Vetjes!

Megalomaan als ik soms blijkbaar ben, fantaseer ik er wel eens over dat ik een nieuwe uitdrukking bedenk en dat iedereen die dan gaat bezigen. Ik heb het geprobeerd, met vrienden. Ik kreeg namelijk eens een sms-bericht van een opdrachtgever van mij. Een oudere, sjieke dame. Het bericht begon heel officieel met ‘beste mevrouw van den Eerenbeemt’, blablabla en ze sloot af met het woord ‘Vetjes!’

VETJES?! Ik moest hardop lachen. Ik dacht nog: Is dit een freudiaanse verspreking? Is de dame in kwestie zich zo bewust van haar sjieke vetrolletjes dat ze dat per ongeluk opschrijft? Even later krijg ik weer een sms binnen. 'Kleine rectificatie: Vetjes moet zijn groetjes.' In gedachten zie ik haar met haar sjieke grijze suikerspinhaar en pareloorbellen met het schaamrood op haar kaken de rectificatie typen.

Vanaf dat moment was het even een graag gebruikte uitdrukking in mijn vriendenkring. Als we afscheid van elkaar namen riepen wij ‘vetjes!’ tegen elkaar en maakten daarbij een ‘V’ met wijs- en middelvinger. Heel even hoopte ik dat het door meer mensen opgepikt zou worden, maar het is helaas bij een inside joke gebleven. Toch zou ik het ten zeerste waarderen als u, beste lezer, het eens in uw vriendenkring zou willen proberen. Misschien dat het dan beklijft. Vetjes!