Lucille Werner (nummer 10 CDA) vol op socialistische orgel: 'Solidariteit is de verbindende brug van mens tot mens!'

Lucille Werner is natuurlijk eerst en vooral bekend als televisiepresentatrice. Hartstikke leuk ‒ Ze deed Lingo, mijn beppe keek dat altijd en vond het fantastisch. Maar tegenwoordig is Lucille op zoek naar een andere carrière: ze staat op de kieslijst van het CDA, en wil dus de Tweede Kamer in. Gezien haar plek (nummer tien) gaat dat natuurlijk heel gemakkelijk lukken. Het CDA is weliswaar geen schim meer van de partij die het ooit was, maar meer dan twee handjesvol zetels gaan de christendemocraten natuurlijk wel halen.

Voor Werner is dat geweldig. Maar voor de rechtse, liberale, conservatieve, en weldenkende kiezer is het helaas een veel minder prettig vooruitzicht. Want in een nieuw filmpje bewijst mevrouw Werner dat ze in haar hart eigenlijk gewoon keihard socialistisch is. Ze gebruikt de ene na de andere marxistische dooddoener, in de hoop kiezers ermee aan te spreken. Haar sleutelwoord is blijkbaar solidariteit. We moeten ons wegcijferen voor 'het collectief.' Want dat is 'solidair.' En solidariteit, nou ja, dat is het hoogste goed. Of zoiets.

https://twitter.com/LucilleWerner/status/1357624109434368000

"Als je helemaal alleen op een eiland bent, dan bestaat solidariteit niet," begint Warner haar marxistische toespraak. "Je maakt je eigen regels en je gaat waar je wilt zijn. Ben je alleen met je geliefde, dan is solidair zijn met de ander een gegeven. Het is dan niet moeilijk om te delen. Maar nu neemt je geliefde iemand mee, iemand die je niet kent. De gewoontes niet, de achtergrond niet. Nu moet je rekening houden met iemand anders buiten je eerste kleine kring. Hoe stel jij je nu op? Ben je bereid een ander te horen? Je zal zeggen, 'natuurlijk' want het is nog maar een klein stapje van jezelf verwijderd."

Iedereen voelt natuurlijk al aankomen waar dit naartoe gaat. Mevrouw gaat ons vertellen dat we solidair moeten zijn met iedereen. Dat het hoogste goed is dat we onszelf helemaal wegcijferen. Dat we onze eigen verlangens en doelen opzij zetten, en onszelf ten dienste stellen van het collectief.

Nou, dat is inderdaad waar Lucille Marx naartoe wil.

"Maar wanneer moet je werken aan solidariteit?" vraagt ze. "Bij de derde kring? Vierde? Vijfde?" Nou Lucille, als het erover gaat dat ik mijn leven niet op de wijze mag leven waarop ik dat wil, of dat de overheid mij feitelijk berooft om een luiaard in zijn onderhoud te voorzien, is het antwoord heel snel gegeven: bij de eerste kring. Maar dat zal het verkeerde antwoord wel zijn.

"Zeker in een samenleving waarin diversiteit de norm is en het individu centraal staat, is solidariteit het antwoord op onbegrip, afkeuring, dus verwijdering tussen mensen. Solidariteit is het begin van samen leven en geeft de juiste voedingsbodem om als collectief te kunnen groeien."

Kijk, daar komt de socialistische aap écht uit de mouw. Ja, ze roept dat "het individu centraal staat," maar ondermijnt dat direct door te stellen dat solidariteit het allerbelangrijkste is en dat 'we' als "collectief" zouden moeten groeien. Dit zijn niet individualistische termen en opvattingen, maar socialistische. Dit is niet liberaal of zelfs maar christenconservatief, maar marxistisch.

Oh, maar ze was nog niet klaar. Nee! Ze had nog veel meer mooie dingen te zeggen over "solidariteit." "Het is," ging ze verder, "de verbindende brug van mens tot mens, ook als we verschillen." Riep iemand daar om vergaande massa-immigratie?

"Niemand wil leven alleen op een eiland," concludeert ze vervolgens volkomen ten onrechte, want als ík moet kiezen tussen een eiland en haar manier van leven, dan wist ik het wel. "Jij en ik geven het leven kleur, glans en kracht. Dat is waar ik tot in het diepste in geloof. Samen zijn we op ons best."

Ja, ik geloof inderdaad dat Lucille Werner hier "ten diepste" in gelooft. Ze is overduidelijk overtuigd socialist. Misschien met een christelijk sausje ‒ hoewel ik haar daar ook niet eens over hoor ‒ maar dat is het dan wel. Maar voor ons is de vraag niet of wij haar moeten geloven, maar moeten vertrouwen met onze stem op 17 maart. En dan is het vermoedelijke antwoord dat we toch liever hebben dat mevrouw Werner gaat leven op dat eenzame eiland van haar, en wij zonder haar marxistische politieke overtuigingen het leven weer "kleur, glans en kracht" geven!