Al 1000 dagen crisis in Syrië

De crisis in Syrië blijft maar doorgaan. De Telegraaf bericht vandaag dan ook dat de burgeroorlog al 1000 dagen duurt. Ja, dat leest u goed: al duizend dagen is het daar onrustig. How time flies enzo.

Zoals de Europese Commissie de afgelopen 1000 dagen steevast heeft gedaan dringt zij er bij zowel het Syrische regime als de rebellen op aan om het conflict nu eindelijk te beëindigen. "Duizend dagen van geweld, met als gevolg tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen die om het leven kwamen en miljoenen die ontheemd zijn en over de grens veiligheid zoeken," aldus Georgieva.

"Duizend dagen van de dood, angst, tegenspoed, ontbering en wanhoop. Duizend dagen waarin we getuige zijn van de oprichting van een verloren generatie."

Eerder dit jaar wilde de Amerikaanse president Barack Obama dit conflict nog met geweld beëindigen. Nu zegt Georgieva dat militair ingrijpen niet helpt. Volgens haar kan "alleen op politieke wijze een einde aan het conflict worden gemaakt."

Daarom probeert de Europese Commissie de strijdende partijen bij elkaar te brengen. Hoewel het idee daar achter ongetwijfeld leuk en aardig is, hebben de Europeanen blijkbaar niet door dat met name soennitische jihadisten in Syrië helemaal niet op een vredesdeal zitten te wachten. En ja, dat zijn ook meteen de machtigste en sterkste van alle oppositiegroepen. 

Het is gemakkelijk om te concluderen dat het vreselijk is dat deze strijd al 1000 dagen duurt - en dat is het ook - maar welk alternatief is er? Vrede lijkt op dit moment nog altijd onmogelijk; Assad zal niet de helft van zijn land willen opgeven, terwijl soennitische extremisten niet van plan zijn om zonder de totale overwinning terug naar huis te keren. Misschien dat er wat andere groepen zijn die tevreden zijn met een compromis, maar in militair opzicht - en dat is het enige opzicht dat telt in deze strijd - hebben zij weinig tot geen invloed. 

Ik ben daarom bang dat het geweld (veel) langer zal doorgaan. En dat heeft het hypocriete westen voor een groot deel aan zichzelf te danken doordat het niet ingreep toen soennitische regimes Syrische jihadisten actief steunden. Daardoor is macht in dat land zo verdeeld geraakt dat een vreedzame oplossing waarschijnlijk erg ver weg is.