarmingsverhaal (de 'narrative') pasten, zoals de aangroei van het Zuidpoolijs en de 'pauze' in de opwarming. De interviewer, Tom Heap, informeerde of men die duidelijk diende te erkennen of onder het tapijt diende te schuiven. De algemene reactie was dat men die openlijk diende te behandelen. Het heeft overigens vele jaren geduurd voordat dat schoorvoetend gebeurde. De aanvankelijke reactie was er een van ontkenning.

De interviewer vroeg Hulme of er een opwarmingspauze was en hoe deze aan het publiek kon worden worden uitgelegd.

Hulme:

Yes, there is a pause. Maybe we did not understand enough the natural cycles. Science is always discovering new things. … We did not present the complex interaction between human and natural influences in the way, perhaps, that we could have done at the time. [Noot HL: Als wetenschappers kwalificaties als 'complex' gaan gebruiken, betekent dit niet zelden: we begrijpen er niets van. Dat impliceert dat men het destijds ook niet goed had kunnen uitleggen.] … The models of the nineties did not have a rich understanding of how the oceans work in order to bring out that climate could produce these pauses and hiatuses. [Noot HL: Dat kunnen de modellen nog steeds niet. Het gaat bovendien niet alleen om een gebrek aan inzicht in de rol van oceanen, maar ook over een gebrek aan inzicht in vele andere factoren, zoals de interactie van de oceanen met de atmosfeer, de rol van aerosolen, van wolken, van de zon en de zogenoemde klimaatgevoeligheid (de temperatuurstijging bij een verdubbeling van de CO2–concentratie in de atmosfeer).] If the narrative is undermined, science has to inquire why, irrespective of the political narrative, the advocacy narrative or campaign narrative. [Noot HL: Men zou wensen dat alle mainstream klimatologen deze opvatting zouden delen en er ook naar zouden handelen, want vooral dat laatste is beslist niet het geval.]

Voorts werd enige tijd stilgestaan bij de voordelen van een verhoogde CO2–concentratie en temperatuurverhoging voor de plantengroei. De gesprekspartners erkenden dat die er bekaaid waren afgekomen in de rapporten van het VN–klimaatpanel. Maar dat was nu eenmaal de opdracht van de regeringen. Volgens zijn mandaat diende het IPCC zich uitsluitend te richten op de risico's van klimaatverandering, en niet op de voordelen daarvan.

Tom Heap informeerde:

Should we welcome the sceptics?

Dat was voor Hulme natuurlijk een prachtige voorzet om iets positiefs over de klimaatsceptici te zeggen. Maar hij benutte die kans niet. In plaats daarvan tilde hij de discussie naar een meer algemeen plan:

Scepticism is a cardinal virtue of science.

Interviewer:

Do you believe that scientists are doing that?

Hulme:

There have been pressures put on science, whether explicit or implicit.

Interviewer:

Well, those sceptics were portrayed as crackpots.

En die opmerking/vraag bleef onbeantwoord zweven, omdat een van de andere discussiedeelnemers schielijk van onderwerp veranderde.

Beluister verder hier.

Veel van deze inzichten die in het programma naar voren zijn gekomen, zijn al zo'n vijf à tien jaar gemeengoed onder klimaatsceptici. Het zou Mike Hulme hebben gesierd indien hij dat ook expliciet en ruiterlijk zou hebben erkend. Maar dat kon er kennelijk niet vanaf. In plaats daarvan is er een heksenjacht op prominente klimaatsceptici geopend. (Voor alle duidelijkheid en ter voorkoming van misverstand: ik neem dat dat wetenschappers als Mike Hulme zich daarvan distantiëren.)

Het zal duidelijk zijn – maar misschien ook niet, vandaar dat ik het nog maar weer even opschrijf – dat door de veranderde opvattingen van de mainstream - die thans convergeren met die van de sceptici - de wetenschappelijke basis van het klimaatbeleid nu geheel is weggevallen. Als men niet weet hoe het klimaatsysteem werkt, hoe wil men het dan kunnen beïnvloeden met beleid? Maar in de politiek geldt: verstand op nul en blik op oneindig. Op klimaatgebied lijkt de politiek te lijden aan een ernstige vorm van collectieve dementie. Het is hoog tijd dat daaraan een einde komt, want het kost de samenleving miljarden die geen enkel aantoonbaar effect hebben op het klimaat.

Voor mijn eerder DDS–bijdragen zie hier.

PS,

Onlangs kwam een nieuwe film/video beschikbaar over de klimaatdiscussie: 'The Global Warming War.' Hierin werden vele prominente klimaatsceptici geïnterviewd. Zie hier. Voor zover mij bekend waren de reacties zeer positief.