Abortus veroorzaakt verdriet en pijn

Er is geen vrouw die een abortus ondergaan heeft en niet leeft met een schuldgevoel. Dit betoogt de bekende Argentijnse abortusarts German Pablo Cardoso die zichzelf op internet aanprijst als ‘Dokter Abortus’. De man heeft gelijk en we weten het. En wat doen we met deze kennis? Helemaal niets.

In de vierde klas van de middelbare school drukte mijn geschiedenisleraar de klas op het hart dat er veel te gemakkelijk om wordt gegaan met abortus. Het lijkt zo'n gemakkelijke oplossing, maar reken maar dat je er last van zult hebben, waarschuwde hij. Hij is de enige die ik dit ooit heb horen zeggen.

Voor de rest van Nederland is de abortus namelijk een soort pil+. Gaat het een keertje 'fout', ach, geen probleem! Gewoon even langs het ziekenhuis en je leeft weer vrolijk verder zoals je bent gewend.

Maar zo vrolijk en simpel is dat allemaal niet. Op het moment zelf weten we nog wel te verdringen of rationeel te verantwoorden dat we ons kind het leven ontnemen, maar later komt dat besef en het bijbehorende nare gevoel pas echt. Wanneer je dit echter naar voren wilt brengen wordt je meteen kaltgestellt als conservatief, christen of anderszins niet toerekeningsvatbaar.

Waarom is iedereen zo hardnekkig pro-abortus terwijl we dondersgoed weten dat het met een prijskaartje komt? Het is een mooi voorbeeld van het ontlopen van verantwoordelijkheid en de werkelijkheid niet onder ogen willen komen. Het enige beroep op ons geweten bestaat momenteel uit het 'weet u het zeker?' van de huisarts of gynaecoloog.

Laten we ervoor zorgen dat de optie 'abortus' minder vanzelfsprekend wordt. In de eerste plaats voor het ongeboren kind, maar in de tweede plaats ook zeker voor de moeder die voor het leven deze schuld met zich mee zal dragen. En dat begint met een verantwoordelijke houding en het laten varen van het idee dat we zonder meer blij moeten zijn met deze verworvenheid van de moderne vrouw.