Aanbod creëert vraag

‘Meer hulpvragen voor kinderen die opgroeien in armoede’, kopt NRC. Het aantal aanvragen voor hulp voor kinderen die opgroeien in (relatieve) armoede is de laatste jaren fors toegenomen. NRC spreekt van een verdubbeling van het aantal aanvragen in het afgelopen jaar.  Die verdubbeling komt echt niet alleen door de crisis. Wanneer een stichting die aanbiedt bij te dragen in de kosten van bijvoorbeeld een schoolreisje enige bekendheid krijgt, zal het aantal hulpvragen stijgen. Neem dat maar van mij aan. Het is niet per definitie erg. Maar aanbod creëert ook vraag.

Naast giften van particulieren krijgen stichtingen vaak geld van gemeenten. Dat geld hebben ze broodnodig om aan de stijgende vraag te kunnen voldoen. Dat is goed. Maar dat is niet goed genoeg. Het gevaar bestaat dat gemeenten denken dat ze goed bezig zijn zolang ze maar steeds meer geld aan die stichtingen overmaken. En het gevaar bestaat ook dat die stichtingen hun succes af gaan meten aan hun groeiende omzet. Beiden zijn onwaar.

Hulp helpt echt alleen, als ze tijdelijk is. Anders houdt ze inderdaad slechts een niet wenselijke situatie onder verdoving in stand. Soms kan het niet anders. En moeten we daar genoegen mee nemen. Maar meestal is ondersteuning in de vorm van een tegemoetkoming zeker niet genoeg. En moeten gemeenten eventueel samen met stichtingen, maar vooral met de hulpvragers zelf zoeken naar wegen om structureel iets aan hun situatie te veranderen. Dat mag niet vrijblijvend zijn. En het is zaak dat zowel gemeenten als instellingen en burgers daar van doordrongen zijn.