-Paul Cliteur- 'Zolang Ronald Plasterk niet op de PVV of FVD gaat stemmen zal alles hetzelfde blijven in dit land'

Plasterk kritiseert het stikstofbeleid van de regering. Hij spreekt vol begrip over het verzet van de boeren. Hij wijst NRC aan als “spreekbuis van de elite”. Hij haalt een onbeschofte uitspraak over de boeren aan van Hubert Smeets, NRC-journalist. Hij lijkt ongecontroleerde migratie af te wijzen. Hij lijkt steeds meer soevereiniteitsoverdracht aan Brussel geen goed idee te vinden. Kortom, hij lijkt zich diametraal te keren tegen de politieke elite die dit land haar de greep houdt.

Zelfs relativeert Plasterk de vermeende gevaren van het “populisme” dat over het algemeen wordt gezien als een doodzonde in bestuurlijk Den Haag: “‘Volksvertegenwoordigen’ wordt als populistisch beschouwd, terwijl je toch zou zeggen dat onze democratie erop gebaseerd is. Maar NRC spreekt volksvertegenwoordigers erop aan dat het hun taak is om hun achterban te disciplineren.”

De “gewone mensen in het land”, zoals Hans Wiegel placht te zeggen, lezen dit allemaal met heel veel genoegen. Plasterk’s stukje gaat viraal.

En toch, en toch. Plasterk heeft deze elite wel zélf in het zadel geholpen als PvdA-minister. En ook zie je nog geen concrete stappen bij hem om op de PVV of FVD te gaan stemmen. Waarom? Juist! Wilders is zo “grof”. Baudet is “geradicaliseerd”. Plasterk zal altijd wel een uitspraak van Wilders of Baudet weten te vinden die ongelukkig is, te radicaal of anderszins verkeerd. Hij blijft dus een beetje dromen van “als de PvdA nu eens zou veranderen”. En dat gaat niet gebeuren. Waarom zou men ook? De stukken van Plasterk blijven gebeden aan een god die, als de goden van Epicurus, niet luistert. Of brieven aan Sinterklaas.

Waarom is dit van belang? Dit is van belang, omdat zoals Plasterk denkt heel veel mensen denken. De meerderheid vooralsnog. Men heeft een heel pakket aan wensen, zoals je die aantreft in de partijprogramma’s van PVV, FVD, BVNL, JA21 en andere “rechtse” partijen. Maar tegelijkertijd durft men daar niet op te stemmen. Men wil die beperkingen op de migratie wel. Men sympathiseert wel met de boeren. En men heeft ook geen zin in een verdrievoudiging van de energierekening. Maar men durft niet te stemmen op de partijen die echte veranderingen gaan realiseren als zij politieke macht zouden krijgen. Immers onfatsoenlijk. Kan je niet mee aankomen bij collega’s. Of bij je familie. Of bij je vrouw. Of je schoonmoeder of waar dan ook.

Het blijft dus een beetje “flirten” met de verandering. Dromen over de verandering. En wensdromen viraal laten gaan. Stukjes delen is wel “stout”, maar blijft toch binnen de marges van het acceptabele.