Arabische projecties

"Dit wordt een uitroeiingsoorlog en een slachting [onder de Joden], die groter zal zijn dan de Mongoolse slachtingen en de Kruistochten." - secretaris-generaal van de Arabische Liga Azzam Pasha, in 1948 tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog.

Arabieren verwijten Israël veel zaken onterecht, terwijl ze er juist zelf schuldig aan zijn. Zij projecteren hun eigen verlangens op Israël. Laten we vanuit dat perspectief de drie belangrijkste beschuldigingen nalopen.

Etnische zuiveringen
Bovenstaande uitspraak laat zien hoe de Arabische wereld stond tegenover Joden en – slechts drie jaar na de Holocaust – massale afslachtingen onder hen van plan was.

Het resultaat is bekend. Ondanks een overmacht verloren de Arabieren in 1948 en veel Arabieren sloegen massaal voor het geweld op de vlucht. De staat Israël werd gesticht. De Arabieren noemen dit nu de Nakba (‘de ramp’). Een merkwaardige term, want een ramp is iets wat je overkomt. Deze ramp was echter zelf veroorzaakt, dus ‘de mislukking’ past beter.

De uitspraak laat ook zien hoe onzinnig het is dat de Arabieren Israël beschuldigen van etnische zuiveringen in 1948, terwijl zij zelf een uitroeiingoorlog startten. Maar ook verder is recent wetenschappelijk aangetoond - na de opening van alle archieven uit die tijd – dat het onzin is (E. Karsh: Palestine betrayed, 2010). Er was geen geplande of systematische zuivering van Arabieren in 1948. Vaak werd zelfs een dringend beroep gedaan op de Arabieren om te blijven, in de belangrijkste havenstad Haifa bijvoorbeeld. Maar het grootste gedeelte vertrok toch, na een oproep van de Palestijnse leiders om deze stad te verlaten en zo de “zionistische oorlogsinspanning” te ontregelen. Arabieren die toch bleven, werden gewoon burger van Israël. Arabieren vormen daardoor momenteel circa 20% van de Israëlische bevolking. Zij bekleden vooraanstaande functies, zo is een van de hoogste rechters van Israël een Arabier, Salim Joubran. 

De Arabische wens en praktijk waren omgekeerd, zoals uit bovenstaand citaat blijkt. In totaal vluchtten 850.000 Joden mede door pogroms weg uit de Arabische landen. En uit Gaza, de Westbank en Oost-Jeruzalem (waar Joden tot dan toe honderden jaren in de meerderheid waren) werden Joden tot de laatste man, vrouw en kind etnisch gezuiverd. Jordanië heeft dit racisme zelfs vastgelegd in haar wetgeving: er mogen geen Joden wonen in Jordanië. 

De Palestijnse president Abbas bevestigde - op een persconferentie in Caïro, 29 juli 2013 - dat dit zelfde racisme ook door een Palestijnse staat strikt gehandhaafd zal worden: er zal geen Jood mogen wonen in de Westbank of Gaza.

En momenteel vindt er een etnische zuivering van christenen plaats in de Arabische wereld. In Soedan zijn twee miljoen christenen en zwarten vermoord. In Turkije is de zuivering van christenen vrijwel voltooid (van 20% in 1900 naar 0,2% nu). In het jaar na de val van Ghadaffi zijn vrijwel alle christenen uit Libië vertrokken (bijna tweehonderdduizend). Uit Irak, Egypte en Syrië is de uittocht van christenen volop aan de gang. En na zeven jaar Hamas-bewind is de christelijke gemeenschap van Gaza gehalveerd.

Racisme
Een tweede verwijt is racisme. Dat is totale onzin, want het principe van gelijke burgerrechten voor alle bevolkingsgroepen ligt vast in de Israëlische wet en wordt door Israël als rechtsstaat ook strikt gehandhaafd, onder meer door het Israëlische Hooggerechtshof.

Het omgekeerde is weer het geval: Arabieren in Israël hebben meer burgerrechten dan Arabieren in hun eigen, Arabische landen. Gelijkheid voor man en vrouw, vrijheid van godsdienst, homorechten, kiesrecht voor vrouwen, persvrijheid, eigendomsbescherming, bescherming van de rechten van minderheden als christenen en druzen, bescherming van vrouwen tegen kindhuwelijken, vrouwenbesnijdenis en eerwraak enzovoort, enzovoort. 

