-DDS Zomerinterview met Raisa Blommestijn- 'Ik ben één van de meest gehate vrouwen van Nederland'

Dat is geheel afhankelijk van de politieke koers die we inslaan. Ik denk er grofweg twee scenario’s zijn: het eerste is dat we de richting voortzetten die de afgelopen jaren is ingezet. Dat zal er in de praktijk op neerkomen dat zoiets als een democratische rechtsstaat, waar nu al nauwelijks meer iets van over is, geheel tot het verleden behoort. Het definitieve einde van vrijheid, van individuele rechten zoals vrijheid van meningsuiting en van de vrije pers. En daarbij controle over alles dat we doen – zowel offline als online. Een social credit system zal worden ingevoerd. Camera’s en drones zullen ons overal volgen. Als we iets doen dat onwelgevallig is, zal dat invloed hebben op wat we kunnen kopen, met wie we om kunnen gaan en of we kunnen reizen. Politieke dissidenten zullen vervolgd worden, zelfs in de gevangenis belanden – of erger.

Nederland zal geheel verdwijnen en opgaan in grotere machtsstructuren als de EU. Beleid zal niet meer in ons land worden gemaakt, maar door internationale organisaties als de WHO. Nee, echt beter wordt het er niet op… Daarom hoop ik ook dat we zullen kiezen voor echt verzet, om het tweede scenario mogelijk te maken: het scenario voor verandering en daarmee voor vrijheid. Daarvoor is wel een en ander nodig: Nederland moet uit de EU en alle andere internationale verbanden (formeel en informeel dus ook bijvoorbeeld uit het WEF en niet meer deelnemen aan de Bilderberg conferentie), alle corrupte politici moeten worden afgezet, grenzen dicht en het stoppen van omvolking, inzetten op remigratie, het herstellen van democratische vrijheden, geen woke-propaganda meer. Er is veel dat er moet gebeuren, maar het is ontzettend nodig.

Mijn favoriete vakantie is een combinatie van mooi weer (het liefst zo warm mogelijk), een mooie omgeving en goed gezelschap. Daar kwam het dit jaar zeker in de buurt: ik ben naar Santa Barbara, Californië in de Verenigde Staten geweest – eindelijk mogen we daar sinds mei dit jaar als ongeprikten weer binnen – en heb een cruise gemaakt langs Italië, Griekenland, Kroatië en Montenegro. Daarnaast ben ik nog op een conventie geweest in South Dakota met allemaal zeer gemotiveerde Amerikaanse boeren. Al met al een heerlijke zomer gehad!

Ah, de afgelopen tien jaar waren voor mij de meest vormende jaren van mijn leven. Van m’n negentiende tot nu ben ik afgestudeerd, gepromoveerd en zette ik de eerste stappen in het werkende leven – en dat is nog maar een kleine opsomming. Toch denk ik dat met de coronacrisis alles bij elkaar kwam: het dictatoriale karakter van het regime, met steeds minder ruimte voor andersdenkenden en zelfs uiteindelijk letterlijke uitsluiting door de QR-code.

Het bevestigde alles dat ik al voelde in de periode die daaraan voorafging, toen ik steeds meer stelling nam tegen woke en BLM op de universiteit waar ik werkte. Ik ben van mening dat corona en de tirannie die erop volgde niet alleen maar slecht zijn geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat steeds meer mensen wakker zijn geworden en dat anderen hun ware gezicht lieten zien; maskers die afvielen. En het heeft mij enorm veel kracht en motivatie gegeven om de ‘strijd’ volledig aan te gaan.

Naast de ‘strijd’ voor de waarheid zijn familie en vrienden erg belangrijk voor me. De afgelopen jaren is de kring erg uitgedund, maar de paar mensen die mij altijd zijn blijven steunen, zijn me ontzettend dierbaar.

Absoluut. Het is duidelijk dat een bepaald clubje in zowel Nederland als Europa en uiteindelijk zelfs op mondiaal niveau de lijnen uitzet en de baantjes onder elkaar verdeelt. Kijk nu naar iemand als Wopke Hoekstra: hij heeft zijn partij, het CDA, zo ongeveer gedecimeerd, en verder helemaal niets voor dit land betekent. Vervolgens wordt hij beloond met een functie als Eurocommissaris.

Het is gewoon lachwekkend en geeft ook aan: als je de juiste mening hebt en doet wat het systeem van je vraagt, hoef je feitelijk niets te kunnen of zelfs maar een heel klein beetje ter zake kundig te zijn. Als we verder specifiek naar Nederland kijken, denk ik dat je dat ook heel duidelijk ziet. Het zijn altijd dezelfde mensen die steeds opnieuw opduiken, wat de kiezer ook stemt. Democratie is feitelijk een illusie geworden, de uitkomst en de poppetjes staan toch al vast.

Een combinatie van natuur en ontspanning. Ik moet op de een of andere manier meteen denken aan afgelegen plekken in Zweden waar ik ben geweest. Je hebt daar van die boshuisjes aan een meer met een sauna waar je je helemaal kan terugtrekken. Toch denk ik dat echt ontspannen, relaxen, meer ligt aan je gesteldheid dan aan de plek waar je bent. Afgelopen zomer aan een strand in Goleta, Californië voelde ik voor het eerst een bepaald soort rust over me voelen die ik lang niet heb gevoeld.

Het boek Sleepwalkers van Christopher Clark ontkracht het narratief dat alleen Duitsland schuld zou hebben aan het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Dit is het eerste boek dat een fundamentele twijfel in mij tot stand bracht over alles dat mij altijd op school was gepresenteerd.

Afgelopen zomer heb ik More than a carpenter van Josh McDowell gelezen. Dat boek probeert op wetenschappelijke wijze het bestaan van Jezus Christus te bewijzen. Ik had eigenlijk geen argumenten waarom je niet zou moeten geloven dat Jezus uit de dood is opgestaan na dat boek en die conclusie houdt me tot de dag van vandaag erg bezig – zeker in het licht van mijn huidige grotere zoektocht naar religie en spiritualiteit.

Tot slot heeft het werk van Carl Schmitt en specifiek The crisis of political democracy me erg aan het denken gezet over het (dis)functioneren van de democratische rechtsstaat.

Ik denk het belangrijkste probleem het verlies van volkssoevereiniteit is. Om die terug te winnen, zijn twee dingen nodig. Enerzijds uit alle internationale verbanden en organisaties stappen. Daarmee bedoel ik zowel de formele verbanden als NAVO, EU en VN (met WHO et cetera) als de informele verbanden als WEF. Anderzijds het ontmantelen van de deep state op nationaal niveau. Het een ligt feitelijk in het verlengde van het ander.

Ik voel heel sterk dat dit is wat ik moet doen. Luther zei eens: “hier sta ik, ik kan niet anders” en dat omschrijft misschien nog wel het best waarom ik dit werk doe – hoewel ik het niet per se als werk zie, maar meer als roeping. Daar komt bij dat ik van jongs af aan al sterk tegen onrecht kan – dat in combinatie met een van nature sterke afkeer van autoriteit en een rebels karakter maakt dat dit ‘werk’ goed bij me past. Daarnaast ben ik ook sterk van mening dat het allerbelangrijkste, aan het einde van de dag, is dat je jezelf recht in de spiegel kan aankijken. Ik zou dat niet kunnen als ik niet zou voelen dat ik alles doe wat in mijn vermogen ligt om de tirannie die op ons afkomt te stoppen.

Oost-Europese landen als Hongarije en Kroatië zijn een baken van normaliteit. Afgelopen zomer was ik in de hoofdstad van Kroatië, Zagreb, en daar zie je hoe een stad die niet is aangedaan door massamigratie (en globalisme) nog functioneert. Mensen zijn er vriendelijk en willen graag helpen. Als vrouw kun je ’s avonds nog over straat. Van genderwaanzin heeft niemand ooit gehoord.

Toch denk ik niet dat toekomst uiteindelijk in de Europese Unie ligt. Als je echt wil ontsnappen aan de waanzin zal je het toch verder weg moeten zoeken. Ik zie, als we het nog hebben over westerse landen, wel toekomst in bepaalde Amerikaanse staten zoals Florida en bijvoorbeeld South Dakota waar ik een aantal weken geleden was. De combinatie van de politieke kleur van die staten, in samenhang met het Second Amendment in de constitutie, maakt dat ik denk dat daar nog een kans op ‘overleven’ is.

Over dat Second Amendment: het recht om een wapen te dragen is in de VS in de grondwet opgenomen. De expliciete motivatie daarvoor is je kunnen verdedigen tegen een tirannieke overheid. Die grondhouding, een natuurlijk wantrouwen richting de staat, zie je in de VS – en zeker in die conservatieve staten – ook veel meer dan hier. Ik vind dat inspirerend. Ik wens de mensen die daar namens de overheid een rancher moeten onteigenen veel succes.

De eerste keer dat ik echt voelde dat ik wil doen wat ik nu doe is toen ik naar een college luisterde van Paul Cliteur. Ik heb nog altijd heel veel respect voor hem: hij is een van de weinigen in dit land die altijd trouw is gebleven aan zijn principes, hoe erg hij ook is tegengewerkt. Daarnaast is hij ook altijd vrolijk, vriendelijk en bescheiden. Een absolute bron van inspiratie, nog altijd.

Als je tegen de stroom in zwemt, kan je ervan uitgaan dat je veel kritiek krijgt. Dat geldt ook voor mij: zowel op sociale media, in de reguliere media alsook in het dagelijks leven krijg ik veel over me heen. Soms heb ik het idee dat ik met een denkbeeldige schietschijf op m’n rug loop. Ik zeg ook wel eens grappend dat ik een van de meest gehate vrouwen van Nederland ben.

