Weekoverzicht Brussel en Den Haag

Het was me het weekje weer wel. De poppenkast van het EU-referendum debat, Brussel die de Oekraïne dreigt, het World Economic Forum in Davos.

Wat me echter het meest verbaasde afgelopen week was de aanhoudende discussie over die Sotsji-delegatie. Die discussie houdt maar niet op. Alsof Sport en Politiek evenmin van elkaar gescheiden kunnen worden als Kerk en Staat. Natuurlijk zijn mensenrechten belangrijk en natuurlijk is het bespottelijk dat Putin zo zijn politieke oor laat hangen naar de Russisch orthodoxe kerk, maar kunnen we niet eens een keer ophouden in dit land om voortdurend de moraalridder uit te hangen? Sport verbroedert zegt men, nou, op deze manier dus niet.

Wat natuurlijk veel wezenlijker is (en waar veel meer discussie over zou mogen zijn) is de bizarre machtsstrijd, die momenteel gaande is tussen de EU en Putin over de Oekraïne. En niet alleen over dat land, maar in feite over alle voormalige Oost-Europese landen. U hoort en leest er niets over in de Nederlandse media, maar het sentiment in Oost-Europa is niet bepaald pro-EU momenteel. Het is zonneklaar, dat Putin's Rusland sterk aan (internationaal) prestige heeft gewonnen sinds dat land de VS (Obama) aftroefde in de kwestie Syrië. Het is dan ook bijna gênant om te zien hoe vandaag weer zowel Duitsland (Merkel) als de VS dreigen met sancties richting regering van Oekraïne om toch vooral de zijde van de EU te kiezen. Die machtsstrijd gaat de EU verliezen vermoed ik. De belangen van Rusland zijn te groot en Putin staat niet echt bekend om zijn toegeeflijkheid. Komende dinsdag, over vier dagen dus, is de 32e EU-Rusland top in Brussel. Een mooi moment om de sterk oplopende spanningen tussen beide partijen weg te nemen. De voorzitter van de Europese Raad, Herman van Rompuy, verwoordde het zo:

Het zal mij benieuwen welk compromis de sluwe Belg er deze keer uit gaat slepen, en belangrijker, hoe dit 'verkocht' gaat worden aan de buitenwacht. Maar wat dit politieke gehannes ook duidelijk heeft gemaakt is, dat in een heleboel landen ten Oosten van de as Rome-Berlijn nog lang geen sprake is van vrijheid en democratie; al kun je je zo langzamerhand gaan afvragen of dat in onze zogenaamde open samenleving eigenlijk ook nog wel het geval is. Want wie kijkt naar de manier waarop afgelopen dinsdag de discussie werd gevoerd in de Tweede Kamer over zoiets wezenlijks als de soevereiniteit van het Nederlandse volk, die beseft dat er dringend behoefte bestaat aan een herijking van ons huidige democratisch bestel. En ook behoefte aan een herijking van de realtie tussen ons land en de Europese Unie. Zoals het nu gaat is niet goed. Niet voor Nederland, niet voor de interne markt, maar ook niet voor de EU zelf.

Want dat de EU haar eigen huis niet op orde heeft dat moge duidelijk zijn, ondanks alle berichten over herstel. Hoevaak hebben we die niet al eerder gehoord? Nu wordt er weer gezegd dat Spanje sneller herstelt dan verwacht. Gelooft u het? Met een werkloosheid die al anderhalf jaar boven een kwart van de beroepsbevolking ligt en nog jaren onacceptabel hoog blijft? Wat zou de Spaanse bevolking er zelf van vinden? Gelet op de massale demonstraties en protesten tegen het door de EU opgelegde bezuinigingsbeleid van de Spaanse regering laat zich dat niet moeilijk raden. Ook hier zien we de toenemende kloof tussen burger en Brusselse bureaucratie. Nergens in de EU voelt de burger zich vertegenwoordigd door het Brusselse bestuur, de verwijdering wordt eerder met de dag groter.

Afgelopen maandag sprak minister-president Rutte met zijn Franse ambtgenoot Hollande. Zoals bekend oefent de Europese Commissie al maandenlang druk uit op Frankrijk om de economie te hervormen. Maar Hollande's populariteit is al tot een dieptepunt gezakt; verdere impopulaire maatregelen zouden mogelijk tot een val van zijn kabinet kunnen leiden. Bovendien is de belastingdruk al dermate hoog, dat een verdere verhoging averechts zou werken. Blijft over een drastische inkrimping van het omvangrijke Franse staatsapparaat. Maar wie gelooft daarin? Toch is het opvallend dat niet Merkel, maar juist Rutte met Hollande om de tafel ging. Ongetwijfeld afgestemd met Merkel, maar dat terzijde. Het was 14 jaar geleden dat een Frans staatshoofd voor het laatst ons land aandeed.. Rutte noemde Frankrijk een 'strategische bondgenoot'. Hij zei erbij  'echt te willen investeren' in de relatie. Ook zouden een aantal verklaringen worden getekend. Waarover die gingen werd vooralsnog niet bekend gemaakt.

Wel is bekend dat Rutte wil inzetten op werkloosheidsbestrijding, die inmiddels ook in Nederland de pan uitrijst. Hij en zijn kabinet doen hun uiterste best om een positieve toon aan te slaan en het Nederlandse volk te doen geloven dat de weg naar herstel is ingezet. Ik denk dat Rutte er veel beter aan zou doen om de burger het eerlijke verhaal te vertellen: de eenheidseuro maakt de Europese economieën kapot en als we daarmee doorgaan wordt het niet beter, maar slechter. Rutte gelooft blind dat de euro goed is voor onze export. Uit de cijfers blijkt, dat het aandeel van de export naar eurozone landen afneemt en naar niet-EU landen toeneemt. Rutte en zijn politieke maatje Pechtold willen dat Nederland opgaat in een Europese politieke unie: Nederland als de betaalprovincie van Brussel. Maar daarover mag de burger zich niet uitspreken. Want te dom. De voorman van de 'democraten' van D66 verwoordde dat op twitter zo:

'Te belangrijk om voor te leggen aan simpele burgers', tja, hoe arrogant wilt u het voorgeschoteld krijgen?

Klik hier voor een overzicht van mijn columns en volg mij hier op Twitter.