Woorden doen ertoe

‘Woorden doen ertoe in de politiek.’, zo luidt een van de meer controversiële uitspraken van Job Cohen (ooit nog fractievoorzitter van de PvdA geweest), die twee jaar geleden de barricades beklom voor ‘een fatsoenlijke samenleving’. De werkelijkheid ligt genuanceerder: woorden kúnnen ertoe doen in de politiek, mits er ideeën achter zitten. Wat dat betreft was Cohen een interessant voorbeeld.

Het hoofdredactioneel commentaar van het Reformatorisch Dagblad verwoordde het eergisteren heel treffend: ‘Een politiek leider dient, of hij dat nu leuk vindt of niet, enigermate visionair te zijn. Als hij minder goed uit zijn woorden kan komen, is dat vervelend, maar als hij geen ideeën hééft om onder woorden te brengen, is dat funest.’ Het mooie is natuurlijk de woordkeus ‘enigermate visionair’: voor iemand die al gefaald heeft, moet je de lat inderdaad niet te hoog leggen. De probleemstelling van ideeënloosheid lijkt me geheel op zijn plaats en ter illustratie gaan we even terug naar Cohens persconferentie van afgelopen maandag.  

“Terugkijkend moet ik helaas vaststellen dat ik er in de politieke en mediawerkelijkheid van Den Haag onvoldoende in ben geslaagd om die weg naar zo’n ander beleid geloofwaardig over het voetlicht te brengen.”

“Ik zou zeggen, kijk rond. Nee, dat zijn niet alleen maar camera’s, maar dat is gewoon het geheel.”

“Ik geloof ook dat ik duidelijk heb gezegd dat ik het vooral ook bij mezelf zoek. En het gaat erom hoe die Haagse werkelijkheid is en hoe ik daar op reageer. Hoe ik graag zou willen dat de wereld in elkaar zou zitten en die zit zo niet elkaar. Dat heb ik verder te accepteren en zo is dat.” (WTF!?)

“Het gaat erom of ik in staat was en ben daar om voldoende effectief weerwerk aan te geven op een manier die ik belangrijk vind en waarvan ik net heb gezegd wat ik daar belangrijk in vind. Ik vind dat ik daar onvoldoende in geslaagd ben en als je dat niet lukt dan heeft het ook niet zoveel zin om daarin door te gaan.”

“Kijk ‘s, het is gegaan zoals het gegaan is, ik weet niet of je daar op die manier over kunt praten. Ik heb dat gevoel niet hoor. Nee. Nee, zeker niet.”

“Nee.”

“Nee, dat gaat helemaal niet over het  heldere verhaal. Wat wel zo is, is dat eh, in deze tijd waarin eh, eh, eh, wij allemaal, eh, eh, het, het oneliners makkelijker gaan dan iets anders de Partij van de Arbeid als vanouds een verhaal heeft dat genuanceerd is. En dat genuanceerde verhaal is een verhaal wat moeilijker is om over te brengen. Dat gaat er niet om over de vraag of we een helder verhaal hebben, want daar heb ik nooit zoveel twijfel over gehad.” (Ik ook niet.)

“Waar ben ik nou het meest trots op? Het feit dat ik zo ontzettend vaak door Pownews ben geïnterviewd.”

“Ja. Laat ik nou eens op mijn manier zo tegenover u zo serieus zijn.”

“Nou dat is mooi.”

“Maar goed, het is verder gegaan zoals het gegaan is. En nu staan we twee jaar later, staan we hier weer op deze manier. En ik hoop van harte dat er straks ook de Partij van de Arbeid dat die z’n eigen plek en functie in de Nederlandse samenleving, die van groot belang is, dat ‘ie die ook heeft en houdt en ik heb er ook alle vertrouwen in dat dat gaat gebeuren. Daar laten we het bij.”

Ja, daar moesten we het maar bij laten inderdaad. Wel jammer van die fatsoenlijke samenleving trouwens. Misschien een andere keer.