Batavieren Podcast bespreekt YernazGate

Jurriaan Mulder en Wim van den Bergh, van de Batavieren Podcast, spraken vandaag met Sid Lukkassen en Ton Nijhof over wat bekend is komen te staan in sommige kringen als YernazGate. Dat is dus de controverse over de voormalige nummer twee van Forum voor Democratie in Amsterdam, Yernaz Ramautarsing. Er werd vanuit een besloten WhatsApp-groep gelekt waardoor Ramautarsing opeens publiekelijk aan de schandpaal werd genageld vanwege opmerkingen die hij gemaakt had over het iq van volkeren en over homoseksualiteit. Met name dat laatste was aanleiding voor FVD om hem aan de kant te zetten.

Het eerste punt dat de heren van de podcast maken is dat het eigenlijk de dood van het briefgeheim is. "Dat is misschien wel het meest kwalijke aan deze situatie," wordt gezegd. Daarnaast, zegt Nijhof, gaan politieke partijen "zich steeds meer gedragen als een soort van media-organisaties... en dat media-kanalen steeds meer politieke partijen worden en er ook een politieke agenda op na houden." Het "in elkaar weven van die twee werelden," zegt Nijhof, is in zijn ogen "geen goede zaak."

En daar denk ik toch net een beetje anders over. Wat mij betreft is het juist goed dat media transparant en eerlijk worden over hun politieke voorkeuren. Het probleem is juist dat ze dat niet zijn. De mainstream media beweren nog steeds "objectief en neutraal" te zijn, terwijl iedereen ziet -- en dat zegt Nijhof terecht -- dat dit niet zo is; dat media-organisaties feitelijk de pr-armen zijn geworden van politieke partijen.

Sid Lukkassen volgde het allemaal van dichtbij en begint met de opmerking dat, "als dit vijf jaar geleden was gebeurd dan had men gewoon gezegd 'nou er komt een persconferentie en dan gaan wij toelichten hoe wij dit zien'." In dit geval was dat niet zo. Het verhaal werd vrijdagavond/-nacht gelekt, en zaterdagochtend was er al de verklaring dat Yernaz ging aftreden. "Dus zo snel gaat het tegenwoordig," aldus Lukkassen. "De media stichten een eigen werkelijkheid, een accelererende dynamiek, een accelererend tempo."

Op de vraag of het terecht was dat Ramautarsing opstapte zegt Lukkassen dat hij die vraag vanuit verschillende kanten wil belichten. Ten eerste zijn er de mainstream partijen, met D66 voorop, die roepen dat ze FVD uitsluiten zolang de partij mensen als Ramautarsing vooruit schuift. Die uitsluiting vindt zowel plaats in gemeenten -- in dit geval Amsterdam -- als landelijk, wat betekent dat het dan wel erg lastig wordt voor Forum voor Democratie om mee te doen aan een toekomstige regeringscoalitie.

Als dat gebeurt wordt FVD effectief een tweede PVV, aldus Lukkassen. Maar, zegt hij, daar staat tegenover dat FVD nu zwakte getoond heeft... en dat dit de tegenstanders van de partij mogelijk alleen maar agressiever maakt.

Vervolgens begon Lukkassen aan een bijzonder interessant verhaal over de macht van de politieke correctheid en de mogelijkheden om daar iets aan te doen. Je moet, zegt hij, de lange mars door de instituties maken. Maar dat lukt niet zomaar even. Je hoeft maar één keer iets te zeggen dat niet politiekcorrect is en je wordt meteen afgeserveerd in die kringen.

Het kan alleen door een "ervaring" of een "gebeurtenis" "die zo krachtig is" dat de politieke correctheid in één klap wordt afgebroken; dat kiezers het er opeens mee gehad hebben.

Nijhof bracht het gesprek daarna terug op de daadwerkelijke uitspraken van Ramautarsing. Heeft hij uitspraken gedaan die echt niet kunnen? Daarmee bedoelt hij: wettelijk. Waren Ramautarsings opmerkingen netjes? Neen, zegt Nijhof. Maar, zegt hij, door de media-aanvallen op hem wordt duidelijk dat het vrije debat de strot wordt omgedraaid. Dat is wat hem betreft een veel groter gevaar dan iemand in de gemeenteraad die af en toe opmerkingen maakt waar mensen aanstoot aan kunnen nemen.

Lukkassen noemt dit een "deugdynamiek." Ramautarsing kan volgens hem continu selfies maken met queer-mensen, lhbgti209kldskl-mensen, mensen met allerlei verschillende huidskleuren, en ga zo maar verder, maar het zal nooit genoeg zijn. Zijn imago is voor eens en altijd verpest. "Want het deugvertoon kan nooit volledig genoeg zijn." Dát is, zegt Lukkassen, de deugdynamiek: de persoon die minder ver gaat in het vertonen van deugkarakteristieken is automatisch verdacht.

Dat klinkt allemaal niet goed, maar ik denk dat de heren dat een beetje overdrijven. Het voordeel van de huidige gang van zaken is namelijk dat je je wel degelijk opnieuw kunt uitvinden. Alleen moet je je dan wel luid en duidelijk distantiëren van je eerdere posities. Als Ramautarsing dát de komende jaren doet kan hij over vier of acht jaar nog wel degelijk iets gaan doen in de politiek. De headlines hoeven hem dus niet de rest van zijn leven te achtervolgen. Het is aan hém om daar iets aan te doen. Dat kost tijd, ja, maar zijn geluk is dat hij nog hartstikke jong is. Alleen zal hij dan dus wel moeten ophouden met het doen van het soort uitspraken waardoor hij nu in de problemen is gekomen.

Die deugdynamiek van Lukkassen klinkt leuk -- en is deels juist -- maar hij gaat daarmee voorbij aan het feit dat de meeste rechtse opiniemakers en kiezers daar niet aan meedoen. Het probleem van Ramautarsing was dat ook réchtse mensen hem nu veroordeelden. Dat GroenLinksers en D66'ers hem aanvielen, soit. Dat hoort erbij. Maar dat hij bekritiseerd werd door mensen die FVD in principe wel degelijk een warm hart toedragen... dát was zijn ondergang. Die mensen zullen hem heus niet de rest van zijn leven confronteren met de gewraakte uitspraken -- niet, tenminste, als hij zich voortaan op een andere manier uitdrukt.

Luister hier naar de Batavieren Podcast van vandaag, 4 maart: