Windturbines op zee: Het grootste milieuschandaal van onze tijd

Michael Schellenberger, een milieuactivist van het realistische soort en tevens kandidaat-gouverneur voor Californië, legt met deze documentaire een bom onder de windindustrie. Hij stelt zonder blikken of blozen dat windturbines in de Atlantische Oceaan aan de Amerikaanse oostkust niets minder dan 'het grootste milieuschandaal ter wereld' dreigen te worden. Zijn boodschap is glashelder: de windindustrie zet het voortbestaan van de Noordkaper, een zeldzame arctische walvissoort, zwaar onder druk.

Die harde beschuldiging wordt ondersteund door keihard bewijs. De documentaire toont opnames van het heien van turbines in de zeebodem. Die klappen zijn niet alleen oorverdovend, maar ze zijn ook dodelijk voor het zeeleven. Dit is geen fringe theorie meer; sinds december 2022 zijn al zestig dode walvissen aangespoeld op de oostkust van de VS.

Waarom horen we hier niets over in de mainstream media? Waar zijn de grootse krantenkoppen en de verontwaardigde tweets van milieuactivisten? Organisaties als Greenpeace, ooit opgericht als actiegroep tegen walvisjacht, blijven verbazingwekkend stil. Sterker nog, ze blijven de windindustrie promoten.

Ook hier zouden we ons zorgen moeten maken. Want als windturbines zulke verwoestende gevolgen hebben voor het zeeleven aan de Amerikaanse oostkust, wie zegt dan dat onze Noordzee veilig is?

Het meest bizarre is wellicht nog de openbaring dat de Amerikaanse overheid windturbinebouwers toestemming geeft om zeedieren te verstoren en zelfs te doden. Zolang ze maar binnen de door de overheid vastgestelde limieten blijven. Het is haast niet te geloven.

Deze onthulling is weer een pijnlijke reminder dat blinde ambitie voor een 'groenere' toekomst niet zonder gevolgen is. We moeten kritisch blijven kijken naar de zogenaamde oplossingen die ons worden voorgeschoteld. Want als we dat niet doen, zijn het de walvissen die de prijs betalen.