Coronacolumn Wout Willemsen - Virus treft ook DDS! Ervaringen van redacteur in quarantaine

Nu er her en der artikelen verschijnen over de ervaringen van coronapatiënten, leek het mij wel een aardig idee om ook mijn steentje bij te dragen. Het virus heeft hier (Enschede) namelijk ook (hoogstwaarschijnlijk) toegeslagen. En als er ontwikkelingen zijn, dan kan ik er een informatieve reeks of een soort logboekje van maken.

Besmet?
Mijn vriendin (24) kwam op 5 maart terug van New York. Rond dezelfde tijd dat het bericht naar buiten kwam dat de eerste bevestigde besmetting daar werd geconstateerd (en direct geïsoleerd). Twee dagen later, op 7 maart, ging ze naar een feestje (toevallig hetzelfde feestje als waar PowNed-verslaggever Dennis Schouten in elkaar is getikt).

Via via kreeg ze een bericht: de collega van iemand die ze op het feestje had omhelsd, werd getest op corona. Nou, dat is de nachtmerrie voor iedere hypochonder natuurlijk!

Onzekerheid
En ik stoorde me er een beetje aan, want het bracht een en al onzekerheid met zich mee. De vragen raasden door m'n hoofd! Welke symptomen heeft die collega dan? Heeft die collega contact met die man op het feest gehad? Weet je dit überhaupt zeker? Maar ondanks dat bleef ik er wel rustig onder. M'n vriendin had namelijk nergens last van en ik ook niet.

Maar die mogelijke besmetting bleef wel onderwerp van gesprek. Zij werkt namelijk op een crisisopvang. En dat is nou niet bepaald het soort werk waar je fysiek contact kunt vermijden. De cliënten vallen soms onder de risicogroep en anders iemand binnen hun netwerk wel. De adviezen die het RIVM toen gaf, waren daar simpelweg niet toepasbaar. Ze had zo dus gegronde reden voor haar zorgen!

Dag 1, 15 maart: koorts!
En ineens sloeg de hele boel om! Het beleid werd dat iedere groepsleider (haar functie) met koorts (>38 graden) thuis moest blijven. Op 15 maart, de dag nadat dit bekend werd gemaakt, lag de eerste collega van haar al ziek thuis: dichtgeknepen keel en koorts. M'n vriendin wist na het werk aan een thermometer te komen en kwam, na meerdere testmomenten, tot de conclusie: minimaal 38 graden koorts. Ze belde met de huisarts en ze volgde de instructies op: we gingen direct in quarantaine. We zijn allebei mogelijke gevallen. Er wordt niet getest.

Dag 2, 16 maart: droge hoest
De dag die volgde werd ingeluid met luid gehoest. Een droge hoest die lang aanhoudt. Gedurende de dag lijkt het wel om aanvallen te gaan: flinke hoestbuien die behoorlijk heftig klinken naarmate het langer duurt. Ook trad er bij haar een gevoel van kortademigheid op: 'alsof er een blok beton op m'n borstkas ligt,' zei ze. Opeens merkte ze ook dat ze, zodra ze voorover boog, te weinig lucht kreeg en een stekend gevoel in haar longen voelde.

Dag 3, 17 maart: hoesten, hoesten en nog eens hoesten
Gedurende de nacht hoor ik haar ontzettend hard hoesten in bed. Ze zegt niet te kunnen slapen, want ze hoest zichzelf wakker. De koorts is er nog steeds en de kortademigheid ook. Het hoesten houdt ook aan, maar lijkt in vlagen te komen. Die worden echter wel steeds heftiger.

Zelf heb ik tot nu toe slechts last van kortademigheid gehad. Ik merk dat nog steeds, vergelijkbaar met wanneer je in korte tijd een heel pakje peuken oprookt. Maar op wat vermoeidheid en af en toe wat lichte hoest na, valt het voor mij tot nu toe reuze mee. Zeker weten dat het om corona gaat, doen we niet. Het zijn wel de meest voorkomende symptomen. We houden het allebei in ieder geval nauwlettend in de gaten. Mocht het erger worden, dan trekken we snel aan de bel!