Een dans met de dood: Het onzinnige en cynische spel van oorlog in Oekraïne en Rusland

De laatste episode in dit tragische drama komt uit de Russische regio’s Belgorod, Bryansk en Kursk, waar Oekraïense troepen een verrassingsaanval hebben gelanceerd. Het Kremlin reageert met de gebruikelijke ‘counter-terror’ retoriek, alsof dit een soort Hollywood-blockbuster is waarin zij de ‘good guys’ zijn die de slechteriken verslaan. Alsof iemand die propaganda nog serieus neemt! Ondertussen worden er weer duizenden mensen geëvacueerd, en wie niet kan vluchten, smeekt Vladimir Poetin om hulp. Want ja, die man is natuurlijk bekend om zijn snelle en doortastende hulp in noodsituaties… of niet soms?

Laten we niet vergeten dat beide kampen er inmiddels een kunst van hebben gemaakt om de waarheid te manipuleren en te verdraaien. De Russen beweren dat ze enorme hoeveelheden Oekraïens militair materieel hebben vernietigd, terwijl Oekraïne doet alsof hun soldaten superhelden zijn die zonder kleerscheuren diep in vijandelijk gebied opereren. Maar in werkelijkheid is de situatie veel minder eenduidig en veel grimmiger. Het enige waar we zeker van kunnen zijn, is dat de verliezen aan beide kanten enorm zijn. En waarvoor? Voor een stuk land? Voor politieke prestige? Voor de eer van corrupte leiders die veilig in hun paleizen zitten?

En dan hebben we nog de clowns in het Westen, die dit alles met een mengeling van opwinding en zelfgenoegzaamheid aanschouwen. Vanuit hun comfortabele stoelen applaudisseren ze voor elke nieuwe ontwikkeling, alsof het een spannende sportwedstrijd is. Maar laten we eerlijk zijn: ze zijn niet beter dan de oorlogshitsers in Moskou of Kiev. Dezelfde mensen die hier oorlogen als een ver-van-mijn-bed-show zien, zijn vaak dezelfde die vrolijk sancties instellen, wapens leveren en roepen dat er “doorgevochten” moet worden. Zij zullen nooit de gevolgen dragen van de beslissingen die ze maken. Het zijn de gewone Oekraïners en Russen die in de loopgraven liggen, die hun huizen verliezen, die hun familieleden begraven.

De waarheid is dat deze oorlog, zoals elke oorlog, geen winnaars kent. Alleen verliezers. En terwijl we hier zitten te kijken naar de tragische vernietiging van levens en gemeenschappen, zouden we misschien moeten overwegen of er überhaupt iets te vieren valt. Misschien is het tijd dat we ophouden met doen alsof er iets nobels is aan deze oorlog. Misschien is het tijd dat we erkennen dat wat hier gebeurt, niets minder is dan een schandvlek op de mensheid.

De enige les die we hieruit kunnen trekken, is dat oorlog altijd een falen is—een falen van diplomatie, een falen van menselijkheid, en vooral een falen van de leiders die ons zouden moeten beschermen in plaats van hun eigen burgers én die van andere landen de dood in te jagen.