Hoe overleef je de beroepsgekwetste?

Er is een beproefd recept.

De grote hedendaagse cultuurfilosoof dominee Gremdaat vroeg zich eens af of snel beledigde mensen 'wel zo zuiver op de graat zijn'. Hij stelde daarop de retorische vraag of er ook 'steekje aan hen los' was. Dat de dominee dit zo scherp zag, wil niet zeggen dat beledigde en gekwetste mensen zijn verdwenen. Integendeel, het lijken er alleen maar meer te worden, want ook dit seizoen is politiek correct weer de mode. Fortuyn was nog nooit zo dood en de jaren negentig herleven.

Dus is er weer volop aandacht voor de gekrenkte klasse. En ook zonder hulp van allerlei belachelijke complottheorieën kunnen we rustig vaststellen dat de er een bepaald maatschappelijk establishment is dat deze mensen faciliteert en de ruimte geeft. De roeptoeter wordt gratis aangereikt, de krantenkolommen schoongeveegd en de debatcentra opengesteld. Lekker genieten in warm behangplaksel van een sessie zelffelicitatie.

En u bent natuurlijk SlechtVolk. Althans, dat mag ik hopen. Maar soms mengen goed en slecht volk. Op verjaardagen, bij debatten en in de kroeg. Mocht u daarenboven wel eens geageerd hebben tegen deze gekwetsten, dan kunt u er ook vanuit gaan dat ze weten waar uw huis woont. Vluchten kan niet meer, zullen we maar zeggen. Maar hoe in hemelsnaam overleeft u ontmoetingen met mensen die het verongelijkte slachtoffer van alles zijn?

Het is gemakkelijker dan u denkt, dus wees gerust. Deze mensen zijn niet echt gekwetst en dat is enerzijds hemeltergend hypocriet en anderzijds een manier om het zakelijk te houden. Ze denken wel dat ze echt gekwetst zijn, maar dat neemt niet weg dat de geveinsde emoties een façade vormen voor de bevrediging van behoeften. Geld, bijvoorbeeld, of aandacht, of een jumpstart van een bij voorbaat kansloze carrière als 'prikkelend en geëngageerd' denker. Gekwetst-zijn, kortom, is een beroepsmatige pose.

Behandel ze daarom als de sneuneuzen die altijd alleen maar over hun werk kunnen praten, die liegen dat ze de beste baan ter wereld hebben en aannemen dat hun gesprekspartner liever meer over hun werk hoort dan zijn volgende hap adem wil. Hoewel dat van die zuurstofonthouding daadwerkelijk een optie is, praat u eventjes mee, stelt een interesse veinsende tegenvraag en benadrukt ironisch dat er nog veel werk te doen is. Om dan met iemand anders te gaan praten. Negeren is uiteindelijk de beste optie. Dan maar onbeleefd, maar voor het hogere doel, want de beroepsgekwetsten bestaan alleen door te parasiteren op normale mensen. Geïsoleerd en ongehoord verdwijnt het gepiep.