Sancties tegen Rusland: Het westen faalt weer spectaculair!

Laten we de feiten onder ogen zien schrijft Nicholas Mulder op ESB. Ondanks een aanvankelijke economische dip, een scenario zo voorspelbaar als de wisseling van de seizoenen, heeft Rusland zich met een verrassende veerkracht herpakt. Dankzij slimme handelsomleidingen en een staaltje strategisch crisismanagement staat de Russische beer niet alleen op zijn poten, maar danst hij ook nog eens vrolijk rond het Westerse sanctiefeestje.

Hoe kan dit? Simpel. In een wereld die steeds meer verbonden is door handel en technologie, lijkt het idee van sancties zo verouderd als de faxmachine. De globalisering heeft de spelregels veranderd, en de sancties tegen Rusland bewijzen eens te meer dat het Westen een spel speelt waarvan het de regels niet begrijpt.

Neem de Russische auto-industrie, die weliswaar een klap heeft gekregen, maar het is naïef om te denken dat dit de Russische economie op de knieën zou dwingen. Of de ongekende exportoverschotten, aangedreven door de prijsstijgingen van olie en gas - Ruslands troefkaarten. Het Westen heeft de prijs daarvan letterlijk zelf opgedreven, in een klassiek voorbeeld van een eigen doelpunt schrijft Mulder.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de sancties die Rusland zogenaamd zouden isoleren. Laat ons niet lachen. Met meer dan 1.000 internationale bedrijven die de Russische markt hebben verlaten, heeft Rusland zich simpelweg gewend tot nieuwe vrienden in het Oosten. De sancties hebben niet alleen gefaald om Rusland economisch te isoleren, maar hebben ook de geopolitieke verhoudingen herijkt, ten nadele van het Westen.

Het bevriezen van Russische valutareserves? Een tijdelijke tegenslag, geen blijvende schade. De Russische economie, hoewel getroffen, is verre van uitgeteld. Het Westen zou beter moeten weten. Sancties in de 21e eeuw tegen een land als Rusland zijn als een waterpistool in een vuurgevecht: irritant, maar nauwelijks dodelijk.

In plaats van zich te beroepen op sancties die meer lijken op politieke theater dan effectieve strategie, moet het Westen een realistische benadering kiezen. Het idee dat economische druk alleen Rusland tot overgave zou dwingen, is een fantasie. Het is tijd voor het Westen om deze ongemakkelijke waarheid onder ogen te zien en te werken aan een strategie die wel resultaat oplevert.

Zo blijkt maar weer, de sancties tegen Rusland zijn niet meer dan een papieren tijger, indrukwekkend in theorie maar impotent in de praktijk. Het Westen, gevangen in zijn eigen echo-kamer van zelfgenoegzaamheid, moet wakker worden. De wereld verandert, en het is hoog tijd dat onze benadering dat ook doet.