-Michel Mulder- 'Kökcü'

Het blijft vreemd, de uitgedragen regenboogdoctrine waarin iedereen zichzelf zou moeten kunnen zijn, behalve uiteraard als je tegen de dwang van deze regenboogwaanzin bent, want dan krijg je de woede van de gehele woke-gemeenschap over je uitgestort.

Er is weinig meer intolerant dan de opgelegde regenboogliefde die ons land als een waar gezwel teistert, en griezelige overeenkomsten begint te vertonen met het even dwingende #metoo.

Waarom zouden wij als maatschappij, en individu, iedere dag zichtbaar moeten tonen dat wij ons niet bezondigen aan discriminatie, tegen homoseksuelen in het bijzonder, en is een 'weigering' hiertoe automatisch een bewijs van onze 'schuld' aan deze discriminatie?

Er worden in dit land iedere dag mensen vermoord, in elkaar geslagen en stelselmatig gepest. Maar er is geen hond die ons daarvoor de verplichting oplegt om onszelf daartegen op dagelijkse basis uit te spreken, hierover belijdenis af te leggen en onze kledingkeuze te complementeren met een waar arsenaal aan 'aanvoerdersbanden.'

Sinds wanneer is het een religie geworden dat wij ons op dagelijkse basis uit moeten spreken tegen zaken, die voor het merendeel van ons volkomen vanzelfsprekend zijn, en een essentieël onderdeel van onze opvoeding?

Betekent het feit dat ik als individu niet iedere 5 minuten aangeef dat ik tegen racisme of homohaat ben, dat ik me daar iedere dag dan maar aan bezondig? Of is dat voor mij zo vanzelfsprekend - en leef ik daar op een dermate wijze naar - dat ik me daar niet over uit hoef te spreken?

Het gedram van dat regenbooggezeik begint op een punt te komen dat de boodschap ondergesneeuwd raakt aan het opgedrongen karakter ervan, waardoor de oprechtheid ervan ingeruild wordt voor een collectief opgelegde angst van #metoo proporties.

Ik heb respect voor de beslissing van Kökçü. Niet omdat deze volgens velen wordt ingegeven door 'Islamitische intolerantie,' maar omdat ik een individu zie die zijn eigen overtuiging leidend vindt boven maatschappelijke krankzinnigheid.