Toch blijft het gelukkig – op enkele dreigbrieven en gescheld op straat – meestal beperkt tot het internet. Daar trek ik me weinig van aan, ik lees het eigenlijk meestal niet eens meer. In het dagelijks leven vind ik het lastiger. Zeker als mensen waarvan ik dacht dat ze me onvoorwaardelijk zouden steunen die zich ineens ook tegen me keren.

Persoonlijk en publiekelijk gaan dan erg door elkaar heen lopen. In het verleden ben ik daar wel verdrietig over geweest en nog steeds voel ik me wel eens eenzaam of geïsoleerd. Toch besef ik dat dat laatste precies is wat onze tegenstander wil: het is een strategie om je te laten stoppen met hetgeen dat je doet.

Ik moet er wel bij zeggen dat dit alles misschien somberder klinkt dan ik zou willen. Ik krijg natuurlijk ook ontzettend veel steun – dat betekent veel voor me, meer dan jullie je waarschijnlijk kunnen voorstellen. Daarnaast heb de kans om veel inspirerende mensen te spreken en te ontmoeten. Ik ben op de mooiste plekken geweest en heb naar de meest krachtige betogen mogen luisteren.

Relaties met gelijkgestemden zijn ook enorm geïntensiveerd. Dat alles was nooit mogelijk geweest als ik niet zou doen wat ik doe. Dus al met al ben ik heel dankbaar: het positieve weegt veel zwaarder dan het negatieve.

Alles is uiteindelijk terug te leiden tot het globalisme: verlies van onze identiteit, massamigratie, oorlogshitserij vanwege Oekraïne, gendergekte en seksualisering van kinderen, onteigening van boeren, afbraak van democratie en rechtsstaat – en natuurlijk het verlies van grondrechten en het uitrollen van een controlestaat. De strijd tegen het globalisme is daarmee voor mij de overkoepelende term van alles waar ik vandaag de dag tegen strijd.

Maar misschien is ‘strijden tegen’ wel een verkeerde formulering. Ik strijd namelijk ook voor iets: voor vrijheid, voor democratie en rechtsstaat, voor de Nederlandse identiteit, voor eigendomsrecht, voor biologische normaliteit als het bestaan van enkel twee geslachten – samengevat strijd ik vooral voor gezond verstand en normaliteit.

Lastig om exact te zeggen. Ik maak wel eens de grap dat mijn leven een grote achtbaan is en er soms in een week meer gebeurt dan bij anderen in vier jaar. Dat maakt tevens dat mijn leven onvoorspelbaar is: stel dat ineens de stekker uit ON! wordt getrokken (God verhoede het hoor), wat gebeurt er dan? Het antwoord daarop staat voor mij helemaal niet vast.

Het pad dat ik in zal slaan is ook gedeeltelijk afhankelijk van de politieke situatie in Nederland. Als de huidige ontwikkelingen zich voortzetten, wordt het hier denk ik echt onveilig voor mensen zoals ik die een dissident geluid vertegenwoordigen. Ik ga hier niet zitten wachten tot ik in de gevangenis word gegooid.

Toch kan ik wel wat algemene lijnen schetsen: ik wil zeker doorgaan met de dingen die ik doe en die verder uitbouwen, zo ik zou graag nog een boek schrijven. Daarnaast hoop ik dat het me in de toekomst gegeven is om een gezin te stichten. Ik zou het geweldig vinden om moeder te mogen worden en ik hoop dat mijn toekomstige kinderen trots zullen zijn op het werk dat hun moeder doet.

Woke is een van de manieren om ons te dwingen om dingen normaal te vinden of te accepteren die niet normaal zijn. Een specifieke uitingsvorm van woke, de regenboogideologie, is bij uitstek verwerpelijk: het is een manier om afwijkingen te vieren en in te gaan tegen biologische bepaaldheid van de mens. Een man die zegt een vrouw te zijn. Of nog extremer, mensen die beweren dieren of planten te zijn.

Vroeger zou iemand met dergelijke denkbeelden met een psychiatrische stoornis gediagnosticeerd zijn en een (gedwongen) behandeling ondergaan. Tegenwoordig moet de hele maatschappij meegaan in iemands waandenkbeelden – en als je dat niet doet, krijg je allerlei verwijten naar je hoofd geslingerd.

Toch is het belangrijk de realiteit te blijven benoemen. Er zijn enkel twee geslachten en mensen die denken ertussen in te zitten of van geslacht te kunnen veranderen, zijn psychisch niet in orde. Het is bij uitstek van belang om kinderen tegen deze waanzin te beschermen, want vergis je niet: de regenboogideologie is uiteindelijk ook een manier om kinderen te seksualiseren – en zelfs een opmaat tot het normaliseren van pedofilie.