AD spoort 'nieuwe Mauro' op
Het Algemeen Dagblad heeft 'de nieuwe Mauro' gevonden.
Om het overzichtelijk te houden gaat het om een landgenoot van de jonge immigrant.
Het verhaal van de 21-jarige Patricio dos Santos is "nog schrijnender dan dat van Mauro". Volgens de advocaat van de jongeman tenminste.
Elf jaar was Patricio, toen hij naar eigen zeggen door een onbekende van school werd geplukt, even ten noorden van de Angolese hoofdstad Luanda. 'Ik wist niet wat er gebeurde, maar opeens zat ik in het vliegtuig. Ik woonde bij mijn tante, zij had al veel kinderen. Misschien kon ze niet meer voor mij zorgen.' Zijn moeder overleed toen hij negen was. Of zijn vader nog leeft, betwijfelt hij. Hij was zes jaar toen een paar mannen in uniform hem meenamen, zegt hij. 'Dat is het laatste wat ik van mijn vader heb gezien.'
Daarna kwam Patricio terecht bij een pleeggezin in Putten. "Met dat gezin ben ik uiteindelijk in Roosendaal gekomen, waar ik nu nog steeds woon, inmiddels op mezelf". Het stel wilde hem adopteren, maar kwam daar uiteindelijk door een scheiding niet aan toe.
En nu komt het: hoewel dit verhaal "schrijnend" wordt genoemd wist Patricio al in 2004 dat zijn verblijfsvergunning niet werd verlengd. Vervolgens hoorde hij in 2009 alweer van de overheid, toen hem werd medegedeeld dat hij definitief terug diende te keren naar Angola. Zoals u zult begrijpen is hij daar niet al te blij mee: "Ik voetbal hier, heb heel veel vrienden. Ik volg een opleiding tot schilder. Er zijn bedrijven die me willen aannemen, maar dat kan niet, omdat ik hier niet mag zijn. Wat moet ik in Angola? Ik spreek nog nauwelijks Portugees, ik heb er geen familie of vrienden. Ik heb daar helemaal niets".
Dit is allemaal bijzonder vervelend, maar dit is ook - helaas - nou eenmaal het logische gevolg van het naleven van de regels. Er zijn altijd sneue, hartbrekende verhalen te bedenken van mensen die bijzonder sympathiek zijn en van wie je denkt 'moet dat nou zo?'
Maar ja, regels zijn regels. Als je eenmaal begint uitzonderingen te maken kun je wel bezig blijven. Als zo'n jongen in 2004 al hoort dat zijn verblijfsvergunning niet zal worden verlengd heeft hij bijzonder weinig redenen om toch gewoon te blijven 'hopen'. Vervolgens hoorde hij in 2009 dat hij definitief naar Angola moest; wat hij blijkbaar gewoon heeft genegeerd.
Als je al twee jaar lang weet dat je terug moet, waarom doe je dan nog net alsof het allemaal als een verrassing komt en waarom probeer je dan nog altijd een voorkeursbehandeling af te dwingen (met een beetje hulp van je vrienden in de pers)?
