Het meest stuitend aan de 'principiële' weerstand tegen een kabinet met gedoogsteun van de PVV is de opzichtige dubbele standaard die links zich moeiteloos aanmeet.
In HP/De Tijd stond hier recent al een sterk stuk over en deze week volgde Bart Jan Spruyt in de papieren Elsevier. Een kerncitaat:
De PvdA bijvoorbeeld zag er in de jaren zestig geen been in om samen met de Communistische Partij van Nederland (CPN) zitting te nemen in de Amsterdamse gemeenteraad en de Staten van Noord-Holland, en in 1982 in zes provincies een lijstverbinding met de CPN aan te gaan. Ook het CDA maakte deel uit van Amsterdamse colleges waarin de CPN zat. Die CPN fuseerde in 1990 met PPR en PSP tot de partij die nu GroenLinks heet. De CPN was de partij die zich marxistisch-lenistisch noemde, de wrede praktijken van het socialisme in het Oostblok tot op het laatst steunde en alle democratische tegenbewegingen wegzette als 'reactionair' of 'fascistisch'. Waarom was samenwerking met deze communisten geoorloofd, en moet samenwerking met de PVV nu om principiële redenen worden afgewezen?
Je kan nog een stap verder gaan: had de PvdA immers niet ook een zekere sympathie voor de socialistische dictaturen; de Muur was immers
een "historische noodzaak" en de DDR "een andere vorm van democratie". En waren het niet PvdA'ers die bij terugkomst uit de DDR de loftrompet staken over het onderwijssysteem in Oost-Duitsland, zonder ook maar in een bijzin de afkeer over de DDR-dictatuur uit te spreken?
Ook linkse christenen, zo schrijft Mat Herben in
een zeer sterke column in De Volkskrant, toonden sympathie voor de DDR. Zou het niet ironisch zijn: PVV-stemmers die handtekeningen verzamelen om om principiële redenen niet met het CDA samen te werken?
