De recente ophef rond vermeend grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroepen lijkt weer eens te zijn opgeblazen tot groteske proporties. Het rapport van de commissie-Van Rijn schetst een beeld van een vermeend wijdverspreid en ernstig grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroepen, maar men moet zich afvragen: is dit niet gewoon een geval van massahysterie?
Het lijkt er sterk op dat we in een tijdperk leven waarin men niet meer tegen een stootje kan. Elke onhandige opmerking of onschuldige interactie wordt tegenwoordig uitvergroot tot een schandaal van nationale proporties. De realiteit is dat de werkvloer altijd een plek is geweest van sociale interactie, waarbij grapjes en plagerijen deel uitmaken van het dagelijkse leven.
De bevindingen in het rapport spreken van ruim 1484 medewerkers die zouden hebben aangegeven te maken te hebben gehad met grensoverschrijdend gedrag. Maar laten we eerlijk zijn: in een tijd waarin de definities van 'grensoverschrijdend' zo breed en vaag zijn geworden, wat betekent dit aantal nu werkelijk? Het lijkt erop dat we het vermogen hebben verloren om onderscheid te maken tussen werkelijk wangedrag en normale, alledaagse interacties.
Neem nu de situatie rond Matthijs van Nieuwkerk en DWDD. Zijn harde werkcultuur is nu omgetoverd tot een verhaal over intimidatie en misbruik. Maar is dit niet gewoon een voorbeeld van een veeleisende werkomgeving, iets wat in vele sectoren heel gewoon is?
Het feit dat de commissie nu aanbeveelt dat presentatoren begeleiding krijgen 'ter bescherming van henzelf' is bijna lachwekkend. Zijn we nu echt op het punt aangekomen dat volwassen professionals handjes vast moeten houden om door de dag te komen?
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Bij DDS zijn we klaar met ALLE kartelspelletjes. Het is tijd voor een Realistisch en Conservatief kabinet. Niet overmorgen. Niet volgende week. Maar VANDAAG. Denk jij. daar net zo over? Steun ons dan! Doneer aan DDS via BackMe en help ons elke dag weer te pleiten voor een rechts kabinet dat ons land rédt!
Het wordt tijd dat we weer terugkeren naar een cultuur van redelijkheid en realisme. Laten we stoppen met het creëren van een sfeer van angst en wantrouwen, en in plaats daarvan werken aan een robuuste, veerkrachtige samenleving waar mensen begrijpen dat niet elke interactie perfect is, en dat is oké.