Ook hier is dus weer sprake van Arabische projectie. Want in zo ongeveer alle Arabische landen bestaan deze burgerrechten vaak niet (voor minderheden).

Een aantal wrange voorbeelden: In Saoedi-Arabië en Iran worden homo’s opgehangen. In Libanon mogen Palestijnen geen onroerend goed bezitten en geen doktor worden. In Egypte mochten onder de Morsi regering Bahai-kinderen niet naar school (Bahai was een “illegale” godsdienst). Tot vorig jaar was Koerdische les verboden in Turkije. Koerdische publicaties zijn verboden in Syrië. In Bahrein heeft de sjiitische meerderheid niets te vertellen. Mekka is verboden terrein voor alle niet-moslims.

Apartheid
De meest onzinnige beschuldiging is wel die van apartheid. Israël is het meest multiculturele land ter wereld! Er is geen land met een zo gemengde bevolking, zoals Arabieren, Russen, Europeanen en Ethiopiërs. Arabieren vormen trouwens de grootste groep. Zoals gezegd is twintig procent van de bevolking (christen- of moslim-) Arabier en ook van de Joodse Israëli’s heeft 61% Arabische voorouders - als gevolg van het feit dat zo veel Joden uit de Arabische landen verdreven en naar Israël vertrokken zijn. 

De term apartheid wordt betrokken op het veiligheidshek. Maar voordat dat gebouwd werd, konden Palestijnen wel ongestoord naar Israël reizen en werkten er veel Palestijnen in Israël. De golf zelfmoordaanslagen in de jaren negentig maakte een strikter toelatingsbeleid echter onvermijdelijk. Dat heeft niets te maken met apartheid, het is juist net als in 1948 een voorbeeld van hoe Arabieren door geweld te gebruiken, slachtoffer worden van hun eigen handelen.

En wat betreft de apartheid is er weer sprake van Arabische projectie. Want in de Arabische landen wordt er veel onderscheid gemaakt tussen groepen en maakt de mannelijke, heteroseksuele, soennitische minderheid - vaak met geweld - de dienst uit over de rest van de bevolking.

Slavernij komt voor in alle Afrikaanse landen waar Arabieren en donkere bevolkingsgroepen samenleven, zoals Soedan, Tsjaad, Burkina Faso, Niger, Mali en Mauritanië. In dat laatste land leeft op dit moment zelfs 20 procent van de Mauritaniërs in traditionele slavernij. Deze slavernij is gebaseerd op de islamitische rechtspraak (bron: Trouw, 7 augustus 2013).

De discriminatie en mishandeling van vrouwen in Arabische landen is algemeen bekend. Eerwraak is gemeengoed. Vrouwenbesnijdenis komt veel voor. In Somalië, Egypte, Tsjaad, Mali, Soedan en Jemen worden zelfs vrijwel alle vrouwen besneden (bron: Unicef, 22 juli 2013).

Onder de sharia hebben vrouwen wettelijk minder rechten. Daar kwam de Noorse Marte Dalelv vorige maand wel heel pijnlijk achter. Zij deed in Dubai aangifte van verkrachting, maar werd in de rechtszaak zelf tot zestien maanden celstraf veroordeeld vanwege “buitenechtelijke seks”. Een gevolg van het feit dat de getuigenis van een vrouw volgens de sharia minder waarde heeft dan die van een man.

Vergelijk dat met Israël, waar ook een president op grond van getuigenissen tot zeven jaar gevangenisstraf kan worden veroordeeld wegens verkrachting (Moshe Katsav, in 2011). En dat oordeel werd uitgesproken door een Arabische rechter, de eerdergenoemde Salim Joubran.

Misschien wordt het tijd dat de Arabische landen eens echt beginnen om Israël op zichzelf te projecteren. En dus van hun landen democratieën maken met stemrecht voor iedereen, vrijheid van meningsuiting en rechtsbescherming van minderheden.