Asielzoekerscentrum in Haarlem? Ondernemers geven zich niet zomaar gewonnen
De komst van een asielzoekerscentrum (AZC) in Haarlem stuit opnieuw op weerstand. Het pand aan de Dreef 48, waar het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) haar zinnen op heeft gezet, blijkt geen eenvoudige prooi. Acht kleine ondernemers, die al jaren hun brood verdienen in het bedrijfsverzamelgebouw, zijn niet van plan zich zonder slag of stoot weg te laten jagen. En terecht: deze situatie laat zien hoe radicaal de asielcrisis niet alleen de samenleving splijt, maar ook de hardwerkende Nederlander keihard raakt.
Het COA kocht het pand vorig jaar al en heeft sindsdien geprobeerd de huurcontracten van de ondernemers te ontbinden. Maar zoals vaker in deze crisis is het verhaal veel genuanceerder dan de Haagse mantra “iedereen moet helpen.” De ondernemers hebben namelijk niet alleen moeite om een nieuwe locatie te vinden, maar worden ook geconfronteerd met onbetaalbare huurprijzen voor de weinige alternatieven in Haarlem. En toch eist het COA dat ze per 1 maart vertrekken, zodat de verbouwing kan beginnen.
De reden? Het COA wil meer opvangplekken, want noodopvang in hotels en cruiseschepen is duur. Dat klopt – maar waarom moeten kleine ondernemers de rekening betalen voor een falend asielbeleid? Waarom moeten zij hun bedrijf opgeven om plaats te maken voor een AZC? Dit is weer een typisch geval van “de gewone Nederlander mag bloeden voor de politieke idealen van bovenaf.”
Lees ook
De ondernemers laten zich niet zonder meer uit hun pand zetten. Zij beroepen zich op ontruimingsbescherming en vragen de rechter om minstens een jaar langer te mogen blijven. Hun argument is simpel en krachtig: er zijn geen betaalbare alternatieven, en het voortbestaan van hun bedrijven staat op het spel.
Eén van de huurders heeft zelfs een contract dat pas in november afloopt, wat de logica van de haastige eisen van het COA onderuit lijkt te halen. Waarom zouden de andere ondernemers niet ook tot november mogen blijven, als er toch nog niet kan worden verbouwd? Het COA wil dat simpelweg niet horen. De belangen van de ondernemers – mensen die belasting betalen, werkgelegenheid creëren en bijdragen aan de lokale economie – lijken ondergeschikt aan de haastige noodoplossingen van de asielindustrie.
Rechter Maarten Koenis doet op 18 februari uitspraak, maar zijn woorden voorspellen weinig goeds voor de ondernemers. “Het probleem dat hier wordt besproken, is in principe uw probleem,” zei hij tegen hen. Een pijnlijke, maar veelzeggende opmerking. Het laat zien hoe de Nederlandse rechtsstaat inmiddels functioneert: de gewone burger moet inschikken, terwijl het asielapparaat met hulp van de overheid de overhand krijgt.
Natuurlijk is er een opvangprobleem. Maar hoe komt dat? Door jarenlang falend beleid, waarin de instroom totaal uit de hand is gelopen en opvangplekken nauwelijks zijn voorbereid. Nu moeten kleine ondernemers de prijs betalen voor de fouten van Den Haag. En dat allemaal in naam van “solidariteit.”
Artikel gaat verder onder deze oproep) Bij DDS maken we onze GROTE zorgen om de globalisten en dan met name het WEF en Klaus Schwab. Daarom ondersteunen wij een initiatief van onze vrienden van Cultuur Onder Vuur. Teken de petitie waarin geëist wordt dat Nederland de banden met de globalisten van het WEF voor eens en altijd verbreekt. Het kost je maar 30 seconden, maar die tijd is het meer dan waard. Laten we samen een vuist maken tegen de enge Klaus Schwab!
Deze situatie in Haarlem staat symbool voor een veel groter probleem. De asielcrisis in Nederland heeft een punt bereikt waarop alles en iedereen moet wijken voor de opvang van steeds meer mensen. Of het nu gaat om sporthallen, hotels, cruiseschepen of bedrijfsverzamelpanden – de boodschap is duidelijk: de belangen van de Nederlander komen op de tweede plaats.
De ondernemers aan de Dreef 48 zijn geen abstracte cijfers in een beleidsnota. Het zijn mensen die hard werken voor hun brood, die bedrijven runnen die bijdragen aan de lokale gemeenschap. Waarom worden juist zij opgeofferd? Waarom moet de Nederlandse middenstand altijd inschikken voor het wanbeleid van de overheid?
