'Als een Tesla-rijder u probeert wijs te maken dat hij het doet voor "het milieu", weet u wat hij bedoelt: geld'

De elektrische autorijder heeft slechts één drijfveer: zijn portemonnee. Beste bewijs is de instortende afzet van hybride-voertuigen na het versoberen van de financiële voordelen ervan. Nota bene Greenpeace begint langzaam (eindelijk…) tot het inzicht te komen dat te veel elektrische auto’s een ecologische ramp zou betekenen (The Tesla Dream: Rex Weyler). Elektrische auto’s, waarvan de bouw zelf al één grote milieuramp is, hangen in de winter aan kolenstroom. Dat weet iedereen, maar toch moet iedere benzine- of dieselrijder vanaf volgend jaar nóg meer milieubelasting betalen om deze lobby te financieren. Warmtepompen verhogen netto juist de CO2-uitstoot en het gasverbruik op een andere plek (zie artikel ‘Wanneer keert links zich tegen de klimaathysterie’) en toch gaat de energierekening volgend jaar wederom omhoog omwille van het ‘milieu’.

Voor ieder setje gesubsidieerde windmolens, waarin inmiddels opgeteld miljarden zijn ‘geïnvesteerd’, dient ook extra kolen- of gascapaciteit paraat te staan om de alsmaar oplopende (elektrische) energievraag door bijvoorbeeld extra warmtepompen en elektrische auto’s bij windstilte op te kunnen vangen en een blackout van het elektriciteitsnet te voorkomen. De gascentrale van RWE in Maasbracht gaat om die reden in 2020 weer open.

Maar waar zitten de werkelijke drijfveren? De belangrijkste drijfveren zitten inmiddels heel diep in onze samenleving geworteld. Voor de politiek zijn dat geld en macht. Op de site van de rijksoverheid staat het klip en klaar: Milieubelastingen verschaffen de overheid inkomsten. Daarnaast kunnen deze belastingen een zuiniger gebruik van water, grondstoffen en brandstoffen stimuleren. Dat is goed voor het milieu.

De enige zekerheid zijn de inkomsten, de rest is theoretisch en grotendeels zelfs tegenovergesteld. De beloning in macht heeft zich vertaald in zetels in de Kamer en gemeenteraadsleden. Ook op lokale schaal zit de samenleving al op de blaren: de gekoesterde oldtimer mag de milieuzone niet meer in, terwijl tegelijkertijd 500 meter verder een cruiseschip afmeert met de CO2-equivalent van 1 miljoen auto’s (Volkskrant 15 oktober 2018). Symboolpolitiek heet zoiets, of machtsmisbruik zo u wilt. Van realiteitszin kan geen sprake zijn.

Voor milieuactivisten is ‘het milieu’ een inkomstenbron voor hun organisatie, het bestaansrecht en een verkondiging van hun ideologie. Voor de media zijn het kijkcijfers, krantenkoppen, geld en voor een aantal kranten de verspreiding van hun ideologie. Inmiddels lijkt er voor hen geen weg meer terug te zijn, mochten ze plots wél kritisch worden kost dat abonnee’s, adverteerders of kijkcijfers maar bovenal een bewijs dat ze jarenlang hebben zitten slapen met hun ‘kritische journalistiek’. Bij veel grote ondernemingen loopt inmiddels ook menig manager wiens boterham afhankelijk is geworden van het prediken van de ideologie iets voor het milieu te willen betekenen; CO2 en milieu zijn marketingtermen geworden.

Tijd wellicht voor een heroriëntatie en onderscheid te gaan maken tussen het milieu en ‘het milieu’ tussen quotes. ‘Het milieu’ in de betekenis zoals u denkt dat het bedoeld is (de natuurlijke of ecologische leefomgeving), is namelijk helemaal niet de drijfveer van deze lobby voor elektrische auto’s, warmtepompen of windmolens. Dat kan ook niet gezien de feiten. Met ‘het milieu’ is bedoeld de mensen met wie je opgroeit zoals in de zin dat iemand uit een asociaal milieu komt. Zodra u zich dat realiseert begrijpt u ook wat de Rijksoverheid bedoelt met wat goed is voor het milieu. Zelfs het woord ‘milieubelastingen’ krijgt een geheel nieuwe wending.

Als een Tesla-rijder u wijs probeert te maken het te doen voor ‘het milieu’ weet u nu eindelijk wat hij eigenlijk bedoelt. Maar waarom verkondigen overheden en bedrijven dan zulke aantoonbare kletskoek? Ze doen het allemaal voor ‘het milieu’: hun eigen baantje, hun broodwinning, hun inkomsten en de macht. Waarom gaan autofabrikanten massaal elektrificeren? Voor ‘het milieu’! De politiek heeft hen ertoe gedwongen, anders geen verkoop. Waarom doen energiebedrijven massaal mee aan ‘het milieu’? Omdat dan de subsidiekranen wijd opengaan waardoor een ton hout meer oplevert dan een ton kolen. En zo ontstaat een zichzelf versterkende beweging die uit puur eigenbelang ‘het milieu’ prevaleert boven het milieu, want voor dat laatste zijn geen zinnige argumenten te vinden. Het is een zichzelf versterkend perpetuum mobile geworden waarbij door gebruikmaking van oneigenlijke argumenten ‘het milieu’ zichzelf in stand probeert te houden, het milieu kan de reden niet zijn. Het is een wonderlijke wereld.