Docent maatschappijleer wordt slachtoffer van cancelcultuur in Nederlandse scholen

In een hartverscheurende bekentenis onthulde een docent maatschappijleer (Naam bij de redactie bekend red.), die tot voor kort geprezen werd om haar innovatieve en stimulerende lessen, hoe zij het nieuwste slachtoffer werd van de cultuur van cancelen en censuur die onze onderwijsinstellingen teistert. Een onschuldige bespreking van de Israëlische kwestie ontaardde in een verbale heksenjacht, waardoor deze docent zich nu in de onmogelijke positie bevindt van paria, veroordeeld door de eigen leerlingen.

"Wie is toch die schietschijf voor de klas?" vraagt ze retorisch. Het antwoord: zijzelf. Dit is de pijnlijke ironie die de ondraaglijke lichtheid van de cancelcultuur onderstreept. In een tijd waarin leerlingen hun docenten de maat nemen, niet op basis van de inhoud van hun lessen, maar op basis van hun bereidheid om mee te buigen met ideologische windrichtingen, is het onderwijs verworden tot een schimmenspel van politieke correctheid.

Wat heeft deze docent fout gedaan in de ogen van haar leerlingen? ''Na 7 oktober heb ik de domme fout gemaakt aandacht te besteden aan opmerkingen van leerlingen over Israël, met name aan hun standpunten die bleken te berusten op historisch volstrekt incorrecte overtuigingen. Dit leidde al snel tot verhitte gesprekken, waarbij mij op niet mis te verstane wijze duidelijk werd gemaakt dat wat ik ook zeg, met welke bron ik ook kom, geen enkel effect zal sorteren. En dat ik blij mocht zijn dat 'zij überhaupt dit gesprek met mij aangingen.' Daar sta je dan, als leraar in je openbare school.''

Deze docent, ooit een vuurtoren van kritisch denken en intellectuele uitdaging, is nu teruggebracht tot een marionet, gedwongen om alleen nog maar 'voorgekauwde casussen over niet-gevoelige maatschappelijke kwesties' te behandelen. De toekomstige burgers van ons land worden zo beroofd van het vermogen om complexe ideeën kritisch te benaderen en de waarde van een goed onderbouwde discussie in te zien.

Het echte slachtoffer in dit droevige drama? De democratie zelf. Want als onze jeugd niet leert om te debatteren, om kritisch te denken, om te staan voor hun overtuigingen in het aangezicht van tegenstand, dan verliezen we meer dan alleen goede docenten. We verliezen de essentie van wat het betekent om een vrije en open samenleving te zijn.

Deze moedige docent heeft, tot haar eigen verdriet, besloten de handdoek in de ring te gooien. Verslagen door het onvermogen van het schoolsysteem om haar te ondersteunen in het nastreven van een echt educatieve missie, kiest ze voor zelfbehoud. Maar haar verhaal moet niet onopgemerkt blijven. Het moet een wekroep zijn voor ons allen om op te staan tegen de verstikkende greep van ideologische intolerantie die onze scholen – en onze samenleving – langzaam wurgt.

Want, zoals de docent zelf zegt, "We hebben een mooie toekomst achter ons..." Laten we ervoor zorgen dat dit niet het einde is, maar een nieuw begin. Voor haar, voor onze leerlingen, en voor de democratische waarden die we allemaal zo dierbaar moeten koesteren.