2017: Het jaar van de politieke agressie en activisme en waarom dat juist gevaarlijk is

Het was niet alleen een spannend jaar vanwege de verkiezingen voor de Tweede Kamer en de formatiebesprekingen, maar ook vanwege het politiek activisme door het jaar heen.

We zijn al jaren gewend dat Geert Wilders bewaakt wordt vanwege bedreigingen en pogingen tot geweld, maar dit jaar werd de politieke agressie op veel meer fronten erger.

Denk aan het vandalisme aan de woning van Thierry Baudet, of de acties van Pegida waarmee ze onder andere varkensbloed gebruikten om de plek van een toekomstige moskee te ‘heiligen’. Het lijken van die kleine gebeurtenissen, maar het is een precedent voor mogelijke escalatie en toename van geweld.

Het zijn geen kleine gebeurtenissen. Het is het overschrijden van een morele grens, waarbij woorden vervangen worden door fysieke acties. In een democratie kan dat zomaar uit de hand gaan lopen als er een cultuur ontstaat die dat soort dingen goed praat.

Wanneer mensen ‘het heft in eigen handen gaan nemen’ is er geen duidelijke grens voor wat er uiteindelijk komen gaat. Waar stopt het? Niemand weet dat, omdat rechtvaardiging van het eigen handelen door de mensen zelf gedaan wordt. Burgers worden de politie en rechter. Zij bepalen wat goed is of slecht en wat voor consequenties daarbij horen.

Dit is niet alleen een signaal voor de burgers, maar vooral voor de politici. Als deze cultuur zich gaat versterken en uitbreiden, dan komt er een punt waarbij je niet meer terug kan. Het is dus een duidelijk signaal dat er meer geluisterd moet worden naar de bevolking en hun angsten en wensen.

Alleen via de dialoog kunnen problemen opgelost worden, niet via activistische projecten. Het blokkeren van de bus met demonstranten die naar Dokkum onderweg waren, lijkt voor sommigen een goede actie en het roept bij veel mensen een gevoel van sympathie op. Allemaal leuk en aardig, maar het gaat tegen de grondrechten van het land in en het kan niet goedgepraat worden.

Je moet kijken naar de onderliggende frustraties en gevoelens, dat is belangrijk en daar moet je iets mee doen. De actie zelf moet niet goedgekeurd worden. We moeten de grens van de beschaving bewaken en kritisch zijn op activisten en hun acties.