Column Jan Roos: vaders gelden bij echtscheidingen als daders totdat hun onschuld bewezen is

Dit was het grootste faillissement uit mijn leven. Dat je aan je nageslacht mee moet delen dat hun ouders niet meer van elkaar houden en het leven zoals het altijd was per direct stopt. Dat het gezin, waar ze al die tijd zo veilig in opgroeiden, uit elkaar gescheurd gaat worden. Tijdens dit gesprek moest ik bijna overgeven. Van verdriet, schaamte, verwarring, maar vooral van het gevoel te falen voor degene waar je alles voor overhebt. Waar je je leven voor zou geven als dat nodig is. Je breekt iets voor je kinderen af dat nooit meer gelijmd kan worden. Hun vertrouwen in jou als vader, de man die hen zou beschermen tegen al het kwaad op de wereld.

Als dat verdriet nog niet voorbij is begint het verdelen. Geld, spullen, het zou me worst zijn. Maar over één ding was ik duidelijk: de kinderen doen we fifty-fifty. Dat was ook ons uitgangspunt, totdat mijn ex het niet meer wilde. Het werd uiteindelijk een rechtszaak waar ik vroeg om een gelijkwaardige omgangsregel. Alleen mijn ex-vrouw wilde ze niet te lang missen en dat was genoeg voor de rechter om in haar voordeel te beslissen. Moeder krijgt de kinderen toegewezen, vader mag ze maar een paar dagen zien. Toen ik de uitspraak hoorde liep het bloed uit mijn hoofd weg. Niet alleen zag ik mijn kinderen veel minder dan dat ik hoopte, ook bleek mijn rechtspositie niet wat ik dacht dat het was. En dat is een probleem waar ik zeker niet alleen sta.

Wat zeg ik, mannen hebben minder rechten dan vrouwen in scheidingszaken. In een tijd waar iedereen de mond vol heeft van gelijke rechten, anti-seksisme en anti-discriminatie heb je als kerel gewoon het nakijken omdat je nou eenmaal een piemel hebt.

Het is een enorm maatschappelijk probleem. Het is slecht voor kinderen om hun vader niet tot nauwelijks te zien, want mannen hebben in de opvoeding ook een taak. Toch is het hele systeem er anno 2018 nog steeds op gericht dat moeder de vrouw thuis is met de koters, en vadertjelief werkt en niet naar ze omkijkt. Ook de hulpverlening tijdens scheidingen is allemaal gericht op de vrouw. Vaders gelden daar als dader totdat hun onschuld bewezen is; bij moeders is het precies andersom.

Door gesprekken die ik hierover heb gevoerd ben ik op het idee gekomen om over dit onrecht een documentaire te gaan maken. Om dit knelpunt in de samenleving te tonen, maar ook om er iets aan te gaan doen. Om de politiek wakker te schudden en nou eindelijk iets aan deze situatie te veranderen. Daar heb ik wel geld voor nodig, dus daarom ben ik een crowdfundingsactie begonnen en hoop ik dat jullie mij helpen om dit project mogelijk te maken.