Werkloosheidsontwikkeling EU vanaf 2001

De crisis, die eind 2007 in Amerika begon met de rommelhypotheken van Fanny Mae & Mack en consorten, en die vervolgens in 2010 naadloos overging in de eurocrisis heeft tot een ongekend hoge werkloosheid geleid. Een hele generatie is inmiddels 'opgeofferd' om die vermaledijde euro te redden. Miljoenen gezinnen in Zuid-Europa zijn in sociale ellende gestort, mensen worden zonder pardon uit hun huizen gezet, duizenden kinderen hebben geen toegang tot basale gezondheidszorg, ziekenhuizen hebben onvoldoende medicijnen om patiënten te helpen, de lijst van inhumaniteit is ein-de-loos. Maar het lijkt de Brussels beleidsuitvoerders van de Commissie niet te deren; de crisis gaat aan hen namelijk gewoon voorbij met door hen zelf steeds meer gecreëerde ‘topbanen’ en daarbij aan hen zelf toegekende buitensporige salarissen van bijna een kwart ton euro netto per maand exclusief een rits van onkostenvergoedingen.

Hoe was de werkloosheidssituatie in de EU bij introductie van de euro in 2001 (er staat abusievelijk 2013)?

U ziet, dat met name de werkloosheid in voormalig Oost-Duitsland, Polen en in delen van Zuid-Spanje en Zuid-Italië de werkloosheid toen alarmerend hoog was. Die twee laatstgenoemde gebieden kenden al geruime tijd een notoir hoge werkloosheid. Na de invoering van de euro, waarbij grote hoeveelheden goedkoop geld de eurozonelanden binnenstroomde (de rente voor de perifere landen daalde van een niveau rond 10 tot 12% immers in één klap tot 2 á 3%), veranderde de zaak, zoals blijkt uit het volgende plaatje uit 2007, vlak vóór het uitbreken van de financiële crisis in Amerika.

Een heel ander beeld, ziet u wel? De werkloosheid in voorheen genoemde zwakke delen van de eurzonone is sterk afgenomen. Zelfs in Zuid-Spanje, waar veel (nutteloze) infra-structuur is aangelegd met Europees geld. We kennen allemaal de beelden van de lege autowegen in het land. Helemaal brandschoon zijn genoemde regio's niet, maar de situatie is sterk verbeterd.

Maar dat zou niet zo blijven. Na de financiële crisis volgde een heuse systeemcrisis en vooral de eurocrisis, met alle desastreuze gevolgen van dien. De laatste afbeelding is uit 2013 en spreekt eigenlijk voor zich:

Griekenland, Portugal, Spanje, Ierland, bepaalde regio's in Oost-Europa, het is een (werkloosheids-)ramp. En hoe komt dat? Dat komt doordat de regeringen van die landen veel en veel te veel schulden hebben gemaakt; het vele geld onvoldoende hebben aangewend voor structurele verbeteringen van de economie en al helemaal niet voor noodzakelijke hervormingen. Integendeel, het geld ging op aan een ongekende uitbreiding van de quartiaire sector (in gewoon Nederlands: een forse uitbreiding van het ambtenaren apparaat); forse salarisverhogingen; pensioenverhogingen en overige consumptieve bestedingen in plaats van productieve. En de rekening van dit alles? Die wordt keurig netjes neergelegd bij de belastingbetaler van de eurozone, dat wil zeggen, bij de Duitse, Nederlandse, Oostenrijkse en Finse belastingbetaler.

Het is ook werkelijk om te huilen. Zes, zeven jaar EU-crisismanagement verder (van 2007-2013) is er dus geen enkele verbetering, maar juist een forse verslechtering opgetreden in de perifere landen, ondanks de honderden miljarden aan 'noodhulp'. De gekozen route werkt dus niet en heeft ons naar de afgrond geleid. De eurozone heeft niet alleen te maken met een economische en sociale crisis, maar ook met een politieke en al die crises zijn te herleiden tot de werkelijke oorzaak: de monetaire crisis. Door de euro kan er geen nationaal gedifferentieerd rentebeleid worden gevoerd en zijn wisselkoersaanpassingen onmogelijk. Het gevolg ziet u hierboven. Maar de EU vindt van zichzelf dat ze op de goede weg is. In de pers wordt een 'verbetering' van de werkloosheid met 0,2% bejubeld als een doorslaand succes... Tja, tegen zoveel stupiditeit is geen kruid gewassen.

Hoog tijd dus, dat de EU het over een andere boeg gaat gooien. We hebben Plan B klaarstaan...