Universiteiten mogen sinds dit collegejaar zelf het tarief voor de tweede studie bepalen. Dit mogen ze, omdat ze van de staat uit geen geld meer krijgen voor studenten die een tweede studie doen. Dit resulteert in astronomisch hoge collegegelden voor de tweede studie, naar Angelsaksisch model. Maar hoe legitiem is dit eigenlijk?
De
NOS deed onderzoek naar de bedragen en regels die bij de verschillende universiteiten in Nederland van toepassing zijn en maakten een mooi
overzicht hiervan. Hun conclusie: shoppen loont:
Zo kost een master-opleiding tandheelkunde aan de Universiteit van Amsterdam 25.000 euro per jaar, terwijl er in Groningen 32.000 euro wordt gevraagd.
7.000 euro verschil? Waar komt dat dan vandaan?
Volgens de Rijksuniversiteit Groningen komt dat grote verschil doordat ze daar veel studenten van buiten de Europese Unie hebben (voornamelijk uit Saudi-Arabië), en dus hadden ze bedacht om 32.000 euro te vragen. Dat bedrag is zo hoog omdat er bijvoorbeeld een selectieprocedure inzit en er extra begeleiding nodig is. ...
[D]e VSNU, de Vereniging van Universiteiten, [legt] de verschillen tussen de universiteiten als volgt uit: "De tarieven die universiteiten voor een tweede opleiding hanteren kunnen onderling verschillen. Dit kan te maken hebben met het gebruik van duurdere faciliteiten zoals onderzoekslaboratoria en ICT-infrastructuur bij geneeskunde en Beta- en techniek- opleidingen, de schaalgrootte en intensiteit in studiebegeleiding en contacturen van de opleiding en de daarbij vereiste inzet van hoogleraren en docenten. "
Mooie praatjes, maar ik kan me niet voorstellen dat de verschillen in faciliteiten en studiebegeleiding werkelijk een verschil van 7.000 euro per tweede-studie-student rechtvaardigen. Bij bijvoorbeeld Letterenstudies komen verschillen voor van bijna 4.000 euro tussen de verschillende universiteiten. Daar gaat deze verklaring al helemaal niet voor op: het meeste meerwerk dat een extra student kost, is een enkel paper of tentamen nakijken.
De vraag is natuurlijk waar de astronomische bedragen voor de tweede studie überhaupt op gebaseerd zijn. Met reële kosten komen we er lang niet aan. Natuurlijk was het part of the deal dat de uni's écht zelf mochten bepalen wat ze vragen voor een tweede opleiding. Maar laten ze daar dan ook voor uitkomen en geen hypocriete onderbouwingen geven.
