Astrid Holleeder pakt broer Willem aan in de rechtszaal: "Hij is ziek, enige medicijn is de cel"
Van je familie moet je het hebben, zullen we maar zeggen.
In de rechtszaal heeft Astrid Holleeder vandaag heel duidelijk verteld wat ze van haar broer Willem denkt. De man is, zegt ze, levensgevaarlijk. "Hij is ziek." En het "enige medicijn is de cel."
Zij noemt hem een bloeddorstige tiran, hij haar een gluiperd. Vandaag staan de rivalen Astrid en Willem Holleeder tegenover elkaar in de rechtbank Amsterdam. Astrid Holleerder is emotioneel over het 'verraad' dat ze haar broer móet aandoen: ,,Verraden worden door je familie is niet niks. Maar als je een lieve hond hebt die kinderen bijt, dan zul je die hond moeten laten inslapen.''
Astrid heeft met gevaar voor eigen leven haar broer in de val gelokt. Zo maakte ze in het geheim opnames van gesprekken met hem; opnames waaruit duidelijk blijkt dat hij een keiharde crimineel is die letterlijk en figuurlijk over lijken gaat.
Want ja, ze heeft opnames van haar broer die "zat te gieren van de pret" vanwege de moord op Cor van Hout. En de dood van Robert ter Haak. "Wat mij steekt is hoe Willem praat over Cor van Hout," zegt ze daarover, "alsof hij nog een goede band met hem had."
En wat de moord op Thomas van der Bijl betreft:
"Thomas was gewoon niet nodig. Het was een gewone jongen. Hij liep achter Wim aan. Hij was wel een boeffie, maar een gewone jongen."
Met andere woorden, geen geharde topcrimineel als Holleeder. Hij vormde absoluut geen bedreiging voor hem.
En dan is er ook nog de opname die ze zegt te hebben waarin 'Wim' duidelijk maakt bang te zijn "dat Dino Soerel gaat praten." Volgens Astrid zal die opname het einde voor haar broer betekenen.
Al met al wil ze, zei ze vandaag, dat haar broer voor eens en altijd in het gevang verdwijnt. "In 2012 ben ik al in gesprek gegaan met de politie," legde ze uit. "Ik wil dat hij nooit meer vrij zou komen. Dit beheerst je leven. Om te voorkomen dat hij mijn kantoor binnenkomt en mijn werk zou verzieken, ging ik vaak maar weer naar hem toe. Het was altijd pappen en nathouden. Al zou Wim van alles en nog wat uitvreten, is hij nog welkom. Maar het moet niet gaan om dit soort levensdelicten. Dat was voor mij gewoon de grens."
Hoewel ze dus wil dat hij vast wordt gezet huilde Astrid wel degelijk enkele malen tijdens haar getuigenis. ",Ik vind het vreselijk, het vooruitzicht dat hij vast gaat zitten. Ik vind het heel erg voor hem wat er nu gebeurt. Verraden worden door je eigen familie is niet niks. Dan ben je opgenomen door je eigen zusje. Dat is het ultieme verraad," zei ze daarover.
Ze had dan ook liever gehad dat "een ander het had gedaan." Helaas; niemand anders had de moed. En dus doet ze het zelf maar.
"Ik vind Willem toch ook zielig," zei ze daarover. "Als ik een gebakje eet, denk ik: dat kan hij niet meer. Als ik zou weten dat hij niets meer zou doen, dan zou ik hem nu meenemen. Hij is ziek. Het enige medicijn zijn die vier muren. Als je een hele lieve hond hebt die kinderen bijt, dan zul je die hond moeten laten inslapen."
