Ziek! Zesjarige Ruan wordt gearresteerd als pion in extremistische activiteiten Extinction Rebellion

Musetta Blaauw, de moeder van Ruan en duidelijk geen vreemde in activistische kringen, probeert de situatie rooskleuriger voor te stellen dan hij werkelijk is. Haar pogingen om het geheel af te schilderen als een soort 'uitje', waarbij "de watersproeiers en de Oreo’s leuk waren", klinken eerlijk gezegd absurd. Dit is geen dagje Drievliet. Dit is een verboden demonstratie met alle inherente gevaren van dien.

Het komt ons voor als een bittere ironie dat Blaauw, een voormalig raadslid en huidig directeur van een organisatie die zich bezighoudt met duurzame energie, een dergelijk gebrek aan inzicht en verantwoordelijkheid toont. De veiligheid van haar kind zou inderdaad voorop moeten staan, maar uit alles blijkt dat haar eigen politieke agenda zwaarder weegt.

Wat we hier zien, is een schrijnend voorbeeld van hoe ver sommige activisten bereid zijn te gaan. Het inzetten van kinderen, of ze nu gewillig zijn of niet, in politiek geladen en potentieel gevaarlijke situaties is een nieuwe dieptepunt. De onschuld van Ruan wordt uitgebuit om de extremistische boodschap van haar ouders kracht bij te zetten.

De tactieken van Extinction Rebellion worden met de dag radicaler, maar het gebruiken van kinderen gaat alle perken te buiten. Dit soort gedrag vraagt om consequenties. Het is van essentieel belang dat we als samenleving hier paal en perk aan stellen. Waar ligt de grens? Hoe ver laten we activisten gaan voordat we zeggen: genoeg is genoeg?

Kinderen hebben het recht om kind te zijn, vrij van politieke manipulatie en gevaar. Het is hoog tijd dat organisaties zoals Extinction Rebellion en hun sympathisanten ter verantwoording worden geroepen voor het overschrijden van deze fundamentele grenzen van fatsoen en verantwoordelijkheid. Of moeten er eerst kinderen gewond raken voordat er wordt ingegrepen?